°•Το στοίχημα της καρδιάς μου•°

Κεφάλαιο 31

Πήγα στο σαλόνι και τον είδα να με περιμένει. Τώρα?

"Μαμα γιατι με φώναξες?" ρωτησα κανοντας πως δεν τον πρόσεξα.

Εκείνη πήγε να απαντήσει αλλα την πρόλαβε ο Άγγελος. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα, ήρθε κοντα μου με ενα τεράστιο χαμόγελο και με αγκάλιασε λέγοντας μου οτι ηρθε να μου κανει εκπλήξη. Εγώ εβαλα ολη την υποκριτική μου ικανότητα και σχηματισα ενα χαμογελο, ενω ειπα στην μητερα μου οτι θα εβγαινα για λιγο εξω μαζί του να μιλήσουμε. Χωρίς να αφήσω στιγμή χαμένη, και έχοντας εκνευριστεί απίστευτα πολύ μαζί του, τον τράβηξα έξω απο την πόρτα και αφου την έκλεισα τον ειδα να αλλαζει και εκεινος εκφραση στο προσωπό του.

"Γιατι ήρθες?", είπα απότομα,ενώ αφησα το χέρι του, που λιγο πριν κρατουσα. Έμεινα να τον κοιτάω.

"Γιατι ήθελα να σε δω." αποκρίθηκε.

"Ωραία! Τώρα που με είδες είσαι ελευθερος να φύγεις."

Προσπαθούσα να είμαι όσο πιο ψυχρή γινόταν αλλα τώρα που τον έβλεπα ήταν δύσκολο... Με κοιτούσε με αυτά τα μάτια...Πριν λίγες μέρες θα μπορουσα να πω οτι μόνο που με κοίταγε, ένιωθα ασφάλια..τώρα απλά δεν ξέρω... Θα έβαζα τα κλάματα και για αυτό γύρισα να φύγω.

"Δεν θα φύγω αν δεν κάτσουμε να μιλήσουμε πρώτα!", με επιασε απο το χέρι και με τραβηξε κοντά του. Υστερα εφερε το άλλο του χέρι γύρω απο την μέση μου και τα σώματά μας βρέθηκαν το ένα κολλημένο στο άλλο. Τα χείλη του ίσα που ακουμπούσαν τα δικά μου. Είχα κοκαλώσει στην αγκαλιά του. Ενιωθα σαν να με είχε μόλις διαπεράσει κεραυνός και η καρδια μου ηταν ετοιμη να σπάσει. Πως γινόταν ακόμη και υστερα απ'όλα αυτά να έχει τέτοια επιρροή πάνω μου?

Μόλις συνειδητοποίησα την κατάσταση τραβηχτηκα μακρια του, αν και η ζεστασια που χάριζε το άγγιγμα του ήταν κάτι που δύσκολα θα αποχωριζόταν κάποιος. Όμως δέχτηκα να μιλήσουμε. Ακόμα ήλπιζα πως θα με επειθε οτι ολα ηταν ψεματα.

Αρχικά περπατησαμε χωρις να μιλαει κανείς, καθισαμε στο πάρκο και αρχίσαμε να συζητάμε.

Χωρίς να 'καρφώσω' την Αλίκη που μου τα είπε όλα αυτά, του περιέγραψα τι έμαθα. Εκείνος με κοιταγε ανεκφραστος μέχρι να τελειώσω.

"Ποιος στα είπε όλα αυτά?", ρώτησε ενω κοίταγε κάπου αόριστα μπροστά.

"Αυτό έχει σημασία? Ποιος μου τα είπε? Ή αν είναι αλήθεια ή όχι αυτό που μου είπαν?"

"Ελίνα, αν δεν με εμπιστευεσαι και αν είναι να πιστευεις τον κάθε ενα που θα σου λεει τέτοιες μαλακίες τότε ας χωρίσουμε!" τότε σηκώθηκε απο δίπλα μου και αμέσως σηκώθηκα και εγώ.

"Έχεις δίκιο... είμαι ηλίθια! Θα με συγχωρέσεις?"

Εκείνος δεν μου απάντησε. Εγω είχα χαρεί πολύ που τελικά δεν ήταν αλήθινο όλο αυτο το παραμύθι που μου πούλησε η Αλίκη, αλλά το τελευταιο που ειχα ορεξη να κανω ειναι να σκεγτομαι εκεινη. Πηγα απο πίσω του και τον αγκάλιασα, ενώ εκείνος παρέμενε ανέκφραστος.

Είχα μια ιδέα! Δεν ήξερα αν ήταν καλή, αλλα το διακινδύνευσα. Άρχισα να τον γαργαλάω προσπαθόντας να 'σπάσω' την αμηχανία που υπήρχε ανάμεσα μας. Τοτε γυρισε πρωτού το καταλάβω βρισκόμουν στην αγκαλια του και φιλιόμασταν. Παραλίγο να ξεχάσω πώς ένιωθα με κάθε του φιλί! Αναβε φωτιες σε κάθε σημείο του κορμιου μου. Αχχ..

"Είσαι ηλιθια αλλά είσαι μόνο δικιά μου! Τωρα που ξεκαθάρισαν όλα, καλύτερα να σε γυρίσω σπίτι σου γιατι εχει πάει αργά, εισαι κουρασμενη απο το ταξίδι και δεν θελω να με πάρει η μητέρα σου με κακό μάτι...", πρότινε.

"Καλά...", είπα με παράπονο και αρχισαμε να προχωράμε με κατευθυνση το σπίτι μου. Ημασταν συνέχεια αγκαλιά και που και που σταματάγαμε και φιλιόμασταν. Μου είχε λείψει... Όταν εφτασα έξω απο το σπίτι, τον αποχερέτησα με μισή καρδιά και μπήκα μέσα προσπαθόντας να μην κάνω φανερή την απέραντη ευτυχία που ένιωθα γιατι δεν ηθελα να αρχισουν οι δικοι μου την ανακριση.

Πήγα στο δωμάτιό μου και καναμε ομαδική κλήση με τα κορίτσια για να τους πω τι έγινε. Όλα χάρηκαν για εμένα. Αφου στην συνομιλια έμεινα μόνο εγώ με την Ελπίδα, καταλαβα οτι προσπαθουσε να μου πει κάτι. Διστάζοντας, με συμβουλεψε να προσέχω γιατι δεν ξέρω αν ο Άγγελος έλεγε 100% την αλήθεια. Με εκνευρισε τόσο πολύ! Κάνοντας πως συμφωνω μαζί της, της είπα οτι πρεπει να κατεβω κάτω και εκλεισα. Αν είναι δυνατόν! Η ίδια μου η κολλητη να θέλει να μου καταστρέψει την ευτυχία!

~~Την ίδια στιγμή στο σπίτι του Άγγελου~~

Άγγελος: " Ρε μα**κες πώς το έμαθε?"

Χριστόφορος: "Ρε φίλε που να ξέρουμε? Τι πα**ρας που είσαι! Όντως τωρα θα της το λέγαμε εμείς?"

Γιάννης: "Ρε ξεκολλήστε λίγο! Πες μου λίγο εσύ ρε Αγγελε, το'χαψε οτι δεν ισχυει αυτο για το στοιχημα?"

Άγγελος: "Για το δικό σας καλό, να ελπίζετε πως ναι!"

________________

Αυτάαα ^_^

Συγνωμη που αργησα να ανεβάσω συνέχεια αλλά ήμουν διακοπές!

Ψηφίστε&Σχολιαστε!! Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο αυτό?

Έχει αρχίσει να ανακτά το 'χαμένο' ενδιαφέρον της η ιστορία?