Just how fast the night changes

Anouks point of view

Voor we het wisten was de volgende dag al aangebroken. We hadden allemaal niet genoeg geslapen. Deze dag zou voor iedereen een zware dag worden. Al heel snel was iedereen in het zwart gekleed. Om onze gedachten wat te verzetten deed Jolien iedereen zijn of haar haar, deed Daimy iedereens make-up, zorgden de jongens voor het ontbijt en deed ik iedereens nagels. Oh ja en Rein hielp Anke natuurlijk, zij waren nu eens een voorbeeld van een echte vriendschap. Brad had vandaag normaal een concert in LA maar hij had het speciaal voor mij verzet. Wat wel lief was maar ook wel weer dom want sowieso zou er weer iets in de krant verschijnen als: "Brad verzet concert voor nieuwe vriendin?" Eigenlijk kon mij dat op dit moment niet echt iets schelen. Het duurde uren tegen dat iedereen klaar was. Zo meteen werden we opgehaald door de taxi die de familie ingehuurd had om naar de begrafenis te gaan. Wij hoorden bij de familie omdat we veel tijd met Daphné hebben doorgebracht. Het was erg voor Harry dat hij niet mee mocht. De begrafenis vond plaats in Brussel omdat de ouders van Daphné daar woonden. De taxi was ondertussen al bij het hotel aangekomen. Één voor één stapten we al snotterend in. "Vliegveld?", vroeg de chauffeur. "Ja.", zei Daimy treurend. Het was wel wat eng om nu naar het vliegveld te rijden meet een taxi doordat Daphné zo slecht behandeld is geweest door een taxichauffeur. Brad verzekerde me dat er niets zou gebeuren omdat we met negen waren. In een halfuurtje waren we al bij het vliegveld. Er stond zelfs een privéjet voor ons klaar. Had Daphné haar familie zelfs voor een privéjet gezorgd? Misschien wel best want anders zouden we heel het vliegtuig mee hebben door onze beroemde vriendjes. We stapten in en kregen allemaal meteen een glaasje wijn. Dat konden we nu wel gebruiken. Ik zag dat ze wisten naar waar we werden gebracht. Ze keken ons vol medelijden aan. Ik begon te krijgen van dat medelijden. Het zou Daphné toch niet terugbrengen.