Koruyucum

# Bölüm 2 #

Medyadakilerden hangisi başrolümüz olsun 1. mi? 2. mi? yorumunuzda belirtirseniz sevinirim.

# Bölüm 2 #

Orda öylece oturmaya devam ediyordum. Saf saf öylece oturmaya. Polisler gelmicek biliyordum. Kimse silah sesini duymadı bunuda biliyordum. Yakınımızda sadece üç ev vardı. Birindeki çift tatile çıkmışlardı yani evde yoktular. Diğer komşumuz sağır. Bir diğeri ise alkolik . Eğer alkolik olan duymuş olsa bile duymamazdan gelirdi yada kimse ona inanmazdı. Aşağı inmek istiyordum. Ama korkuyordum ya geri gelirseler beni arıyorlardı zaten. Babam. O napiyo acaba şuan. Yaşıyo mu acaba. Bunları düşünürken olduğum yerde ağlamaya başladım. Sessizce ağlıyordum biri duymasın diye.

Ben böyle sessizce ağlarken sokak kapısı açıldı. Birisi içeri girdi . Kapıyı kapattı. Sonra merdivenlerden yukarı odama çıkmaya başladı. Tekrar mı geldiler ?? Nedenn?? Ne istiyorlar benden ?? Bir yandan bunları düşünüyor bir yandanda sopamı kavrayıp ayağa kalkmaya çalışıyordum. Bacaklarım olayların etkisiyle titremeye başladı. Beni bulurlarsa ne yapabileceğimi düşünmeye başladım. Tek bir seçenek vardı elimdeki sopayla var gücümle ona vurmak. O dengesini sağlamaya çalışırkende bacaklarının arasına tekme atıp hızla kaçacaktım. En yakınımızdaki site güvenliğine gidip peşimde birilerinin olduğunu ve polisi aramalarını söyleyecektim Sonra da güvende olacaktım. Ne kadar zor olabikirdiki ??? Yapardım .. Yapmak zorundaydım.

Dolan gözlerimi silip pozisyonu aldım. İçeri kim girdiyse hiç zorlanmadan veya başka bir yeri aramadan doğruca bulunduğum yere doğru gelmeye başladı.

İcimden yapacaklarımı tekrarlayıp kendimi inandırmaya çalışıyordum. Kapı açıldı. Nefesimi tuttum. Elimi sıkılaştırdım ve sopayla bir tane geçirdim omuzuna. Acıyla inledikten sonra bişiler söyledi.

" Dur. Ben düşman değilim. Ben ba-" lafını dinlemeyip bacak arasına bi tane geçirdikten sonra hızla koşmaya başladım. Titreyen bacaklarım beni yavaşlatsada ondan 5 - 10 adım öndeydim. Adam acı falan dinlemeden peşimden koşmaya başladı. Basamakları hızla inip çıkış kapısına gitmek için salona doğru yöneldim. Salondan girdiğim an donup kaldım.

"Ba-ba baba !!" kelime ağzımdan zar zor çıkmıştı. Karşımdaydı. Yerde boylu boyunca uzanmıştı. Beyaz gömleğinin sol göğüs kısmı kırmızı bir lekeyle kirlenmişti. Kan.

Kaçmam gerektiğini biliyordum ama onu burda bırakamazdım. Hemen yanına çöktüm. Onu böyle gördüğüm andan beri farkında olmadan tuttuğum nefesimi bırakıverdim. Kafasını kaldırıp dizime koydum ve hıçkırarak ağlamaya başladım.

Peşimdeki adam kapıya yöneldi ve kapıyı kapatıp silahını çıkardı. Ona baktım ve gözgöze geldik. Odukça yakışıklıydı. 20 en fazla 25 yaşındaydı. Gözlerini benden kaçırdı. Pencerelere gidip bütün perdeleri çekti.

"Kenan Beyle vedalaşa bilirsin sonra burdan gitmemiz gerek 15 dakikan var."

Ona soru soran gözlerle baktım.

"Şimdi kimse gelmez ama olurda birisi gelirse hiç durma ateş et tamam mı ??" Silahını elime tutuşturdu. "Ben yukarı çıkıp birkaç kıyafetini ve belgelerini falan alcam. Sonra burdan gitcez. " dedi. Başımı salladım. Ama ona güvenemezdim.

O yukarı çıkar çıkmaz babamı son bir kez öpüp kapıya yöneldim. Alışkanlık olmuş, askıda bulunan araba anahtarlarımı alıp kapıyı açtım. Dışarısı zifiri karanlıktı. Bu karanlıkta sitenin diğer ucundaki güvenliğe kadar koşamayacağıma karar verip arabaya yöneldim. Arabanın kapısını açtığımda rüyamı düşünüyordum. Prensimi. Yüzünü. Yüzü bana bir yerden tanıdık geliyordu.

Hafızamı biraz zorladım ve nerden tanıdık geldiğini hatırladım. Bi fotoğrafta görmüştüm babamın odasında "Bu kim ?" diye sormuştum babama.

"Güvenilir bir dostum prensesim." demişti . Resimdeki adam neden rüyama girmişti ki. Rüyamdayken resimdekinden daha yakışıklıydı. Tıpkı şeye benziyordu. İçerdeki adama. Bu adam ' O 'ydu rüyamda ki ve resimdeki adam. Güvenebileceğim adam.