Reborn: Love of a Vampire

Sorry

Hoi, ik vraag me af of jullie het nu wel kunnen lezen:

Soms denk ik erover, je-weet-wel, hoe het is om dood te gaan. Zou de wereld beter af zijn zonder mij? Ik bedoel, ik doe toch alleen maar slechte dingen. Wat hebben we daar nou aan? Vroeger zei Kate dan dat ze me niet dood zou willen, ze zou me te veel missen. Dat is ongeveer het enige wat ik me nog van haar kan herinneren. Mijn brein heeft alle leuke momenten met Kate uitgesloten en ik ben ze vergeten. Het is dan ook al weer een maand verder, maar toch.

Oké, terug naar het doodgaan. Mijn grootste angst was altijd om te verdrinken. Vroeger heb ik een ongelukje gehad in verband met water en bijna verdrinken, dus daarna ben ik er altijd bang voor geweest. Maar nu lijkt het me een mooie dood. In ieder geval veel mooier dan het leven uit je gezogen te hebben. Het is stil en alleen. En het doet maar heel even pijn. Daarna voel je je gelukkig. Tenminste, dat is wat ze zeggen. Het enige probleem is dat ik niet dood kan gaan!

Ik ben een vampier, dus technisch gezien leef ik niet. Dan kan ik dus ook niet doodgaan. Soort van. In de boeken in de bibliotheek die verboden zijn voor ons zie je allerlei manieren om vampiers te doden. Ik weet dat, omdat ik daar natuurlijk naar heb gekeken. Verhalen over mensen die op vampiers jagen en ze met zoveel houten stokken prikken dat hun lichamen ontploffen. Tja... Nu snap ik waarom we daar niet naar mogen kijken.

Ik heb erover nagedacht hoe het zou zijn voor iemand als ik om te verdrinken. Zouden we dan doodgaan en opnieuw tot leven komen? Of zouden we eindeloos lang met een ellendige pijn onder water blijven tot we slim genoeg zijn om naar boven te zwemmen? Misschien verdienen slechte wezens zoals ik wel geen vrede. Misschien is een eindeloos leven vol pijn onze straf. Maar dat weet ik niet. Ik ben pas aan het begin van mijn eindeloze leven en ik heb er nu al genoeg van.

Op mijn kamer luister ik naar muziek. Een kort klopje op de deur zorgt ervoor dat ik de muziek uitzet. 'Kom binnen!' Tot mijn grote verbazing is het niet Raven of mijn moeder die binnenkomt. Het is Lars.

Met mijn ogen groot van verbazing kijk ik hem aan. 'Mag ik nog binnenkomen?', vraagt hij. Nu merk ik pas dat hij pas half in mijn kamer staat en een beetje ongemakkelijk kijkt. Ik knik vluchtig. In een paar stappen staat hij bij mijn bed en ploft naast me neer. En wat hij op dat moment zegt verbaast me. 'Het spijt me.' Voor een paar tellen staar ik hem ongelovig aan. Heeft hij nou net zijn excuses aangeboden? 'Voor wat?', vraag ik. 'Ik heb zo rot tegen je gedaan de afgelopen weken, terwijl jij het zo moeilijk hebt met de dood van Kate.' Au, dat deed pijn. De gedachte aan Kate verscheurt mijn hart weer in twee stukken. Ik knik. 'En over dan andere. Het is gewoon dat iedereen mij ziet als zo'n jongen die alleen maar je-weet-wel wil doen. Maar dat is niet zo. Ik knik alweer. 'Je praat niet zo veel hè, heb je dat door?', vraagt hij met een glimlach. Ik knik. Tegelijk moeten we erom lachen en het voelt weer net zoals hiervoor. Maar dan zegt hij dat hij weer weg moet. 'Ik mocht alleen het huis uit om dit te doen, ik heb huisarrest. Maar ik zei dat het heel belangrijk was.' 'Oké is goed. Zie ik je dan morgen?' 'Ja! Doei.' 'Dag!' En in een paar stappen verdwijnt Lars weer door de deuropening.