"Haklısın. Bu şehir labirent gibi karmaşık ve çıkmaz sokaklarla dolu. Ama ben sende kayboldum Gece. Paramparça ruhunda... Göğüs kafesinin içinde yaralı bir kuş gibi çırpınan kalbinde..."
Gece...
Adı gibi renkleri soğuran kara gözlerin sahibi. Onarıl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
#Christina Perri - Human
#Blueneck – Broken Fingers
Utançtan kıpkırmızı olmuş bir yüzle Merve'ye baktım. Bana kızgın değil de daha çok hayal kırıklığına uğramış bir şekilde bakıyordu. Suçlu bir şekilde alt dudağımı ısırıp ona baktım. Böyle durumlarda ne söylenirdi ki?
Merve ağır adımlarla yanıma geldi. Elimdeki çerçeveyi alıp yerine bıraktığında fark ettim şoka girdiğimi. Silkelenip üzerimdeki gerginliği atmaya çalıştım.
"Bir an önce çıkalım buradan Merih görürse tatsızlık çıkabilir," dedi renksiz bir sesle. Başımla onu onaylayıp odadan çıktım. Merve ardımdan çıkıp dikkatlice kapıyı kapattıktan sonra kilitledi. Ne yapacağımı bilemediğim için koridorun ortasında durdum. Cevapsız sorular aklımda top koşturuyordu. Merve yanıma geldiğinde beklentiyle ona baktım.
"Fotoğraftaki kız kimdi?" Sorum üzerine Merve'nin gözleri korkuyla kocaman açıldı. İşaret parmağını dudağına bastırıp sessizce konuştu.
"Hişt. Sessiz ol. Merih duyabilir."
"O zaman benim odama geçelim," dedim.
"Tamam," dedikten sonra benim odama, daha doğrusu Merih'in odasına geçtik. Gelen giden var mı diye etrafı kontrol ettikten sonra kapıyı kapattım. Merve'ye yakalandıktan sonra paranoyam zirve yapmıştı. Ya gelen o değil de Merih olsaydı? Bunu düşünmek bile kanımı donduruyordu. Bana duyduğu güveni sarsılabileceği gibi beni evden bile kovabilirdi. Bunun olmasını asla istemezdim. Ama Merih'in kilit altında tuttuğu geçmişi de merakımı cezbediyordu.
Pencerenin dibindeki okuma koltuğunda oturan Merve'nin karşısına geçip huzursuzca yatağın ucuna iliştim. Merve'nin düşünceli bakışları beni süzüyordu.
Konuşmak için cesaretimi topladığımda "Merve ben..." diye başladığım cümlemi Merve el işaretiyle durdurdu.
"Yaptığın şey çok ayıptı," derken onaylamazcasına başını sallamıştı. Koyu renk gözlerine hayal kırıklığının perdesi inmişti. Böylece daha da artıyordu suçluluk hissim.
"Haklısın," dedim kırık bir sesle. "Ben sadece onun benden sakladığı şeyi öğrenmek istedim. Bir şey var ve bu beni huzursuz ediyor." Merih bu sırrı itinayla saklamıyordu tabi. Yabancı birine hayatınızı ne kadar açabilirseniz Merih de o kadar açmıştı sırlarını bana. Hiçbir şey söylememişti.
"Yine de bunu yapmamalıydın. Bu ilişkinizi zedeleyebilirdi. Hatta..."
"Hatta bitirebilirdi," diye tamamladım onu. İçimden gülmek geçiyordu. Olmayan ilişkimiz bitecekti. Ondan önce bitecek başka bir şey vardı ki o da benim işime gelmiyordu.
