HAYAT'ın KADINLARI

10.Bölüm-Hayattan Alacağım Var....

İyi akşamlar.....
Keyifli okumalar canlarım.....

************************************
Aşk nasip işidir hesap işi değil! Aşk adayıştır arayış değil! Sen adanmışsan ve yanmışsan bu uğurda aşk seni bulmaya gelir.
             Mevlana......
************************************

Ece Ahmet in güvenli kollarında nefes almaya çalışırken, Asya da diğer kadınlarla hazırlanmış çalıştığı pavyona doğru yola çıkmıştı.
Kadınlar, kuaförden çıkar çıkmaz taksiye binme olanakları varken sırf müşteri toplayabilmek için taksi durağına kadar yürür, taksiye orada binerlerdi. Asya da her zaman yaptıkları gibi yürürken ilk defa giydiği kıyafetleri parçalamak istiyordu. Bu zamana kadar sırf umutları için gencecik yaşında nerdeyse kendini çıplak gösterecek kadar dekolteli o kıyafetler,  en az 5 yaş fazla gösteren makyajla dolanırken utanmayan genç kız, bugün Ecenin uzattığı yeni umut dalına tutunarak hayatta kalmak isterken üzerindeki kıyafetleri kendine yakıştıramıyordu. Bu kıyafetler içinde kendisini daha çok annesine benzetiyordu ve o kadına benzemekten de nefret ediyordu. Ama Ece söz vermişti değil mi ? Kurtaracaktı onu bu hayattan. İçindeki ezilmiş taraf Eceye inanmaması gerektiğini söylese de o rüyalarında ağlayan küçük Asya " son kez" diyordu. "Son kez bir daha güven. Kurtulursan ne âlâ ama kurtulamazsan yaşamak içinde sebebin kalmamış demektir. İşte o zaman geçiriverirsin ilmeği boğazına. İşte o zaman kıyarsın canına."Bir kez daha içindeki küçük kızı dinlemeye karar veren Asya geçtiği büfenin önünden kendisine laf atan gence "Mekâna gel aslanım." diyerek hiç istemese de çile hanesine gitmek için taksiye binerek mahalleden ayrılmıştı.

Sevdiğinin kollarında huzur aramasından daha güzel bir duygu var mıydı dünyada. Varsa bile Ahmet daha bundan üstün bir duygu tatmamıştı. Ece başını boynuna gömmüş derin nefesler alırken Ahmet sinesine sardığı sevdiğinin kokusuyla içinden şükür duaları ediyordu. Aslında uzun zaman ama Ahmet için kısa bir andan sonra Ece genç adamın kollarından sıyrılmış mahcup bir tonla özür dilemişti.

"Ahmet ben gerçekten çok özür dilerim. Ben kendimi bir tek babamın ve senin yanında bu kadar güvende hissediyorum. Seni rahatsız ettiysem kusura bakma ne olur."

Sevdalı adama yârinin sarılmasında kusur olmazdı ama Ece hala bunu anlamamıştı. Ahmet genç kıza kırk yıl sarılsa, sevdiği üzülmesin diye kollarını bile gevşetmezdi.

"Ne kusuru Ece. Biz arkadaş olmadık mı seninle. İnsan arkadaşıyla sıkıntısını paylaşamayacaksa kurulan dostlukların anlamı olmaz. Şimdi anlat bakalım seni bu kadar üzen olayı."

Ece Ahmet'in arkadaşlık ile ilgili sözlerinden sonra içini daha fazla kaplayan huzursuzlukla bugün başından geçenleri karşısındaki adama anlatmış, yola boyunca fikir alışverişinde bulunmuştu.

Ece eve girdiğinde ailesinin akşam yemeğine oturduklarını görünce onlara katılmış, önündeki yemeği tırtıklamaya başlamıştı. Genç kızın aç olmasına rağmen ağzına attığı lokmalar büyüyor, bir türlü boğazından aşağı inmiyordu. Bunu fark edip soran annesine yemekten sonra konuşması gerekenler olduğunu söyleyen genç kızla ailesi,  kendisine işkence gibi gelen yemeği tamamlamışlar ve konuşmak için salona geçmişlerdi. Kendisine soran gözlerle bakan ailesine her şeyi anlatmak için söze başlayan genç kız onlar ne tepki verirse versinler kararından dönmeyeceğinin de farkındaydı. Kendisine bakan o buğulu gözler hiç aklından çıkmamış,  masada ağzına attığı her lokmada Asyanın morluklar içindeki güzel yüzü gözünün önüne gelip,  Ece'nin yardımına ihtiyacı olduğunu suratına bir tokat gibi çarpmıştı.

" Anne,  baba sizinle konuşmak istediğim önemli bir konu var. Ama öncesinde bu kadar iyi ebeveynler olduğun için sizlere teşekkür etmek istiyorum. Bu işe başladığımdan beri ne kadar güzel bir aileye sahip olduğumu anladım. Siz beni bugüne prensesler gibi yaşattınız ömrünüzü bana adadınız. Bir dediğimi iki etmediniz. İstediğim bir şeyin olması için ağzından çıkması yetti. Şimdi size hayatımın en önemli isteğinde bulunacağım. Umarım bu seferde beni kırmazsınız."