Reborn: Love of a Vampire

Ik

Hoi, mijn naam is Megan, Megan Rose. Ik lijk een doodgewoon meisje van 17 jaar, maar dat ben ik niet. Mijn familie is 1 van de 8 eeuwenoude vampierrassen. Wij heten de Magica-vampiers. En ja, ik weet het, vampieren... Het klinkt zo ongeloofwaardig. Maar dat is het niet, we bestaan echt. Alleen weet ik dat pas sinds mijn zestiende.

Ik had altijd al huidproblemen, ik mocht nooit te lang in de zon komen. Mijn ouders zeiden me dat dat gewoon was voor sommige mensen en dat het in de familie zat. Nou, over 1 ding logen ze niet: het zít daadwerkelijk in de familie. Alleen is het wel iets meer dan alleen een bleke huid.

De Magica-vampiers behoren weer tot 1 van de 4 'slechte vampierrassen'. Die helft heet Angelvampiers. En ja, de naam is misleidend. En weet je wat zo ironisch is? De andere helft heet Devilvampiers. Ja, geen idée wie die namen heeft bedacht. Maar goed. Wij zijn dus zogenaamd 'slecht'. Dat betekent niet zoveel, hoor. Ik bedoel, Angels zijn halfdood, we móeten daarom bloed drinken. We hebben nog steeds iets menselijks nodig.
De Devils zijn helemaal dood, dus eigenlijk hebben zij helemaal niks nodig. Ze hoeven helemaal niet te eten. Ze zuigen alleen af en toe een bloedzak, uit het ziekehuis, leeg, omdat ze dat lekker vinden.

En één ding: we zijn niet het stereotype vampier. We hebben geen cape, slapen niet in doodskisten en al helemaal niet overdag. We veranderen niet in vleermuizen en we zijn niet bang voor knoflook/kruizen. Heilig water kan ons niet verminken, want we zijn gelovig. O ja, èn we hebben, godszijdank, wel een spiegelbeeld.

Een paar coole dingen die we wel hebben zijn dat we allemaal magie beoefenen. De Magica-stam beoefent water en daar ben ik blij mee! Vuur maakt me namelijk bang, aarde is vies en lucht is gewoon nutteloos. We kunnen trouwens ook heel goed zien in het donker en als we hebben 'gegeten' krijgen we onze normale oogkleur weer terug.

Zo, nu heb ik je de helft van het Vampier-geschiedenis boek uitgelegd, dan nu mijn probleem. Zoals ik jullie heb verteld, ik weet pas dat ik een vampier ben sinds m'n zestiende. Toen mijn ouders het vertelde, stortte mijn wereld in. Ik bedoel, vanaf je zestiende jaar komt pas echt je vampier uiterlijk tevoorschijn. De hoektanden, de rode ogen. En mijn vader zegt dat m'n huid nóg bleker gaat worden. Kan het nog erger?

En ja, dat kan... Hoe kan ik mijn vrienden onder ogen komen als ik er vreselijk uitzie? En het antwoord is er al: alleen overdag. 's Avonds moet ik van ze wegblijven, dan komt mijn vampierinstinct naar voren. Ik zal gaan verlangen naar bloed, erger dan naar chocola op 'een bepaald moment in de maand'. Het zal gaan branden en ik zal er alles aan willen doen om het te stoppen. Want als een vampier honger heeft, kan je beter uit de buurt blijven...

Waarschijnlijk is het niet gevaarlijk voor mijn vrienden als ik overdag bij ze ben, ik kan ook gewoon naar school. Maar, als ik op één of andere manier toch honger krijg, moet ik gewoon wat 'druivensap' drinken. Het is natuurlijk niet echt druivensap, dat is zo irritant als je het morst, het is bloed in een drinkpakje. En ik moet natuurlijk gewoon brood enzo blijven eten, anders denkt iedereen dat ik anorexia heb. Het 'gewone' eten zal m'n honger niet wegnemen, maar het is nog steeds prima.

Morgen is mijn eerste schooldag als vampier. In de zomervakantie hebben ze het me verteld en aan het einde van de vakantie ben ik 17 geworden. Dus het is mijn eerste schooldag als vampier en als 17-jarige. Dat eerste zal ik op school maar niet vertellen...