"Haklısın. Bu şehir labirent gibi karmaşık ve çıkmaz sokaklarla dolu. Ama ben sende kayboldum Gece. Paramparça ruhunda... Göğüs kafesinin içinde yaralı bir kuş gibi çırpınan kalbinde..."
Gece...
Adı gibi renkleri soğuran kara gözlerin sahibi. Onarıl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Anlamıyorum.
İnsanlar neden bu kadar kötüydü? Yoksa ben mi onlara karşı fazla iyimserdim?
Kötülük nasıl bir lanetti ki tüm insanlığın içine bu kadar kolay sızmayı başarabilmişti?
Peki, kötülüğün ete kemiğe bürünmüş haline insan diyebilir miydik?
Kundaktaki bebeğin ırzına geçenlere, ihtirasları uğruna suçsuz insanları öldürenlere, karısını ve çocuklarını dövenlere, emekçinin sırtından yükselenlere, hayvanlara işkence edenlere, sırf yolunun üstünde açtı diye bir çiçeği ezip geçenlere...
İnsanlar ne zamandan beri yoldan çıkmıştı bilmiyordum ama içimdeki bir ses hiçbir şeyin değişmediğini söylüyordu. Artık zaman değişiyordu ve bazı iğrençlikler daha çabuk gün yüzüne çıkıyordu.
Bunun başka bir açıklaması olamazdı.
Bu yüzdendir ki artık yaşamayı bile istemiyordum. Haftalar öncesine gitti zihnim. Benim kaçmaktaki amacı özgürlük şarabından bir yudum alıp o tek bir yudumla zafer sarhoşluğunu tatmaktı. Hiçbir zaman yarın hayalleri kurmamıştım. Ta ki Merih ile karşılaşana kadar.
O bir anda dünyama girdi ve her şeyi tepetaklak etti. Bana umut verdi, umudun ne kadar tehlikeli bir şey olduğunu bilmeden.
Şimdi de dağıttıklarını toplamadan öylece çıkıp gidiyordu.
Pek çok güzel anı biriktirdiğim eve son bir bakış attım. Bu ev sayesinde Merih'i biraz daha tanımış, kendimi de bir o kadar tanımadığımı fark etmiştim. Merih'i buldu bakışlarım. Elindeki küçük valizi arkadaki yolcu koltuğuna bıraktıktan sonra ön tarafa geçti. En son konuşmamızda neden üzgün olduğumu sormadan evden çıkmıştı. Sanki ona söylemek isteyip de söyleyemediklerimi duymuştu. Beni sorgulamamıştı.
Gittikçe kısalan zamanı nefes gibi içime çekip Merih'in yanına yerleştim.
Yol boyunca sessizdik. Zaten trafik olmadığı için kısa sürmüştü yolculuğumuz. Tam 16 dakika 35 saniye...
Dört devasa bloğun bulunduğu siteye gelmiştik. Güvenliği geçtikten sonra arabayı park etti Merih.
"Sitenin dört bir yanında güvenlik kulübesi var. Gündüzleri saat başı, geceleri de yarım saatte bir devriye geziliyor," diye açıkladı.
