Pure Stupid!
|||||ChanYeol'ün Bakış Açısı|||||
Her öksürüşümde boğazım yırtılacakmışcasına acıyor,karnıma ağır bir sancı saplanıyordu.Bavulun köşesine tıkıştırdığım telefonuma uzanıp 27 cevapsız aramayı umursamadım.Büyük bir çoğunluğu annemdendi zaten.Beni buraya gönderdikten sonra birde nasıl olduğumu soruyor ya.
Nasıl olabilirim acaba?
'Oğlun hastalıktan geberiyor.Hiç vicdan azabı duymuyor musun?Öleceğim~'
Mesaj çekip,cevap gelmesini bekledim.Annem iyi bir telefon kullanıcısıdır ve bazen en iyi arkadaşınızdan bile daha hızlı geri dönüş yapar size.
'Annesi oğlunu özledi :'( Yanımda olsaydın sana bakardım,benim küçük bebeğim ~ :'( '
'Bende seni özledim :'( Eve döneyim mi? ~-~ '
' Hayır!Bebeğimin kampta kalıp ders çalışması gerekiyor.Eksiklerini tamamlamadan sakın döneyim deme,ChanYeol.Ölüyor olsan bile seni eve almayacağım.Bir sene daha tekrar yapmanı istemiyorum,anladın mı!Ders Çalış! Annen seni seviyor.Sınıfı geçersen seni yurtdışına göndereceğim,tıpkı söz verdiğim gibi ~.~ Ve tabiki üniversite sınavını da kazanmalısın.Fighting! '
'Annee!Eve dönmek istiyorum.'
....
'Anne?'
....
'Anne??'
.....
Beni umursamadığını fark ettiğimde tuttuğum nefesi bırakıp telefonu cebime attım.Neden çıkarmıştım ki zaten ben bunu?
Aradan 15 saniye ya yeni geçmiştir ya geçmemiş Kris'in 'BAEKHYUN'U ARA!' diye bağırışının beynimde yankılanmasıyla telefonu neden çıkardığımı hatırlamış bulunmaktaydım.
Gözlerimi kısıp,ağzımda toplanmış tükürüklerden kurtuldum.Neden benim aramam gerekiyor?Büyük olan benim.Bana çıkma teklifi eden o.Neden?
Kafamı iki yana sallayıp aramaktan vazgeçmeden önce numarayı tuşladım.Ne konuşacaktık ki?Benden soğuduğunu mu söyleyecekti?Artık beni sevmediğini?Ya da,aslında hiç sevmediğini....
Son rakamı tuşlayıp,telefonu kulağıma götürdüm.Birkaç defa çaldı ve sonunda muhtemelen cevaplandığından olsa gerek,sinirimi bozan ses kesilmişti.Ne o konuşuyordu ne de ben...
Bir süre sonra sessizce söyledim.
''Baek?''
Muhtemelen rahatsız olmuştu ya da çekiniyordu.Boğazını temizlediğini ve zoraki konuştuğunu anlamam uzun sürmemişti.
''Uh!Chanyeol,bu sensin.Ne oldu?''
''Ne mi oldu?'' Bıkkınca nefes verirken sordum.
Yaptıklarımın tamamiyle aynısını o da yaptı ve neşeli ses tonunu kesip konuşmaya devam etti.
''Üzgünüm,sadece..Uzun zaman oldu.Nasıl konuşmam gerektiğini bilmiyorum.''
''Nasıl konuşman gerektiğini bilmiyor musun?Ben senin sevgilinim ya da bir zamanlar öyleydim.Ve sen benimle konuşmayı bile unuttun,öyle mi?Beni bu kadar çabuk mu unuttun?Ah,cidden!'' Saçlarımı çekiştirirken sinirden titreyen ses tonuma engel olamıyordum.
İstemsiz sitemlerim onu ürkütmüş olacak ki sadece mırıldandı.
''Ben..Üzgünüm.''
Boştaki elimle gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım.
''Bak böyle bir sonuca varamayacağız,tamam mı?Telefonda değil.Böyle olmaz.''
''ChanYeol ayrı-''
''BİLİYORUM,LANET OLASI!AYRILACAĞIMIZI BENDE BİLİYORUM!SADECE SİNİRLİYİM VE..VE...VE BÖYLE OLMAZ TAMAM MI.BEN..KENDİMİ KONTROL EDEMİYORUM.''
''Ö-öyle demeyecektim.Şu-şu an yanımda olmadığını söylemeye çalışmıştım.Chanyeol ben gerçekten çok üzgünüm.Gerçekten .. Böyle olmasını istemedim..Böyle olmamalıydı..Ben..''
Alt dudağımı kemirmeyi bırakıp,sözünü kestim.
''Tamam.Ben sakinleşeceğim ve sende öyle.Seoul'e geleceğim,tamam mı?En azından birbirimize bir açıklama borçlu olduğumuzu düşünüyorum.''
''E-evet.Bende öyle.''
''Gelmem uzun sürecek.Bekleyebilecek misin?''
''Evet.Tabiki.''
Kapattığım gözlerimi açıp,yumruk yaptığım ellerimi serbest bıraktım.Sonunda az da olsa sakinleşebilmiştim.Sinirden ortaya çıkan tüm damarlarım yeniden kayboldular.Yanak kaslarımı devreye sokup,neşeli olduğumu hissettirecek bir 'Görüşürüz.' Dedim.Karşılığında buruk bir cevap almış olsamda sorun değildi.
Açıklamasını gerçekten merak ediyordum.Ömrüm boyunca hiç terk edilmeyen benin, çıktığım ilk erkek tarafından terk edilmesi....İyi bir nedeni olmalıdı.Eğer yoksa,muhtemelen onu oracıkta öldürecektim.
