Just how fast the night changes

Bo's point of view

Liam nam me mee naar ergens, ik wist zelf niet naar waar. We liepen door een menigte tot we bij een heel groot gebouw aankwamen. We gingen binnen in het gebouw, in de lift en deden alle verdiepingen. We zaten heel lang in de lift doordat er meer dan 200 verdiepingen waren. In de lift was er muziek en Liam zong heel de tijd mee. Toen het een traag, romantisch liedje werd, nam hij mijn hand vast. Hij ging voor me staan en probeerde me te kussen. Ik trok me weg. Liam durfde me niet aan te kijken. B: Liam het spijt me maar het gaat gewoon beetje te snel, ik ken je nog niet zo lang hé. L: Je hebt gelijk, sorry Bo. Ik dacht dat je hetzelfde voelde. B: Wat niet is, kan nog komen. Maar naar waar gaan we eigenlijk? L: dat is een verrasing. Ik was na 5 minuten opgelucht toen ik het geluid in de lift dat we de gevraagde verdieping bereikt hadden. De lift ging open en Liam deed zijn handen voor mijn ogen en fluisterde "stap maar vooruit." Ik kon hem maar half verstaan want er was zoveel geluid waar we waren. Ik wist het niet zeker maar ik dacht een helikopter te horen. Liam fluisterde in mijn oor: "Nu komen er hoge trappen, laat je ogen maar dicht, ik zal je opheffen." Toen hij me neerzette, belandde ik in een zetel en Liam riep naar iemand "vertrek maar". Hij zei: "Doe je ogen maar open". We zaten inderdaad in een helikopter, die neer stond op het dak van het grote gebouw. We vertrokken en ik kreeg het wat benauwd. Liam keek me bezorgd aan: "Oh nee, heb je hoogtevrees of ben je bang van helikopters of of of voel je je niet goed? Wat is er?" B: Het gaat wel. Rustig maar, alles is in orde. Hij nam mijn hand opnieuw en overal waar we passeerden met de helikopter, had hij iets te vertellen. Als deze nacht voorbij is, zal ik Londen uit mijn duim kennen. Toen we geland waren, nam hij mijn hand en stapten we voorzichtig uit de helikopter. Nog steeds hand in hand liepen we richting de Tower Bridge, we waren namelijk in de buurt van de brug geland. Toen we boven op de Tower Bridge stonden, keken we samen naar het mooie uitzicht. Liam stond achter mij en had zijn armen rond mij geslagen. Ik zuchtte van geluk. Hij trok zijn armen weg en zei: "Sorry, sorry ik ga opnieuw te ver". B: Nee hoor, ik zuchtte gewoon omdat dit een moment is om te koesteren. Ik geniet van elk moment met jou dus er is niets aan de hand hoor. Daar stonden we dan allebei samen, te genieten van het mooie Londen. Daar, op de Tower Bridge, hadden we twee uur gebleven om elkaar beter te leren kennen. Maar de nacht veranderde alweer snel, heel snel in dag. Tijd om naar het hotel te gaan. De helikopter zette ons op de top van het hotel af. L: Het was een zeer mooie avond. B: Dat was het inderdaad. L: Vaarwel dan? B: Oké... Liam zwaaide en vertrok richting de uitgang. Ik riep: "Liam, wacht!" Hij keerde terug en zei over enthousiast :"JAAAA?" B: Kun je niet een aparte kamer huren?  Zo zien we elkaar morgennacht terug? Ik zag een teleurstelling op zijn gezicht. B: Het spijt me maar ik wil je gewoon morgen terug zien maar om bij elkaar te slapen, vind ik het nog te vroeg. L: Ja sorry, ik snap je wel. Ik zal even de andere jongens sms'en dat ik vannacht in het hotel blijf slapen in een aparte kamer. Op de manier dat hij het zei, leek hij er niet echt blij mee te zijn. Ikzelf ben wel opgelucht dat ik hem morgen terug voor mijzelf heb. We gingen allebei naar onze kamer op het tweede verdiep. Ik gaf hem een kusje op zijn wang en wenste hem zoete dromen toe. Onze kamer was recht over elkaar. De andere meisjes hun kamers waren naast die van mij. Ik kroop in mijn bed maar kon niet echt slapen. Dus ging ik na twee uur naar Liam zijn kamer. Ik klopte op zijn deur en hij deed open. B: Kun jij ook niet slapen? L: Neen, om eerlijk te zijn, voel ik mij wat alleen. B: Oh maar Liam toch, zou je het erg vinden moest ik binnen komen? L: euhm... wablief? B: Wel, binnen bij jou komen, is dat oké? L: Ah ja, ja sorry. Kom maar binnen. We hebben dan nog drie uur waarheid, durven of doen gespeeld. Toen werden we moe en sliepen we allebei elk apart. Hij in zijn bed en ik in de zetel natuurlijk.