°•Το στοίχημα της καρδιάς μου•°

Κεφάλαιο 22

Εγω όμως στο ονειρο δεν του απάντησα. Μου ειπε οτι με αγαπάει και δεν απάντησα. Αρκετά αμήχανο.... Δεν ξέρω γιατί δεν είπα τίποτα. Απλά άλλαξα θέμα. Βεβαια ενα ονειρο ήταν μόνο, το οποιο μου φανηκε αρκετα αληθινό, αλλα δεν παύει να είναι απλά ένα όνειρο.

~

Τις τελευταιες δύο μέρες δεν μιλάμε πολύ με τον Άγγελο. Αρχικά γκρίνιαζα λιγάκι γιατι ένιωθα πως των πίεζα πολύ αλλα αποφασισα να σταματήσω να προσπαθώ μόνο εγώ.

"Δεν έχεις γινει ακομα το κορίτσι του. Δεν ειναι αναγκασμένος να σου μιλάει συνεχεια."

Αυτή η εσωτερική φωνουλα είχε αρχίσει να με εκνευρίζει! Πεταγοταν όποτε ήθελε και αυτο που με ενοχλουσε ακομα περισσοτερο ειναι οτι είχα δίκιο.

Σήμερα θα πάμε στο βαφτιστηρι των γονιων μου. Έχει γενέθλεια, κλεινει τα 18 και οι γονεις του μας καλεσαν για να φαμε ολοι μαζί. Πόσο τα βαριεμαι όλα αυτα!!

Φορεσα ενα φορεμα, οχι πολυ επίσημο, και τα αγαπημενα μου σανδαλια.

Εκείνη μένανε στην Θήβα. Μας πήρε περίπου 3 ώρες για να φτάσουμε. Η μητέρα του μας καλοσορισε και μας οδηγησε στο καθιστικό. Εγώ ντρεπόμουν στην αρχή. Ενώ περίμενα να είναι και άλλοι οι προσκεκλημένοι, έκανα λαθος.

Οι γονεις μιλαγαν μεταξύ του και εγώ καθόμουν μονη μου προσπαθόντας να συμμετέχω στην κουβέντα όποτε μπορούσα. Μα καλά, που είναι ο Στέλιος; Πρώτη φορά μου τυχαίνει να με καλούν κάπου και ο εορταζόμενος να μην είναι παρόν.

Σαν να ακουσε την σκεψη μου, η μαμα μου εκανε την ιδια ερωτηση.

"Χαίρομαι, χαίρομαι. Και το βαφτιστήρι μου το ομορφο που είναι;"

κος. Παναγιώτης- "Φωτεινή να πάω να τον φωνάξω ή θα πας εσύ; Μα καλά τι κάνει τόση ώρα;", ρωτησε την γυναικα του.

Η κυρια Φωτεινή προσφερθηκε να παει να φωναξει τον γιό της αλλα την σταμάτησε ο ήχος βημάτων στα σκαλιά.

Στέλιος: "Με συγχωρειται που αργησα. Βλεπετε, αργησα να ξυπνήσω"

Πηγε και αγκαλια τον πατερα και την μητερα μου, ενω μεταξυ μας ανταλλάξαμε έναν απλό χαιρετησμό.

Η ωρα ήταν περιπου 2 και περασαμε στην τραπεζαρια. Οι μεγάλοι κάθησαν μαζί και εγω διπλα στον Στέλιο. Η αλήθεια ειναι πως κάποτε ήμασταν φιλοι αλλά μετά μεγαλώσαμε και τα πραγματα άλλαξαν.

Παλιά συναντιόντουσαν συχνα οι γονεις μας και οταν ημασταν μικροί τρελενόμασταν να παιζουμε μαζί. Θυμάμαι ελεγα πως όταν θα μεγάλωνα θα τον παντρευόμουν. Του είχα πει οτι μου άρεσε αλλά δεν του άρεσα και τα πραγματα εγιναν αμήχανα. Απο εκείνη την μερα και μετα αποφευγαμε ο ενας τον αλλο και μετα απλά χαθηκαμε.

Είχα να τον δω για πάνω απο δυομιση χρόνια. Για να ειναι ειληκρινής όταν τον είδα έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Που λέει ο λόγος δηλαδη, γιατι αν ηταν όντως έτσι, θα ειχα γινει ρεζιλι.

Ειχε κοψει τα μαλλια του κοντά και τα είχε σηκώσει, ετσι φαινονταν πιο πολυ τα μάτια του που ήταν μπλέ. Ξανθος γαλανομάτης, όνομα και πράμα.

Μετα το φαγητο οι μεγαλη αρχισαν να μιλανε πάλια για τα δικά τους και η κυρία Φωτεινή μας προτεινε να παμε πανω στο δωματιό του ωστε να χαζεψουμε στον υπολογιστη ή να παιξουμε καποιο επιτραπεζιο.

Εμεις το βρηκαμε αυτο σαν ευκαιρια και εννοειται πως δεχτήκαμε. Πήγαμε πανω και αναπολουσαμε παλιες στιγμες, λεγαμε αστεία και βγαλαμε και μερικες φωτογραφιες μέχρι που μας διεκοψε η φωνή της μητέρας μου ειδοποιώντας με πως πρεπει να φύγουμε.

Κατεβήκαμε κάτω και οι δύο, ανταλλαξαμε ολοι φιλιά και αγκαλιές και φύγαμε.

Όταν επιστρέψαμε σπίτι και συνδεθηκα στο διαδυκτιο ειδα πως ειχε ανεβασει μια απο τις φωτογραφιες που ειχαμε βγαλει με το κινητό του. Πολλοί ωραίοι ήμασταν και οι δύο. Τελικά πέρασα πολύ ωραία και μέαω της φωτογραφιας δεν θα χανόταν αυτη η ανάμνηση. Χάζεψα λίγο στον γνωστό ιστιότοπο κοινωνικής δικτίωση και μετά μπήκα για μπανιο. Απο στιγμή σε στιγμή μπορει να μπεί ο Άγγελος, ωστε να μιλήσουμε.

Έτσι και έγινε. Ίσα που είχα προλάβει να ντυθώ όταν άκουσα απο το κινητό μου τον ήχο ειδοποίησής που είχα ορίσει για όταν λαμβανα μηνυμα απο το facebook.

Συνήθως τα μηνυματα του καταφερνουν να φωτισουν το προσωπό μου, αλλα αυτή τη φορά, με την αναγνωση αυτων που έγραφε, ολη μου η καλή διαθεση εξατμίστηκε.