• အပိုင္း - ၃၂ •
မ်က္စိေရွ့က ထမင္းပန္းကန္အား လ်စ္လ်ဴရွုကာ သူမလွုပ္ရွားသမွ်ကိုသာ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း လိုက္လံၾကည့္ရွုေနမိသည္ ။
က်ေနာ္ သိပ္ျမတ္နိုးတာ ။
က်ေနာ္ သိပ္ျပီးတန္ဖိုးထားခ့ဲတ့ဲ ေၾကြရုပ္ေလး ။
ဒါေပမ့ဲ သူမရဲ့ျဖစ္တည္မွုက က်ေနာ့္အတြက္ မဟုတ္ခ့ဲဘူး ။
' ကို စားေလ '
' Baek '
' အင္း '
' အျပင္ခဏသြားၾကရေအာင္ '
' အျပင္ သြားေလ ခဏေလး ကြ်န္မ အဝတ္အစားသြားလဲလိုက္အုန္းမယ္ '
' မလဲနဲ႔Baek ။ မင္းကဒီအတိုင္းလည္း သူမတူေအာင္ လွေနျပီးသားပါ '
က်ေနာ့္စကားေၾကာင့္ မ်က္ေစာင္းေလးဝင့္ကာ ပိုရန္ေကာဆိုတ့ဲ အၿကည့္မ်ိဴးနဲ႔ သူမျပံဳးသည္ ။
တေရြ႕ေရြ႕ေမာင္းႏွင္ေနတ့ဲ ကားေလးက ေနရာတစ္ခုဆီ ဦးတည္လ်က္ ။
ေခါင္းေလးဘယ္ညာေဝ့ယမ္းကာ ေနရာအႏွံ႔လိုက္ၾကည့္ေနတ့ဲ သူမက ကေလးတစ္ေယာက္သဖြယ္ ။
' ကို ဒါက '
' ေရာက္ျပီ ေအာက္ခဏဆင္း Baek '
က်ေနာ့္စကားအတိုင္း သူမေအာက္သို႔ ဆင္းကာ ပတ္ပတ္လည္ကို လိုက္လံၿကည့္ရွုေနသည္ ။
' ဒါက '
' Baekဒီေနရာေလးကို မွတ္မိလား '
ေနာက္မွခါးအားသိုင္းဖက္ကာ ပခုံးက်ဥ္းက်ဥ္းေပၚ ေမးတင္ရင္း က်ေနာ္ေမးလိုက္ျခင္းသာ ။
' ဒါဘယ္ေနရာလဲ '
' ဒါJonginအိမ္ေလ ။ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေနခ့ဲၾကတ့ဲအိမ္ေလးေပါ့ '
ျပံဳးရင္း က်ေနာ္ေျပာျဖစ္ေသာ္ျငား သူမကေတာ့ မလွုပ္မယွက္ ။
' ကိုယ္တို႔အိမ္က ဟိုဘက္တစ္လမ္းေက်ာ္မွာေလ ။ အခုအခ်ိန္အထိ ကိုယ္ဘာလို႔ ဒီကိုေခၚလာတယ္ဆိုတာ မင္းနားမလည္ေသးဘူး မဟုတ္လား Baek '
' အင္း '
' ကိုယ္မင္းကိုပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ေျပာျပမယ္Baek ။ ပုံျပင္ဆိုတာထက္ ဇာတ္လမ္းဆိုပိုမွန္လိမ့္မယ္ ။
ႏွင္းေတြေဖြးေနေအာင္က်ေနတ့ဲ မနက္ခင္းေလး တစ္ခုမွာေပါ့ ။ သူငယ္ခ်င္းကို ေက်ာင္းသြားဖို႔ လာေခၚတ့ဲ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ကားကိုမွီျပီး မတ္တပ္ရပ္ေနရင္း မ်က္လုံးေတြက ဟိုသည္ကစားျပီး ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနခ့ဲတယ္ ။ ဘာရယ္မဟုတ္ သူေလွ်ာက္ၿကည့္ရင္းက သူ႔ျမင္လႊာထဲကို ရုတ္တရက္ အရိပ္ကေလးတစ္ခု တိုးဝင္လာခ့ဲတယ္ ။ ေရႊဝါေရာင္ ဆံပင္ဂုတ္ဝဲေလးနဲ႔ အဝါေရာင္အေႏြးထည္ေလးကို ဝတ္ျပီး စက္ဘီးကိုခပ္ေျဖးေျဖး နင္းလာတ့ဲေကာင္မေလး ။ အပိုေဆာင္းအေနနဲ႔ သူ႔လည္ပင္းမွာ ပဝါအနီေလး ပတ္ထားေသးတယ္။ ေဆာင္းဦးရဲ့နွင္းစက္ေတြနဲ႔ အျပိဳင္ လွရက္ေနလြန္းတ့ဲ သူမကိုၾကည့္ျပီး အ့ဲေကာင္ေလးရဲ့ မ်က္လုံးေတြက သူမအနားက ခြာမရခဲ့ဘူး ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္းမွာပဲ စြဲစြဲလန္းလန္း ခ်စ္မိသြားခ့ဲတာ ။ တိုက္ဆိုင္တယ္လို႔ပဲေျပာရမလား ။ ေဆာင္းေလအေဝွ႔မွာ ေကာင္မေလးလည္ပင္းက ပဝါအနီေလး ေျပျပီး လြင့္လာခ့ဲတယ္ ။ ကံဆိုးစြာနဲ႔ အ့ဲပဝါေလးကို ေကာင္ေလးမရခဲ့ဘူး ။ ပဝါေလးက သူ႔ပိုင္ရွင္ဆီကို တည့္တည့္မတ္မတ္ ေရာက္သြားခ့ဲတယ္ ။ အ့ဲဒီ့လူက အိမ္ထဲကေန အေျပးအလႊားထြက္လာတ့ဲ ေကာင္ေလးရဲ့ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းပဲ ။ အ့ဲအခ်ိန္က ေကာင္ေလးဆုံးရွုံးလိုက္ရတာ ပဝါေလးတစ္ခုလို႔ပဲ ထင္ခ့ဲေပမ့ဲ တကယ္တမ္း ဆုံးရွုံးလိုက္ရတာ ႏွလုံးသားတစ္ခုပဲ ။ '
