HAYAT'ın KADINLARI

8. Bölüm- Evlere Şenlik Kızınız Var...

Selammmm. Ben geldim. Ancak geldim. 3 çocuklu olunca hiç iş bitmiyor anacım. Neyse çok konuşmayayım. Keyifli okumalar. Hatam varsa affola çok inceleyemedim. Çünkü şuanda gözlerim kapanıyor ve belki yayınla tuşuna basmadan uyuyakalabilirim. Bu arada iyi ki az konuşacaktım demi. 😁😁😁

Sevmeye değecek, sevginizin kıymetini bilecek insanları sevin bu dünyada. Seni anlıma yazana şükürler olsun diyebileceğiniz kişiler olsun hayatınızda. Parası var diye değil, yüreği var diye çarpsın kalbiniz. Vücudu güzel diye değil gülüşü güzel diye tutulun karşınızdakine.

Ece Alevin söyledikleriyle kafası allak bullak olmuş şekilde kuaförden çıkıp arabaya geçerken , Ahmet sevdiğinin çıktığında kollarına koşmamış teselliyi onun kollarında bulmamış olmasının verdiği üzüntüyle oturmuştu şoför koltuğuna. Oysa ne çok istiyordu her anında onun kollarında yanında, yamacında olmasını. Sevincini, üzüntüsünü onunla paylaşmasını. Geçen seferlerde Ahmet'e sarılıp ağladığında teselliyi Ahmet'te bulduğunda, genç adam sanki kendisini dünyayı kurtarmış gibi güçlü hissetmişti. Sevdiğinin derdine derman olma düşüncesi bile Ahmet için hayattaki en büyük başarıyken yüzüne bile bakmayan Eceyle bütün dermanını ve yaşam enerjisini bir anda kaybetmişti. Bir insanın yârine de fayda olmayacaksa yaşamasındı zaten.

İkilinin yolculukları derin bir sessizlik içinde devam etmiş, evin önüne geldiğinde Ahmet sevdiğine ertesi gün yapılacak isteme merasiminden ve Kübra'nın da kesinlikle Eceyi orada görmek istediğinden bahsederek uğruna ömür adadığı deniz gözlerin kendisine bakmasını sağlayarak bir nebzede olsa içindeki ateşin sönmesini sağlamıştı. Gidecekleri saati kararlaştıran ikili vedalaşarak ayrıldıklarında Ahmet'in aklında sarılamadığı kokusunu duyamadığı sevdiği, Ecenin aklında ise Alevin söyledikleri vardı.

Eve girdiğinde ailesini yemek masasında bulan genç kız oturup hiç iştahı olmasa da ailesiyle yemek yemiş, bugün alevle konuştuklarını anlatmıştı. Ailesiyle geçirdiği vakitten dolayı biraz olsun rahatlayan genç kız ertesi gün bir hayli yorulacağını tahmin ettiğinden izin isteyerek odasına çıkmıştı.

Yeni güne uykusundan sıçrayarak kalkmasını sağlayan telefon sayesinde gözlerini açan Ece ekranda gördüğü yabancı numarayla kaslarını çatmış ve açıp açmamak arasında bocalasa da her kadın gibi oda merakına yenik düşüp telefonu cevaplamıştı. Tabi ki karşısında çığlık çığlığa bağıran bir Kübra beklemiyordu. Allah bu kıza nasıl bir enerji vermişti ki Ece gözlerini açmakta zorlanırken genç kız arka arkaya kelimelerini sıralıyordu.

"Ece napıyon gülüm. Numaranı Ahmet abiden aldım. Ece ben çok fenayım. Bir türlü aksam ne giyeceğime karar veremiyorum. Gecede heyecandan uyuyamayınca sosyal medyada senin fotoğraflarına baktım ve ne kadar güzel giyindiğini fark ettim. Şimdi ne yap et gel bana elbise alalım. Ne olur kaldım böyle. Akşam sevdiceğimin anne babasının karsısına pijamalarla çıkmak istemiyorum. Hoş Hacer teyze beni defalarca pijamayla gördü ama olsun. Sonuçta bu önemli bir gün demi ama. Ece ya niye cevap vermiyorsun sana ihtiyacım var diyorum kızım."

Kübra'nın konuşma hızına yetişemeyen Ece birde yoktan yere paparayı yiyince mecburen yataktan kalkmış gelin hanıma yardım etmek için hazırlanmaya başlamıştı.

"Kübra susarsan cevap vereceğim canim ama fırsat vermiyorsun ki. Şimdi sen bana bedenini söyle ben elbise işini hallederim."

Kübra'dan bedenini söylemesiyle kendisiyle aynı bedeni giydiğini öğrenen Ece alışverişe çıkmaktan vazgeçmiş kendi dolabında hiç giymediği tasarım elbiselerden birini götürmeye karar vermişti. Ahmet'in bugün izinli olmasından dolayı Kübra'nın ev adresini öğrenip taksiyle mahalleye giden genç kız yolda Kübra'yla ne ara kıyafet hediye edecek kadar samimi olduğunu düşünmeye başlamıştı. Oysa Ece soğuk nevale diye tabir edilen kasıntı kişilerdendi. Girdiği ortamda havasından geçilmez, kendisiyle konuşmak isteyenlere yüksekten bakmaya bayılırdı. Kendindeki değişimin en hoşuna giden kısmı kurduğu bu samimi arkadaşlık olmuştu.