Just how fast the night changes

Louis' point of view

Ik zag mijn liefste schat voor mijn voeten in elkaar zakken. Ik kon even niet helder denken en kon haar dus niet opvangen. Liam sloeg me op mijn wang en toen wist ik meteen wat te doen. Lou: Daimy, liefste, alles oké? Ze antwoordde niet, was ze in shock? Ik had zo met haar te doen. Oké, dit afscheid deed mij ook pijn maar niet zoveel als het haar deed. Zij kende Daphné al het langst. Ze moest hier weg en snel. Ik probeerde haar recht te trekken maar ze werkte niet mee. Ze bleef maar doorhangen. L: Lieve schat, alstublieft, we moeten hier door. Ze reageerde nog steeds niet. Ik deed toen teken naar Liam dat hij me moest komen helpen. De ouders van Daphné staarden ons met open mond aan. Zij kenden mijn vriendin goed en hadden waarschijnlijk niet gedacht dat dit ook zou gebeuren. Liam hielp me Daimy recht te trekken. Nu slaagden we er wel in haar recht te krijgen. We brachten haar naar de auto en toen Daimy neer zat, ging Liam terug naar de anderen. Ik reed een vijftal minuten weg van de kerk en daar kwam Daimy bij. Louis: gaat het wel? D: Wat is er gebeurd?
L: Je was in shock, je stortte neer en bleef zeker een kwartier op de grond zitten? D: Meen je dat nu?
L: Zou ik tegen jou liegen? Nooit. D: Gaan we terug? L: Kan je het aan? D: Ja, hierna is een rouwmaaltijd dus dat zal wel wat rust met zich meebrengen... Hoop ik. L: Oké, maar als het teveel wordt, moet je het me zeggen. Dan vliegen we terug of gaan we naar je ouders. D: Deal. L: Deal. Ik reed terug. Ik zag de ouders van Daphné hun gezicht opfleuren toen ze ons zagen afkomen. Ze waren de twee liefste mensen voor mijn meisje op dit moment. We kregen allemaal een doodskaartje waaraan het adres van het restaurant ging. Ik nam Daimy haar hand en vroeg: "Gaan we?" D: Jep. Ik gaf haar een kusje op haar voorhoofd en fluisterde: "We komen hier door, je bent zo sterk mijn liefste." D: Dankje, voor je steun lieve Tommo. Hand in hand liepen we naar de auto. Ik deed zo gentle mogelijk. Ik wou haar alles geven dat ze verdiende. Ik opende de deur voor haar en liet haar hand los. Ze stapte in en lachte vol liefde naar me. "Ik hou zoveel van je", zei ze. "Ik ook van jou mijn liefste", antwoordde ik. Gelukkig was het niet te lang rijden naar het restaurant. " We kwamen aan bij het restaurant, Daimy keek heel verdrietig, ze had het weer wat moeilijk merkte ik op. Ik sloeg mijn arm rond haar. L: Het was voor haar inderdaad te vroeg om te gaan maar Daphné is op een goede plek nu. D: Tuurlijk en die goede plek is in mijn hart. L: In jouw hart van goud. Samen liepen we het restaurant binnen met de ouders voor ons en alle andere uitgenodigden achter ons. De obers leidden ons naar onze plaat sen we werden één voor één een stoel aangeboden. Wij zaten samen met de dichtste familie aan één lange tafel. De sfeer begon nu wat losser te worden. "Eindelijk", dacht ik. Stiekem hoopte ik dat dit alles snel voorbij zou zijn maar dit was enkel nog maar het begin.