5 NUMARA

41.Bölüm

3 saattir annemin eve dönmesini bekliyordum ama artık sıkılmıştım. Baran konusunu bir an önce konuşmak istiyordum.

Telefonumu çıkarıp onu aradığımda telefonu "Şu an çok meşgulüm kızım." diye açmıştı.

"Neden ki?"

"Kızlarla dans ediyorduk." Kızlar demesine mi, dans etmesine mi üzüleyim bilemezken "Bölmüşüm sizi, çok özür dilerim." dedim.

"Bak, seni de çağırıyorlar." dediğinde gözlerim fal taşı gibi açıldı. "Ne? Asla gelmem!"

"Çok ayıp olur kızım, herkes seni bekliyor."

"Ne ara geleceğimi öğrendiler de beni bekliyorlar ya?" diye isyan ettikten sonra "Birkaç dakikalığına gelirim sadece." deyip telefonu kapattım. Pijamalarımı çıkartmak zorundaydım!

Bir şort ve tişört giydikten sonra üst kat komşumuza-günün yapıldığı eve-çıkmıştım. Kapıyı evin sahibi Ayten teyze açınca "Merhaba." dedim gülümseyerek. Aslında içten içe ağlıyordum.

"Hoşgeldin Mira! Annen geleceğinden bahsetmemişti." dediğinde suratım dondu. Annem bana evdeki herkesin beni beklediğini söylememiş miydi?

Sinirlenmiş olsam da hıncımı Ayten teyzeden çıkarmamıştım tabi ki. "Sürpriz yapayım dedim."

"Geç bakalım içeri."

Ayakkabılarımı çıkarıp içeri girdiğimde salondan gelen yüksek sesli müzik yüzümü buruşturmamı sağlamıştı. Orasını burasını sallayan kadınları gördüğümde ise ağlama isteğimi bastıramamıştım.

Coşkuyla dans eden annemin yanına gittikten sonra "Hani beni bekliyorlardı? Ayten teyzenin geleceğimden haberi bile yokmuş!" dedim. Beni fark eden kadınlara selam vermeyi de ihmal etmiyordum.

"Gel diye söyledim, fena mı yaptım? Sen de kurtlarını dök biraz."

Anneme garip bakışlar attığımda bir anda ellerimden tutup beni oynatmaya başladı. En kötüsü de bir süre sonra benim bundan zevk almaya başlamamdı.

Annem bir ara telefonuyla ilgilenmeye başlayınca dikkatimi ona vermek istedim ama kadınlar beni çekiştirmeye başlamıştı bile. Resmen kıvırtıyordum.

Yorulduklarında müzik kapatılmıştı. Bana bir tabak hazırlayan anneme açlıkla bakıyordum. Sofra o kadar güzel görünüyordu ki...

Ağzıma bir çatal kısır attıktan sonra hiç şaşırmadığım bir şey oldu. "Konuştuğun birileri var mı Mira?" Size ne?

"Şey," deyip anneme baktım. Bana yardım etmediğini görünce gözlerimi kıstım ama umrunda gibi değildi. Bana erkek ayarlamaya çalışmasınlar diye "Var." cevabını vermiştim. Zaten artık annem de Baran'ı biliyordu.

"Maşallah, kaç yaşında?"

"Benim yaşlarımda." deyip kaçamak bir cevap verdim. Her kafadan bir ses çıkmaya başlamıştı.

Biri "Fotoğrafı var mı?" diye sorduğunda gözlerimi devirmemek için kendimi zor tuttum. Tipi onları neden ilgilendiriyordu ki?

"Var, var." diyen anneme direkt göz devirmiştim ve o an buraya gelmenin bir hata olduğunu anlamıştım.

Baran'ın fotoğrafını gören teyzeler değişik sesler çıkarırken patates salatamdan bir lokma attım ağzıma. Hoşlarına gitmişti Baran.

Aklıma gelen şeyle telefonumu çıkarıp Baran'la olan sohbetime girdim ve ses kaydına bastım. Birazdan kendisi hakkında yapılacak yorumları duymasını istiyordum.