ephemeral

08

NJM.

nagdabog ako papasok ng bahay. nakakainis.

nakakainis kasi all this time nag-aalaa ako sakanya. na baka may sakit siya, baka kung napano siya.

pero kasama niya lang pala yung jungwoo na yun? at ang nakakainis pa eh, hanggang ngayon nag-aalala ako sakanya. paano siya uuwi diba?

dapat ba nag book ako ng grab para sakanya?

ano ba! galit parin ako.

"aish!" galit na sigaw ko, bago sipain yung sofa. "nakakainis!"

"affected much?" biglang sabi ni eunji na nasa kusina at nag-merienda.

"huh?" tanong ko, dahil wala naman akong ka ide-ideya kung ano ba ang gusto niyang ipahiwatig.

"gusto mo si jieyon no?" seryosong tanong niya.

"hindi kaya! hindi ko siya type! mga gusto kong babae, yung sexy. hindi yung katulad noon na nerd." depensa ko sa sarili ko

"hindi mo type? pero hinintay mo. nag-alala ka. gumawa ka ng project. kilala kita, hindi ka gagawa ng project, lalo na at sociology pa?" kagat niya sa cookie na ni-bake ni mama. "bro, i know you. we both have the same thick blood flowing in our vessels. pwera nalang kung may hiv ka." sabi niya saakin.

tumabi siya saakin dahil we bare bears na ang palabas sa tv. ano? close na kami ngayon? parang dati lang, ni-amoy ko ayaw niyang maamoy.

"you know what? i am tired." sabi niya, "paabot nga niyan." turo niya sa paborito niyang unan. inabot ko naman yun sakanya.

pinatong niya ang ulo niya sa balikat ko. "i am actually tired of always being mad at you." sabi niya saakin. napakunot naman ang noo ko.

"iniiwasan kita oo. pero dahil yun sa pag-aakalang magbabago ka." she started. "but, as your sister. i want to be always right there beside you."

"i know you were hurt. i tried to fix you diba? kasi whenever i am broken you are always there. being a good brother to me. to help me find my self again." i looked at her, her eyes are shining, tears might burst out any second. "and i am very thankful for that. pero sana..." she trailed off, trying to wipe her tears up.

"sana whenever you are the one who's broken. you let us fix you. you let us help you." tuloy niya. "kasi if you won't let us. we are left with nothing. nothing but to leave you alone."

i felt tears in my eyes, falling into my face.

"sorry..." i said.

i don't have anything to say but sorry.

i don't have anything to do but to apologize.

"okay lang yun. atleast magbabago ka naman na diba?" bigla niyang sabi.

"h-ha?" nalilito kong tanong sakanya.

"kasi may iba nang nag mamay-ari ng iyong puso." sabi niya with feelings at hand gestures.

tinignan ko naman siya ng masama.

"uy, kunwari ka pang hindi ah. alalahanin mo, ganyan din nagkatuluyan si mama tsaka si papa." pang-asar niya sakin.

napakunot naman ang noo ko, "ganon ba sila nagkatuluyan? parang di naman."

"hindi ba ganun? sabi ni papa ganun daw eh."

"baka sa ibang jowa ni papa yun?" taning ko sakanya.

"baka nga." sabi niya ng lukot ang mukha, "joke lang, di ka pala defensive. kasi pag defensive ka, baka di kayo magkatuluyan ni jiyeon eh." sabi niya.

"aminin mo nalang kasi." sabi niya sakin.

"bat ako aamin? eh wala naman akong aaminin?"

"weh?" mapang-usisa niyang tanong.

"wow, magkasundo na ulit kayo?" biglang sabat ni haeun.

"hindi haeun. sino ba yan, bakit nasa bahay?" pang-aasar sakin ni eunji.

natawa naman si haeun, "mama! papa! si ate tsaka kuya, bati na!" sigaw niya.

eh, paano siya maririnig nina mama. wala naman yung mga yun ngayon.

"at dahil diyan... maglalaro tayo!" sabi ni haeun at inumpisahan nang ayusin ang xbox niya.

just dance.. eto nanaman tayo sa maghapong pagsasayaw.

***

ayun, knockout kaming tatlo sa sofa.

"sana lagi nalang ganito." sabi ni haeun. "wag na kayo ulit mag-away ha.."