Just how fast the night changes

Liens point of view

We gingen allemaal slapen of tenminste proberen. Ik dacht dat dit verlies gemakkelijk zou zijn voor mij omdat ik Daphné niet heb gekend maar nee, voor mij was het ook niet echt gemakkelijk. Ik zag iedereen lijden en dat maakte het voor mij al moeilijk genoeg. Ik was al zo'n huilkind en hoe ik Liam zag leiden, deed mij echt pijn. Deze groep was echt close met elkaar en ik was echt blij dat ik er nu ook bij hoorde, maar nu net in deze bepaalde moeilijke periode was niet echt ideaal. Niemand kon slapen dus besloten we een film te kijken. We dachten aan een komedie want dat zou ons misschien op andere gedachten brengen. Dus we besloten "Ted" te bekijken. Tijdens de film kon niemand echt lachen, iedereen zat echt diep. Ik had zo'n medelijden. De sfeer was niet echt goed en Liam zag er zo triestig uit, dat ik me niet echt goed kon voelen. Hij fluisterde: "Are you okay, Lien?" Lien: No, not really. Liam: Do you want to leave the room for a moment? Lien: "No, that's rude towards the others." Zonder nog maar iets te vragen, zei Liam tegen de anderen: "Wij hebben een momentje voor onszelf nodig, see you later." De anderen stemden mee in en wij verlieten de kamer. Hij luisterde ook nooit naar mij maar eerlijk gezegd wist hij altijd wat het beste was voor me. Liam: Wat is er nu? Lien: Ik vind het zo verschrikkelijk om jullie te zien leiden en vooral om jou verdrietig te zien. Liam: Oh Lientje toch, dat is echt wel lief. Lien: Misschien wel lief maar ik hoop dat jullie gauw weer opfleuren. Liam nam mijn hoofd tussen zijn handen en zei: "We zullen er ooit wel bovenop komen maar nu is dit een beetje moeilijk. Ik raak er wel bovenop dankzij jou. Hij zag er zo aantrekkelijk uit zo dichtbij mij. Nog nooit heb ik zoiets gevoeld bij een jongen, wat heeft dit te betekenen? Ik weet het niet. Liam leek te twijfelen over wat hij nu zou doen omdat ik niet reageerde. Voor ik het doorhad, was ik hem aan het knuffelen. Langzaam knuffelde hij me terug. Zijn handen voelden als home en hij voelde ook zo warm aan. Liam gaf mij een veilig gevoel. Stiekem hoopte ik dat deze knuffel voor eeuwig zou duren. Na een eindje trok hij me nog steviger tegen hem aan en ik voelde hem aan mijn haar ruiken. Lien: Wat doe je? Liam: Je ruikt zo lekker. Ik begon te lachen. Lien: Dankje. Liam: Wat is er grappig? Lien: Geen idee maar geen enkele jongen heeft dit ooit tegen mij gezegd. Liam: Dan functioneert hun neus niet goed hoor. Niet veel later liet hij me jammer genoeg los. Liam: We zouden beter teruggaan. Teleurgesteld antwoordde ik: "Ja, misschien wel. Liam: Onthoudt, vroeg of laat komt alles goed. "Vroeg of laat komt alles goed, vroeg of laat komt alles goed, vroeg of laat komt alles goed, vroeg of laat komt alles goed, vroeg of laat...", herhaalde ik in mijn hoofd terwijl ik de kamer in liep. De meesten waren in slaap gevallen, het was tenslotte al na vier uur. Liam deed de TV uit en ging zich gaan placeren in zijn slaapzak. Ik deed hetzelfde maar het duurde nog even vooraleer ik in slaap viel. Uiteindelijk lukte het mij toch.