Reborn: Love of a Vampire

Goed en slecht

De laatste paar dagen zijn erg saai geweest. Elke ochtend ging ik naar school, elke middag naar huis. Daarna had ik thuis les en 's avonds gingen we op jacht. Ja, dat is het trieste en saaie leven van Megan Rose. Nou normaal is het alleen niet, maar dat begrijp je vast wel. Ik ben een vampier. Gekker kan het niet worden, toch? Behalve dan dat ik een van de moordlustigste vampiers ter wereld blijk te zijn! Maar ik leg me er maar bij neer. Ik omarm mijn geschreven en angstaanjagende lot als vampier. Want, zoals je weet, het lot van iedereen staat geschreven in de sterren. Dat is wat mijn moeder altijd zei. En de mijne is blijkbaar dat ik nog honderden mensen ga vermoorden. Maar zoals ik al zei: ik ben mijn lot als moordenaar aan het omarmen. De laatste paar dagen zijn namelijk toch een klein beetje anders geweest dan normaal.
In de dorpskrant komt bijna elke dag weer een nieuw verhaal te staan. En ze zeggen allemaal hetzelfde: dood lichaam gevonden in een steegje. of: sinds kort vermist. Raad eens wie dat allemaal heeft gedaan? Ik.

Heel voorzichtig loop ik door de straten, ik wil ervoor zorgen dat niemand me opmerkt. Ik loop dezelfde route die ik altijd doe als ik op jacht ben. Meestal zijn er net genoeg mensen om van te drinken en net niet genoeg mensen om te kunnen zien dat ik aan het drinken ben. Ook nu hoor ik weer voetstappen. Deze keer zijn het alleen twee paar voetstappen. Wat moet ik nu doen? Ik heb nog nooit iemand vermoord met een getuige erbij! Behalve die keer dat Raven erbij was, maar dat is anders. De voetstappen komen steeds dichterbij. En ik wacht. Drie...twee...een. Twee meisjes komen de hoek om gelopen. Ze zijn ongeveer van mijn leeftijd. Lachend en druk pratend lopen ze verder. Ik heb mijn kans gemist. Maar een paar seconcen later krijg ik toch zo'n honger dat m'n tanden en nagels ervan beginnen te groeien. En ik begin achter ze aan te rennen.

'Hebben jullie gehoord van die twee meisjes?', vraagt Luke als ik de keuken binnenkom. Gedachten schieten door mijn hoofd heen. Dat waren de meisjes van gisteravond! Oké Megan, blijf rustig. Alsof het een normale dag is, pak ik een appel uit de fruitschaal en zet m'n tanden erin. Ondertussen praten de anderen rustig door: 'Ja, ik hoorde dat het een aanval van een dier was', zegt m'n vader. 'De lichamen waren aan flarden gescheurd door scherpe klauwen.' 'Nou, deze keer weten we tenminste wel zeker dat het niemand van onze soort was. 'Hoezo?', vraag ik iets te snel. 'Wij hebben toch geen klauwen', antwoordt Luke. O ja, dat is waar. Ik ben abnormaal. 'Ja, dat was ik even vergeten', mompel ik. Wanhopig probeer ik op een ander onderwerp te komen, zodat het niet meer zo ongemakkelijk voor me is. Maar ik kan nergens aan denken.
Alsof mijn moeder m'n gedachten heeft gelezen, zegt ze: 'Jongens, hou toch op. Het is een onprettig onderwerp. Hoe gaat het met je magie Megan?' Opgelucht dat ze over een ander onderwerp is begonnen zeg ik: 'Ik heb eigenlijk niet meer zoveel geoefend, maar ik zal het vanmiddag doen. Eerst heb ik een afspraak met Lars.' 'Oké, ik denk dat het tijd is om te gaan', zegt Luke snel, terwijl hij pap meetrekt. Giechelend kijkt mijn moeder ze na.

