°•Το στοίχημα της καρδιάς μου•°

Κεφάλαιο 20

Το φιλί του ήταν τόσο γλυκό που δεν ήθελα να σταματήσει. Ξαφνικά μια μυρωδια αρχισε να διαχεεται στον χωρο. ΤΟ ΦΑΓΗΤΟΟ!!

Ετρεξα στην κουζινα και εκλεισα το μάτι.
Ευτυχώς δεν είχε καεί πολύ.

Αφου δεν ειχε γινει καμία ζημιά, εβαλα τα υπόλοιπα σνιτσελ στο τηγανι.
Φαγαμε μαζί και μιλήσαμε για αρκετή ώρα. Λέγαμε αστεία και ιστορίες και δεν βαρέθηκε ούτε λεπτό. Υστερα ξαπλώσαμε αγκαλια στον καναπέ και χαζευαμε στην τηλεοραση. Στην αρχή παίζαμε και τον έριξα επιτειδες κάτω. Μετα εκανα πως του θυμωσα και εκατσα εγω κατω και εκεινος πανω στον καναπε. Στο τέλος με έπεισε και ανεβηκα πάνω μαζί του... στην αγκαλιά του. Τι υπέροχα που είναι.

Άγγελος: "Μωρό μου πρέπει να σου πω κάτι..."
Ελίνα: "Ναι εννοείται. Πες μου.". Του χαμογελάω.
Άγγ: "Θα πρέπει να φύγω σε 4 μέρες."
Ελ: "Εε; Τι; Γιατί; Πού θα πάς;"
Άγγ: "Μην ανησυχεις. Ειναι μόνο για λίγες μέρες. Απλά είναι οι συνηθισμένες οικογενειακές διακοπές που κάνουμε κάθε καλοκαίρι."
Ελ: "Και γιατι μου το λες τώρα;"
Άγγ: "Ολα τα οργάνωσαν οι δικοι μου τελευταια στιγμή. Ηθελαν να μου κάνουν και καλά εκπληξη γιατι θα πάμε σε κάτι οικογενειακούς φίλους στο Μόναχο, που παλια ημασταν γείτονες και εκανα πολύ παρέα με τα παιδιά τους"
Ελ: "Και εγώ τι θα κάνω τόσο καιρό χωρις να σε βλέπω;"
Άγγ: "Έι.. μην μου στεναχωριεσαι. Θα μιλάμε κάθε μέρα. Θα σου στέλνω όποτε μπορώ. Απλά όχι πολύ με sms γιατι θα χρεώνομαι περισσοτερο αφου θα ειμαι στο εξωτερικό"
Ελ: "Ναι ξέρω. Αλλα μου υπόσχεσαι οτι θα μιυ στέλνεις που και που κανένα iMessage ή στο chat στο Facebook οταν έχεις internet;"
Αγγ: "Αυτο θα εκανα ούτως ή άλλος βρε χαζό μου"
Ελ: "Άγγελε..."
Αγγ: "Πές μου..."
Ελ: "Εμμ τίποτα..." ήθελα να του πω οτι τον αγαπάω αλλά δεν μπόρεσα. Απλά τον τραβηξα πιο κοντά μου. Μου άρεσε όταν τον ένιωθα δίπλα μου.
Άγγ: "Μπορεις να μου λές ότι θές. Το ξέρεις αυτο. Έτσι;"
Ελ: "Απλά θα μου λείψεις..."

Γύρισα προς το μέρος του, εκείνος με εσφηξε στην αγκαλιά του, εγώ έκλεισα τα μάτια μου απολαμβάνοντας αυτην την αίσθηση ασφάλειας που μου προσέφερε... και αποκοιμήθηκα.

Η μέρες πριν το ταξίδι πέρασαν σχετικά γρήγορα. Οσο χρόνο είχα τον περνούσα μαζί του, και οταν δεν ημουν μαζί του, τον σκεφτομουν συνέχεια.

Ισως παραμελούσα λιγο την παρέα μου, αλλα απο τότε που ο Γιωργος τα έφτιαξε με την Ειρήνη και η Ελπίδα ολοκλήρωσε με τον Χάρη, κάνανε και εκείνοι το ίδιο. Δεν λεω οτι ειναι σωστό αλλά δεν ενοχλουσε πολυ τους άλλους. Ειχανε και εκεινοι τα δικά τους.

Εφτασε η μέρα που θα πέταγε για Μόναχο. Δεν τον αποχερέτησα απο κοντά. Δεν μπορούσε. Με στεναχώρησε αυτό. Μου έλειπε ήδη. Τον ένιωθα μακριά μου.
Βέβεα το γεγονός πως θα πήγαινε ταξίδι μου έδεινε τον χρόνο να σκεφτώ αν ο Αγγελος θα μπορουσε να ειναι ο ιδανικός για εμένα, και να αποφασίσω τι να του απαντήσω.
Για άλλη μια φορά κατέληξα στο οτι είμαι χαζή. Δεν χρειαζεται να το σκευτομαι τόσο. Πέρναγα καλά μαζί του και ένιωθα καλά μαζι του.
Αρχίζουμε να σκεφτομαστε ποιες προϋποθέσεις θέλουμε να πληρεί το μελλοντικό μας αγόρι, και ξεχναμε την πιο συμαντική. Να μας αγαπάει!! Αυτό μετράει πάνω απ'όλα.!

Πλέον ήμουν σίγουρη. Κάθε αμφιβολία που είχα 'έφυγε απο το παραθυρο'.

Κάθε μέσα που περνουσε και εκεινος δεν ηταν εδω μου έλειπε όλο και περισσότερο. Η αλήθεια βέβαια είναι πως όποτε μπορούσε ανταλλάσαμε μηνυματα.

Είναι Δευτέρα. Λείπει εδω και 5 μέρες. Θα γυρίσει σε μία εβδομάδα. Έτσι μου είπε.
Χθες μονο μέσω μηνυμάτων με γεμισε με χαρά. Μιλάγαμε για αρκετή ώρα και κάποια στιγμή του έστειλα:
• <<Βγαίνω για λίγο. Όποτε θες στείλε μου ❤️>>
- <<Γειααα 😁. Πως είσαι;;>>
• <<Άγγελέ μου τί λέες; ❤️>>
- <<Μου είπες να σου στείλω όποτε θέλω....Αυτό έκανα..😔 Δεν θέλω να κλείσουμε...>>

Τωρα ειληκρινά... εσείς δεν θα τον ερωτευόσασταν;