Just how fast the night changes

Daphne's point of view

In een klein vijftien minuten waren de boys er. We gingen eten en ze konden niet wachten tot we ons antwoord gingen vertellen. Uiteindelijk zeiden we allemaal kei depressief dat we niet akkoord gingen. De jongens hun blikken waren plots enorm verslagen. Louis kreeg zelfs tranen in zijn ogen. Dan fluisterde Daimy: "1,2,3". En riepen we allemaal "GRAPJEEE". Ze hadden eerst niet door wat we bedoelden. Maar sprongen plots recht en schreeuwden zo hard dat de mensen "STILLERRR" riepen. 
We vertelden hen dat het wel moeilijk zou worden. Maar ze stelden ons gerust en zieden dat ze gingen helpen. Dat was hoe snel de nacht veranderde.
s' Avonds gingen we slapen om 22 uur zodat we morgen normaal zouden kunnen opstaan. De volgende dag waren we allemaal rond 10 uur wakker geworden. Harry, Niall en Liam sliepen in een aparte kamer.  Louis sliep bij Daimy, zij was daar al klaar voor. 
Ons opstaan verliep niet al te vlot.  Het voelde alsof we allemaal een kater hadden. Gelukkig hadden we vier top jongens die ons koffie, wat water en een aspirintje kwamen brengen. Na dat we dat binnen hadden, ging het al wat beter. 
We stonden allemaal op en maakten ons klaar. Tegen dat we klaar waren met ons op te maken, hoorden we geklop. Jolien deed deur open. Een bediende: "roomservice voor Daimy, Bo, Anke en Daphné van Louis, Liam, Niall en Harry". Zo romantisch! We bedankten de ober en begon net als gulzigaards te eten. 
Er ontbraken namelijk ook geen rozen. De roze rozen waren voor Daimy en op het kaartje stond: " voor mijn mooi meisje van uw prins Louis. De roze waren voor Bo, op haar kaartje konden we lezen: "voor mijn klein, schattig meisje van diegene die wacht op uw liefde, Liam". De gele waren voor Jolien: " voor mijn lieve zonneschijn van uw ongeduldige Niall". De oranje voor mij: "voor mijn gekke, kleine shopaholic, van Harry". Daarna kon ons humeur niet meer stuk. 
Een uurtje later hoorden we opnieuw geklop en Daimy ging opendoen. Deze keer waren het de jongens. Daimy sprong in Louis zijn armen, kuste hem hevig en kon hem daarna niet meer loslaten. 
Bo en Anke gaven hun crush gewoon een knuffel. Tot mijn verbazing was Harry er niet bij. Ik vroeg de anderen waar hij was voor ze iets konden zeggen, vertelde het nieuws mij al meer. "Harry Styles is gisterenavond rond 23 uur gaan feesten en kwam vanochtend buiten uit het hotel waar Taylor Swift verbleef. Wat heeft dit te betekenen, Harry?" Toen barstte ik uit in tranen. Louis kwam bij me zitten en legde een hand op mijn schouder.
Hij zei: "Daphné, je mag die roddels echt niet geloven. Ja, hij is uit geweest, ja hij is in het hotel van Taylor Swift blijven slapen maar nee hij sliep niet bij haar, hij heeft niets met Taylor".
"Maar waarom bleef hij toen in dat hotel?", vroeg ik. 
Hij was dronken en dacht dat dat hotel ons hotel was maar toen wij vertelden dat dat niet zo was, geloofde hij ons niet. 
L: hij boekte een kamer en toen hebben we hem niet meer gezien. Ik denk dat hij nog steeds ligt te slapen. Maar ik weet één ding zeker, Elvire, en dat is wanneer hij jou ziet, krijgt hij echt zo'n grote glimlach op zijn gezicht. En dat enkel door jou. Hij is oprecht gelukkig als hij jou enkel nog maar ziet. Harry zou je nooit pijn willen doen. Zolang jij hem niet verlaat, zal hij nooit iets met een ander meisje beginnen. 
D: oh, das echt lief Louis, dank u wel! Ik zal hem een berichtje sturen. Ik stuurde hem: "stuur me een berichtje als je wakker bent, we moeten praten". 
Daimy was echt gesmolten toen Louis zo lief tegen me deed. Een uur later wilden we gaan eten maar toen kreeg ik een bericht van Harry. "Ik ben wakker schatje, het spijt me. Je hebt waarschijnlijk het nieuws gezien, er is niets gebeurd. Ik ben er binnen tien minuten." 
Ik stuurde hem terug: " Oh nee, jij blijft waar je bent. Louis is al op weg om je op te halen." H: oké, het spijt me. D: het is niets, ik begrijp het. 
Louis, Daimy en ik waren op weg naar Harry. Ik kreeg zoveel kriebels in mijn buik, alleen al door de gedachte dat ik hem zo meteen zou zien. In tien minuten waren we bij het hotel. Hij had een zonnebril en hoed aan, waarschijnlijk voor de paparazzi. Hij stond voor de ingang op ons te wachten. 
Ik stapte de auto uit en rende als een gek Harry zijn richting uit. Hij opende zijn armen, glimlachte breed en ik sprong in zijn armen. Hij omhelsde me stevig en zei: "het spijt me zo". Toen begonnen Daimy en Louis te roepen: "oehhhh zie de tortelduifjes".
D: Daimy, jij moet veel zeggen.