°•Το στοίχημα της καρδιάς μου•°

Κεφάλαιο 16

...αλλά και γιατί οταν κοιταξα το κινητο μου ειδα πως μου ειχε στειλει μηνυμα. "Καλημέρα. Ελπιζω χθες να περασες καλά. Θα ήθελες να βγούμε ξανά σήμερα;"

Ισως φαινεται λιγο ψυχρο σαν μηνυμα αλλα μονο και μονο που μου εστειλε, εγω χαρηκα πολύ.

Απάντησα θετικά στην πρόσκλησή του. Κανονισαμε να βγουμε, αλλά αυτη τη φορά πιο νωρίς.

Με ενα χαμογελο στα χειλη κατεβηκα, εβαλα σε ενα μπολ δημητριακα και γάλα και καθησα να φαω πρωινο μπροστά στην τηλεόραση.

Μετά απο λίγο, πήρα τηλέφωνο την Ελπίδα. Με τον Χάρη 'προχώρησαν'. Έτσι μου είπε. Νομιζω ηταν χαρουμενη γι'αυτό. Κανονίσαμε να βγούμε για καφέ να τα πούμε.

"Ελινάκι σε μισή ωρίτσα στο συνηθισμένο είναι εντάξει;"

"Ναι, ναι. Μια χαρά. Τα λέμε τότε"

Την κλείνω και παω να κανω ενα ντουζ και να ντυθώ.

Οταν εφτασα ατην καφετερια που ειχαμε σαν μερος συναντησης, εκείνη ηταν ήδη εκεί.

"Εε Ελινα, εδώ", φωνάζει κουνώντας το χερι της.

Αφου χαιρετηθηκαμε αρχισαμε να λεμε τα νέα μας. Η αλήθεια ειναι οτι μιλαγαμε σχεδον καθε μερα στο τηλέφωνο αλλα πάντα είχαμε κατι να πουμε.

Χθες με τον Χάρη, το αγόρι της, ειχανε κανονισει να δουνε ταινια σπιτι της. Αρχικά καθόντουσαν απλά αγκαλια στον καναπέ. Όμως το ένα έφερε το άλλο και κατέληξαν να πάνε σε ενα επομενο σταδιο τη σχέση τους. Αφου η Ελπίδα ήταν σίγουρη για τον εαυτό της, χαίρομαι για εκεινη.

Η καθε ιστορία οδηγούσε σε μία άλλη και τελικά η ώρα είχε πάει σχεδον 3. Πήγαμε σπίτι της και εφτιαξε να φαμε μακαρονια με κοκκινη σαλτσα. Έμεινα εκεί για άλλη μισή ωρα και μετα εφυγα. Έπρεπε να ετοιμαστώ για το ραντεβού μου με τον Άγγελο.

Ήμουν έτοιμη να επιλέξω ένα φόρεμα αλλα εκεινη την στιγμή μου ηρθε μηνυμα απο εκείνον να βάλω κάτι άνετο και καθημερινό.

Επελεξα ενα floral jean σορτσακι και μια απλη κοντομανικη μπλουζα με σχεδιο μπροστά.

Στις έξι και μισή ήταν μπροστά απο το σπίτι μου με την μηχανή του.

Οταν τον είδα του έδωσα ενα πεταχτό φιλί στο στόμα. Μου έδωσε ένα δευτερο κράνος που είχε και με βοηθησε να ανέβω πίσω του.

Εγώ τον κράταγα σφηχτά και ημουν κολλημενη πάνω του. Η αληθεια ειναι πως δεν φοβομουν τις μηχανες, ειχε και ο πατερας μου παλιά, αλλά μάρεσε που μπορούσα να μυριζω το άρωμά του.

Δεν έτρεχε πολύ. Μάλλον επειδή ήμουν εγώ μαζί του. Μου άρεσε πολύ που ο αέρας χτύπαγε το πρόσωπό μου. Άραγε αυτό είχε στο νου του όταν μου είπε να ντυθώ άνετα; Που πηγαίναμε; Δεν μου έλεγε.

Η απορία μου λυθηκε μεσα στα επόμενα 10 λεπτά. Είχαμε φτάσει στον προορισμό μας. Θα παίζαμε bowling!

Ειχα ενθουσιαστεί με την ιδέα.

Μπήκαμε, αλλάξαμε παπούτσια, αυτά τα ιδικά παπουτσια που φορανε οταν παιζουν bowling, και αρχίσαμε το παιχνίδι. Είχαμε ολόκληρο διάδρομο μόνο για τους δυό μας.

Στην αρχή τον νικούσα.

"Ε Αγγελε, πάμε στοιχημα;;", προτινω.

"Χαχα αφου θα χάσεις μικρούλα."

"Σε νικάω χαζέ. Είμαι καλύτερη.", του λεω για να τον πειραξω.

"Καλά τότε. Πάμε στοιχημα! Τι πέρνει ο νικητής;"

"Αν νικήσω θα επιλέξω εγω όποια ταινια θέλω και θα την δουμε μαζί.", δεν μιυ ηρθε τίποτα καλύτερο στο μυαλό.

"Και αν χάσεις εσύ και κερδίσω εγώ...-"

"Κάτι που δεν πρόκειται να γίνει", τον διακόπτω.

"Θα κοιμηθούμε αγκαλιά."

"Και γιατι να το κανουμε αυτό;", ρωταω ενω νιωθω λιγο ανηχανα στην σκεψη αυτη.

"Γιατι θα έχω νικήσει μωρο μου.", λέει αλαζονικά αλλά για πλάκα.

Τελικά νικησε το ατομο που ολοι περιμεναμε. Το οποίο ήταν...