°•Το στοίχημα της καρδιάς μου•°

Κεφάλαιο 12

Συνεχισαμε για λιγο να μιλαμε, εγω απο το παραθυρο και εκείνος απο ο εδαφος.

Εκείνος- "Ναι περάσω;" με ρωτάει.

Εγώ- "Εξαρτάται..."

Εκείνος- "Απο τί; Τι θες να κάνω;", φωναζει για να μπορεσω να τον ακούσω.

Εγώ-"Αρχικά να μην μου ριχνεις χαλικια στο κεφάλι", λέω και γελάω. "Άντε, έλα απο μπροστά."

Τρέχω κάτω στις μυτες των ποδιών μου και ανοίγω την πόρτα. Οι γονείς μου μάλλον θα βλεπουν τηλεόραση στο δωμάτιό τους ή θα κοιμούνται.

Του κάνω νοημα να κάνει ησυχία μεχρι να παμε στο δικό μου δομάτιο. Μπαινουμε μέσα και κλεινω την πόρτα.

"Πες μου γιατί ήρθες.", λεω προσπαθόντας να ακουστώ αυστηρή και όχι χαρούμενη που τον βλέπω.

"Θέλω μόνο ένα πράγμα. Μπορεί να θυμώσεις αλλά αν δεν το κάνω τωρα δεν ξέρω αν θα εχω την υπομονη να περιμενω μεχρι να μου δωθει η ευκαιρια!"

"Άγγελε τί λές;", η απορία ειναι σχηματισμένη στο πρόσωπό μου. Όντως δεν εχω καταλαβει τι εννοεί.

Τοτε εκείνος με πλησιάζει και με φιλάει απαλά. Όσο περνουν τα δευτερόλεπτα το φιλί του γινεται πιο εντονο. Εγω ανταποκρίνομαι σε αυτό και οι γλωσσες μας αρχιζουν την δική τους μάχη. Έχω τα χέρια μου γύρω απο τον λαιμό του και εκείνος με κρατοντας με απο την μέση, με εχει κολλήσει πάνω του.

Τότε με ρίχνει στο κρεβάτι που βρισκόταν πίσω μου. Νιώθω πως απειλούμε. Σταματάω να τον φιλάω.

Σταματάω να τον φιλάω και προσπαθω να σηκωθω αλλα ειναι απο πανω μου και δεν εχω τοση δυναμη.

Εγω- "Μπορείς να σηκωθείς απο πάνω μου;"

Άγγ- "Ωω ελα. Μην το χαλάς." παραπονιεται

Εγώ- "Θα επρεπε να εχεις καταλαβει οτι δεν ειμαι σαν ολες αυτες που μονο και μονο επειδη εισαι κουκλος θα κατσουν να τις πηδηξεις!"

Άγγ- "Αλλά είμαι κούκλος." λεει αλαζονικά και χαμογελάει.

Εγώ- "ΣΗΚΩ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ!" φωναζω αλλα αμεσως μετα συνειδητοποιω πως διπλα ειναι οι γονεις μου, οι οποιοι δεν ξερουν οτι εχω 'παρεα' στο δωματιο μου. "Άγγελε..." τον παρακαλαω.

Αγγ- "Συγγνωμη", αφου σηκωνεται και μου προσφερει το χερι του για να με βοηθησει να σηκωθω και εγω, προσθέτει, "Ξέρω πως δεν είσαι σαν τις άλλες και γι'αυτο μου αρέσεις. Δεν ξέρω πως το καταφερες αλλα μου έχεις κάνει μεγάλη ζημιά."

Τώρα τι να πώ εγώ; Εχω εναν πανέμορφο 17αρη μπροστά μου, που εχουμε μιλήσει μόνο 4 φορές, που φιλάει υπέροχα, που τα ματια του με αιχμαλωτιζουν και που με ενα του βλεμμα λιώνω. Και αυτός ο 17αρης λέει πως του αρέσω. Ή ονειρευομαι...

Ο Αγγελος, επειδη μαλλον δεν αντιδρουσα σε αυτα που μολις ειχε πει, συνεχισε. "Μπορω να σου αποδειξω πως δεν ειμαι αυτος που νομιζεις. Δεν με ξέρεις καλά και έχεις δίκιο να αμφιβάλεις αλλα μπορεις να μου δωσεις μια ευκαιρια. Εκτός εαν δεν νιωθεις κάτι για εμένα..."

Απο την μια τα λογια του ηταν δελεαστικά και γεματα υποσχεσεις, απο την αλλη...

Εγώ- "Οπως το είπες... δεν σε ξέρω καλά."

Άγγ- "Μπορεις να με μαθεις. Αρκεί να το θές. Αρκεί να ΜΕ θες. Απλά πες μου αν νιωθεις οπως νιωθω εγώ. Απο το φιλι μας αυτο καταλαβα αλλα δεν μπορω να ειμαι σιγουρος για τιποτα, όσον αφορα εσένα. Είσαι τόσος... τόσο περίπλοκη και ανεξηγητη μερικες φορές."

Δεν ειμαι σιγουρη αν αυτο εινα καλό ή κακό αλλα με το τροπο που το λέει, μαλλον για αυτον εχει ενδιαφερον.

Εγώ- "Άγγελε... δεν ξέρω...", του αποκρινομαι.

Άγγ- "Με θες ή όχι;", ρωτησε.

Εγώ- "Θα σε αφήσω να το ανακαλύψεις."