5 NUMARA

39.Bölüm

Geciktirdiğim için özür dilerim. Yoğunluktan tamamını bitirememiştim bölümün, bugün eve gelince yazmaya çalıştım ve bu saate kadar anca yazabildim. Kaç kere 'yayımla'ya bastım bilmiyorum ama bir türlü güncelleme gelmedi. Ben de bu yazıyı ekleyip gecikmesinin sebebini söylemek istedim. Oy vermeyi unutmayın lütfen❤️

Multimedia: Poyraz :)

Arabaya binip kapıyı kapattığında "Ben de geliyorum." deyip yolcu kapsını açmaya çalıştım ama kilitlemişti. "Baran!"

Gaza basıp gittiğinde arkasından ağzım açık bakakalmıştım. Etrafıma bakınıp taksi aradığımda durağın tamamen boş olduğunu görünce yüzümü buruşturdum ve yoldan bir tane çevirmeye çalıştım. 5 dakika sonra anca bulabilmiştim.

Adama Poyrazların evinin adresini verdikten sonra çantamdan telefonumu çıkarıp Melek'i aradım. "Melek! Beni dinle, Poyraz evde mi?"

"Evet, neden ki?"

"Hemen oradan uzaklaşması gerekiyor."

İşin ciddiyetini kavramıştı. "Mira, ne oldu?"

"Poyraz'a, Baran'ın her şeyi öğrendiğini ve sinirle oraya geldiğini söylersen durumu anlayacaktır. Ben de arkasından taksiyle geliyorum, gelince anlatırım." deyip telefonu kapattım. Umarım zamanında yetişebilirdim.

Baran'dan

Arabadan indiğim gibi evin bahçesine girdim. Ailesinin evde olup olmadığını umursamıyordum bile. Hatta evdelerse daha iyi olurdu, çocuklarının nasıl bir yavşak olduğunu öğrenmiş olurlardı.

"Poyraz! Çık lan dışarı!"

Kapıyı yumruklamaya başladığımda karşıma Melek çıkmıştı. Burnumdan solurken "Melek, çekil!" diye bağırdım ama beni geriye ittirerek "Manyak mısın sen? Kaçıncı yüzyılda yaşıyoruz biz? Sorunlarını böyle mi halledeceksin?" diye bağırdı. Sağlıklı düşünemiyordum ki!

"Nerede o? Onu görmeden hiçbir yere gitmiyorum."

"Buradayım. Gel, ne yapacaksan yap." Kapıdan çıkan Poyraz'ı gördüğümde üstüne atlamaya çalışsam da Melek beni engellemişti. En ufak darbemde kenara savrulurdu ama canını yakmak istemiyordum.

"Melek, bırak gelsin."

"Anlaşılan gerçekten kaşınıyorsun." dediğimde "Ne diyebilirim ki? Hak ettim." dedi.

İyice sinirlendiğimde Melek'in boşluğundan yararlanıp elinden kurtuldum ve hızlı adımlarla Poyraz'a ilerledim. Yumruğumu son anda engelleyen kişi bana arkamdan yapışan Mira olmuştu. "Çok sinirlisin! Şu an olmaz!"

"Sen nereden çıktın?" diye sordum arkamı dönerek. Dikkatimi dağıtmayı başarmıştı.

"Peşinden gelmeyeceğimi mi düşündün cidden?"

"Melek'in yanına git ve orada dur."

"Bırakın vursun." dedi Poyraz gayet sakin bir şekilde. Mira'nın şaşkınlığından yararlanıp Poyraz'ın üstüne yürüdükten sonra sonunda ağzına bir yumruk atabilmiştim. Mira ve Melek aynı anda çığlık atarken Poyraz eliyle ağzını tuttu ve karşılık vermedi.

Melek "Dua et annemler evde değildi!" diye bağırınca Mira elimden tuttu ve beni çekiştirmeye başladı. Her ne kadar Poyraz'ın ağzını burnunu dağıtmak istesem de bana hiç karşılık vermeyecek gibiydi. Böyle bir kavgaya girmeyi tercih etmezdim.