"Haklısın. Bu şehir labirent gibi karmaşık ve çıkmaz sokaklarla dolu. Ama ben sende kayboldum Gece. Paramparça ruhunda... Göğüs kafesinin içinde yaralı bir kuş gibi çırpınan kalbinde..."
Gece...
Adı gibi renkleri soğuran kara gözlerin sahibi. Onarıl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Korkunç bir kabusun kollarında çürümüştü ömrüm.
Kilitli kapılar ardına sığdırmaya çalıştığım şaibeli geçmişim tüm acımasızlığıyla geleceğimi mahvediyordu. Ben ondan kaçmaya çalıştıkça o tırnaklarını ruhuma geçirip hayallerimi kanatıyordu. Görünüşe göre beni tüketmeden de durmayacaktı.
Beyaz hastane nevresimlerinin arasında huzursuzca kıpırdanıp başucumda uyuyan Merih'e çevirdim bakışlarımı. O korkunç gecenin ardından tek bir kelime bile konuşmamıştık. Hiçbir şekilde iletişimimiz yoktu. İkimiz de itinayla birbirimizden kaçıyorduk. Hatta işi o kadar ciddi bir boyuta getirmiştik ki birimiz uyanıkken diğeri uyuyor, uyumasa da numara yapıyordu. Bu oyun nereye kadar gidecekti bilmiyorum ama elimden geldiğinde sürdürecektim ben.
Saat gece yarısını geçmişti. Uyuma sırası Merih'indi. Huzurlu nefesler alırken hafif aralıktı ağzı. Refakatçiler için konulan şu açılabilir tekli koltuklardan birinde uyuyordu. Yumruk yaptığı elini başına destek yapıp öyle uyuyordu. Pek de rahat bir uyku çektiğini sanmıyordum. Böyle devam ederse sabaha kadar boynu tutulabilirdi.
Yorulmuştum artık. Bırak yaşamayı, nefes almak bile büyük eziyetti bana. Yaşadığım korkunç olaylar, maruz kaldığım işkenceler zihnimi ablukaya almış beni paramparça ediyordu. Sönmüş hayat ışığımı Merih bile canlandıramazdı. Ben bitmiştim artık. Koca bir enkazdım, küldüm. Daha dün taze bir gül goncasıyken yakıcı bir rüzgarla darmadağın oldum, öldüm.
O kahrolası anılar gözlerimin önüne düştüğümde yüzümü yastığa bastırıp tüm çığlıklarımı boğdum. Canım o kadar çok yanıyordu ki hiçbir şeyden, hiç kimseden zerre fayda gelmiyordu. Dinmiyordu hisler. Coşkun bir nehir gibi çağlıyordu da durulmuyordu bir türlü. Durulmuyordu. O adi şerefsizin dokunuşlarını her yerimde hissediyordum. İğrenç nefesi midemi kaldırıyordu. Bana küfürler savuruyordu pis ağzı. Merih uyanmasın diye yuttum dilime batan kelimeleri. Acıyarak sustum. Sessizlik mabedim oldu. En büyük sığınağım...
Merih,
Susuyordu. Mütemadiyen susuyordu. Sanki bilmiyordum ben sığınak bellediği o nevresimlerin arasında hıçkıra hıçkıra ağladığını. Bilmiyordum gözyaşlarıyla yastığını yıkadığını. Gündüzleri korku dolu kabuslarda attığı çığlıkları da duymuyordum.
O çırpınıp yardım dilerken ona el uzatamamak o kadar zordu ki!
Dünya ile kalın duvarlar örmüştü kendine. Ruh gibi yaşıyordu, tabi yaşamak denirse buna. Ondan uzak kaldığım her dakika için kendimi öldürmek istesem de fayda etmiyordu. O şerefsizi öldürmüştüm gerçi. Ortalığı ayağa kaldırmamak için çabucak temiz bir şekilde öldürmüştüm. Daha beterlerine layıktı piç herif. Esved'e yaptığı her kötülüğün cezasını misliyle çekmeliydi. Ondan aşağısı kurtarmazdı ama şartlar bunu gerektirmişti. Kısmet Sonja denen kaltağaydı artık. O Ömer kadar kolay kurtulamayacaktı.
