Pure Stupid!
FİNAL
52.Bölüm 'Asla,Asla Deme.'
Bazen öyle çok merak ediyorum ki seni,sanki öldürecek beni bu merak.
Ama artık elimden gelen bir şey yok.
Bazen düşünüyorum seni ve deli gibi özlüyorum.
Ama her şeyi güzel anılar olarak derine gömeceğim.
~
İlk aşkım,unutulmaz aşkım...
Neden bu kadar yanıyor canım?Tek hatırlayan ben miyim?
İlk aşkım,çaresizlik dolu sesimle haykırıyorum..
Ta ki ulaşana kadar sana sesim.
~
|||||
''Nereden bakarsam bakayım 5 ay oluyor.Ve ben onu,her geçen gün biraz daha özlüyorum.''
-Byun BaekHyun
''5 ay çoktan doldu.Ve ben,her geçen gün biraz daha unutuyorum onu.''
-Xi LuHan
BaekHyun odasına kapanmış ağlarken,Luhan Sehun'un dizinde uyuyordu.Aşk böyleydi işte.Bu kadardı.Birisi daima daha çok severdi.Diğerinden daha çok acı çekerdi.
Yinede diğerinden daha sadıktı öteki.En azından ilk aşkını unutmak için başkalarıyla beraber olmuyordu.Oysa BaekHyun,Luhan'ı özlediği her an bir başkasının kollarında alıyordu nefesi.
Peki şimdi ne olacaktı?Gerçekten bitmiş miydi aşkları?Karşılarına çıkan herkes çocukluklarına vermelerini söylüyor,ilk aşkların hiçbir zaman mutlu bitmediğinden bahsediyordu.
Doğru,ilk aşk sana en güzel anları yaşatandı.Ama aynı zamanda en çok ağlatandı da.
Doğru,ilk aşk unutulmazdı.İkinci üçüncü ve daha sonrası,hepsi unutulabilirdi belki ama ilk aşkının kokusu bile düşündüğün an dolardı her bir hücrene.
Doğru,sevmesi en kolay olan ilk aşktı belki.Ama diğer tüm aşklardan daha zordu affetmesi.
Bunu bile bile nasıl dönebilirdi ki Luhan geriye?Herkes unutanı suçlardı.Nasıl bu kadar duygusuz olduğunu sorarlardı.Nasıl bu kadar bencil ve piç olduğundan bahsederlerdi yüzüne karşı.
Oysa unutan duygusuz değildi.Bencil değildi.Karaktersiz bir piç değildi.Sadece daha zayıftı ötekinden.Daha güçsüzdü.Kalbi hatırlamanın verdiği ağırlığı kaldıramadığından unutmak zorundaydı bir şeyleri.
Yeniden karşılaştıklarında daha çok acı vereceğini bilmeden.
|||||||BaekHyun'un Bakış Açısı||||||||
Yine aynı yerdeydi.Her zaman saklandığı ağacın arkasında,Kai ve KyungSoo'nun bakışlarıyla sevişmelerini izliyordu.
Neden böyle düşünüyorum bilmiyorum ama onun daha zor durumda olduğunu söylüyor kalbim.En azından Luhan uzakta ve sevdiği biri varsa bile ben bunu görmek zorunda değilim.Ellerinin bir başka bedene değdiği düşüncesi bile,kalbimi yakıp kül ederken nasıl olurda görmeye dayanabilirdim?
Çok ani ve yanlış bir karardı belkide bilmiyorum.İçimden bir ses yapmamamı söylesede ayaklarım dinlemiyor her adımda biraz daha yaklaşıyordu ona.
Sonunda yanına vardığımda,pantolonumun cebindeki elimi çıkarıp omzuna attım.İrkilmişti.Kafasını ardına çevirdiğinde gözlerindeki ıslaklık,psikolojik bir vazgeçme düşüncesi yaratsada umursamadım.
