Just how fast the night changes

Reins point of view

Omdat ik Daphné niet zodanig goed had gekend, was het wel raar om bij de begrafenis te zijn. Alle tekstjes die door de mensen voorgelezen werden, waren hartverscheurend. Zelfs voor mij was het hard om mijn tranen in te houden. Zeker toen Anke en Daimy hun tekstjes begonnen voorlezen. Ze hadden ze zelf geschreven.

Daimy haar tekstje ging als volgt:

Lieve, lieve, allerliefste Daphné

Waarom jij? Aan wat heb jij dit verdient? Ik weet dat iedereen deze twee vragen altijd herhaald worden op elke begrafenis maar nu besef ik pas wat voor een grote betekenis ze hebben. Onze jarenlange vriendschap zal me altijd bij blijven. We hebben een grote fout begaan door je alleen naar huis te laten gaan en we zullen het onszelf nooit kunnen vergeven. Het was te vroeg voor jou om te gaan. Je was altijd één van mijn beste vriendinnen geweest. Onze band was iets speciaals en ik beloof je lieve Daphné dat je altijd één van mijn beste vriendinnen zal zijn. Voor altijd in mijn hart. We zullen je missen en vergeet nooit dat we van je houden. Ik zie je wel weer.

Daimy deed haar best maar ze kon het niet voorlezen zonder heel wat gesnik tussendoor. Nou ja, ik snap haar wel. Ik had haar gezegd, wanneer het te moeilijk zou worden, ze aan mij mocht vragen om over te nemen. Aan Anke had ik net hetzelfde gezegd. Toen Daimy klaar was, stortte ze in en Louis liep naar haar om haar te troosten. Nu was het de beurt aan Anke.

Anke haar tekstje ging als volgt:

Je was altijd al onze beschermengel geweest. Nu kan je elke dag over ons waken van hierboven. Je bent te vroeg van ons weggegaan. We hadden dit nooit aan zien komen. Oh hadden we maar niet zo egoïstisch geweest... Kon ik de tijd maar terugdraaien... Ik heb geen woorden voor dit. Onze tranen zijn de enige die ons begrijpen. Het enige wat wij nu nog kunnen zeggen is dat we ontzettend veel van je houden, meer dan dat je daarboven zult beseffen. Je blijft voor altijd in mijn hart. We zullen je missen. We zien je wel weer. Kussen Harry en ik.
Nu nog enkele worden van Harry:
Dit was nooit mijn bedoeling geweest lieve schat. Ik hou van je en ik zal dit mezelf nooit vergeven. Ik zal je missen. Hopelijk tot snel.
All the love, H.

Daarna stortte ook Anke uit in tranen. De ouders van Daphné keken onze kant uit, knikten vol medelijden naar Daimy en zochten precies ook nog iemand anders. Anke? Of nee, Harry! Ze vonden hem niet en zuchtten toen, vervolgens namen ze elkaars hand stevig vast. Bijna heel de kerk was nu aan het snotteren, wat ook normaal is. Er werden nog veel tekstjes voorgelezen. Tekstjes die onze harten nog meer braken.