Het is vijf voor twee 's middags. Ik zit alleen op een bankje in het park en wacht op Lars. We hebben om twee uur afgesproken, maar ik wilde niet te laat komen. Het is dan ook de eerste keer na onze ruzie dat we weer afspreken. Ook al weet ik dat ik nog een kwartier moet wachten, Lars komt altijd te laat, ben ik blij dat ik er al ben. Nu heb ik tijd om na te denken.

Ik kon mijn veranderingen steeds meer onder controle houden. Maar sinds ik weet dat ik anders ben en sinds ik ook klauwen heb, lukt dat niet meer zo goed. Op school moet ik erg mijn best doen om niemand leeg te drinken en dat is echt moeilijk. Lars maakt het er ook niet beter op. Want op een of andere manier ruikt hij nog veel beter dan... eigenlijk iedereen. Ik heb dan wel geleerd dat je vampiergevoelens versterkt worden als je ook menselijke gevoelens hebt voor een persoon, ik denk niet dat dat alles is. Ik voel altijd iets anders tussen ons, een soort connectie. Maar misschien zit het wel allemaal in mijn hoofd en ben ik gewoon een normale, verliefde tiener.

Als eerste richt ik me op de blondine. Die lijkt de moeilijkste prooi. Razendsnel ren ik erop af. Meteen spring ik op haar schouders, waardoor ze omvalt. Het andere meisje kijkt me verschrikt aan en begint te gillen. Je hebt geen idee hoe irritant het klinkt! Zo snel mogelijk probeer ik mijn tanden in de nek van het eerste meisje te zetten. Ik druk haar tegen de grond. Even later stroomt de heerlijke smaak van bloed mijn mond binnen. Ze is al snel dood en ik probeer dan ook het andere meisje te vinden. Maar ik zie haar verderop wegrennen. Vanbinnen word ik al helemaal enthousiast. Nu mag ik eindelijk echt achter mijn prooi aan rennen!

Om zeven over twee hoor ik het piepende geluid van Lars' fiets. Hij stapt af en gooit zijn fiets neer. Lachend komt hij naar me toegelopen. 'Sorry dat ik te laat ben.' 'Meen je dat nou? Dit is een record voor jou! Je bent nog nooit zo op tijd geweest!' We moeten allebei lachen. Hij komt naast me zitten en ik voel de warmte van zijn adem. Dan zegt hij: 'Dus... Ik wil graag met je over iets praten.' Even is het stil. 'Wil je mijn vriendin weer zijn?' Eerst weet ik niet wat ik moet zeggen. Vanbinnen ga ik dood van blijdschap en het liefst wil ik "ja" tegen hem schreeuwen. Maar dat lijkt me niet zo handig, hier in het park. Dus inplaats daarvan pak ik zijn hand en lach.

Al snel heb ik haar ingehaald. Ze was nog niet zo ver gekomen, dus heb ik haar makkelijk ingehaald. Lachend loop ik naar haar toe. (Het maakt me soms nog steeds bang hoe leuk ik het kan vinden om iemand dood te maken) Eerst kijkt ze me bang aan en dan lijkt ze diep na te denken. De woorden die daarna uit haar mond komen, zijn zo onverwacht: 'Megan? Ben jij dat?' Voor mijn neus staat een van de meisjes die over mij aan het roddelen was op de wc. De uitdrukking op haar gezicht verandert van bang naar verwaand. 'Oh, jij bent het maar', zegt ze. Is het raar dat ik denk dat ik er meer van ga genieten nu ik weet dat ik een vreselijk persoon dood ga maken? Nee, volgens mij ook niet. Dit gaat leuk worden... Uit mezelf laat ik mijn tanden groeien en ik zie haar gezichtsuitdrukking weer veranderen. 'Niet zo zelfverzekerd meer hè?', roep ik. En voordat ze ook maar kan gillen zet ik mijn tanden in haar hals en begin te drinken.