Reborn: Love of a Vampire

Afgeleid

Ik zit op mijn kamer. Mijn moeder was erg boos toen ik thuiskwam. Ik heb nu namelijk al twee lessen achter elkaar gemist. Ze heeft me naar boven gestuurd en huisarrest gegeven. Huisarrest! Dat heb ik nog nooit gehad. Een hele week alleen naar buiten voor school en voeding. Echt gewèldig, zeg.

Zometeen moet ik naar buiten om te voeden, maar ik heb er geen zin in. Doordat ik gisteravond niks had gedronken, werd het verlangen naar Lars' bloed nog sterker. Maar ik vind het vreselijk wat het bloed drinken met me doet. Ik word er agressief van en wil doden. Daarom heb ik besloten om vanavond niks te drinken.

'Klop-klop.' 'Kom binnen!', roep ik. Voorzichtig doet Luke de deur open. 'We moeten naar buiten gaan, ik moest je halen.', zegt hij. 'Oké ik kom er zo aan.' Luke doet de deur dicht. Zucht, een hele avond zonder vers bloed, alweer. Wat moet ik buiten dan doen? Langzaam sta ik op en struikel de trap af.

We zijn net terug. Luke heeft flink gedronken en ik zeg dat ik dat ook gedaan heb. Maar dat heb ik niet. Ik zat gewoon bij Starbucks en dood te gaan van de honger. Toch voel ik me nog redelijk goed. Waarschijnlijk komt dat doordat ik niemand heb leeggezogen en vermoord. Niet dat ik dat niet had willen doen, ik had dat doodgraag willen doen. Maar het maakt me een vreselijk mens.

Ik zit nu te zuigen aan een pakje met bloed. Het smaakt veel slechter dan vers bloed, recht uit een slagader. Maar het helpt redelijk goed om mijn honger te stillen.

Morgenavond gaan we voor het eerst helemaal niks eten, behalve bloed dan. Ik denk dat ik dat ook niet ga nemen. Luke is er heel goed in geworden om de dode lichamen te verstoppen. Meestal heb ik geen idee waar hij ze laat. Ik heb hem alleen wel met iemand aan de telefoon horen praten over dat "de ander het wel op zou lossen". Ze waren aan het praten over vampierdingen en drinken, dus het was zeker een vampier aan de telefoon. Ik vroeg later aan Luke wie het was, maar hij deed er heel geheimzinnig over...

Nu zit ik op m'n bed naar muziek te luisteren. Ik luister naar Dark horse-Katy Perry. Sommige stukjes zing ik mee.

I knew you were, you were gonna come to me

I hear you our, but you beter choose carefully

Cause I am capable of anything, of anything and everything

Tot ik plotseling een pijnscheut in mijn tandvlees voel. Nee, niet nu! De tanden snijden door mijn tandvlees en groeien tot ze niet meer kunnen. Als ik in de spiegel kijk, zie ik mijn huid verbleken en m'n ogen veranderen.

Maar er is 1 opvallend ding, wat anders nooit gebeurt: mijn nagels groeien en groeien, tot ik tien vlijmscherpe punten aan m'n vingers heb zitten.

Huh? Ik ben erg in de war, want normaal gesproken gebeurt dit niet. Terwijl ik in de spiegel kijk, zie ik nog meer veranderen! Mijn lippen verkleuren totdat ze knalrood zijn. M'n oren en neus doen verschrikkelijk veel pijn, alsof iemand er de hele tijd op slaat met een hamer. Verschrikt kijk ik toe hoe er uit mijn neus een straaltje zwart bloed komt. Na mijn neus zijn m'n oren aan de beurt. Wat gebeurt er nou? Ik schreeuw het uit van de pijn, maar niemand hoort het.

En net zo snel als het gekomen is, verdwijnt het weer. Straaltjes bloed kruipen terug mijn neus en oren in. Mijn huid, ogen en lippen verkleuren naar hun originele kleur en m'n tanden verdwijnen weer mijn tandvlees in.

Verbaasd en onwetend blijf ik op mijn bed zitten. Ik moet weten wat er aan de hand was. Dus ik sluip naar de enorme bibliotheek.

Ik zit al een half uur te zoeken naar boeken over vampierveranderingen tot ik er een zie. Ik pak hem uit de kast en lees de voorkant. 'Bijzondere veranderingen bij vampiers', lees ik. Als ik het boek opensla komt er allemaal stof uit. Het is al heel lang niet meer gebruikt. Maar dat maakt niet uit, ik begin gewoon te lezen.

Na een tijdje kom ik eindelijk een stukje tegen over wat mij overkwam:

Soms gebeuren er vreemde dingen tijdens veranderingen. Zoals verkleuring van de lippen en bloedingen. Als een vampier te lang zonder vers bloed heeft geleefd, dat kan al na één dag zijn, zal zijn of haar lichaam tijdens elke verandering extra veranderen.

Vooral watervampieren zijn hier zwak voor. Bij hun gebeurt dit sneller. Om dit te voorkomen moet je elke dag vers bloed drinken. En om dit te genezen moet je gewoon weer beginnen met bloed drinken.

Nou dat is een verklaring. En een goede ook. Ik voelde me al niet lekker, maar had geen idee hoe dat kwam. En nu wel. Ik kijk op de klok, het is tien uur. Dan kan ik nog naar buiten! Ik ren naar beneden en kijk of m'n ouders er zijn. Er hangt alleen een briefje op de koelkast: Even boodschappen doen, we zijn zo terug. Komt dat even goed uit. Ik pak mijn jas en loop naar buiten.

In het centrum van de stad is het druk. Maar het is ook vrijdagavond, dus dat is wel logisch. In de stad zijn gelukkig genoeg steegjes en donkere plekjes waar ik me kan verstoppen. Dat is ook wat ik doe. Ik ga in een steegje staan en wacht tot er iemand langsloopt. Als er na een tijdje niemand langs komt, ga ik ergens anders staan. Nu ruik ik iemand. Het is een vrouw, iets ouder dan ik. Waarschijnlijk 20. Ik heb nog nooit van een vrouw gedronken, dus dat wordt anders. Een paar seconden lang wacht ik, dan trek ik haar mee het steegje in. Door de adrenaline verander ik, en het veranderen gaat sneller dan anders. Mijn tanden schieten er in éen keer uit. Ik wacht niet en duw haar tegen de muur. Met mijn hand voor haar mond zet ik mijn vlijmscherpe tanden in haar huid. De vrouw probeert te gillen, maar het lukt niet. Na een tijdje ontspant haar lichaam zich. Want door de morfine voelt het bijten best goed.

Om na een dag alleen maar pakjesbloed lekker vers bloed te drinken, voelt goed. Haar bloed glijdt gemakkelijk naar binnen en ik verwelkom het. Na een tijdje zakt ze in elkaar en ik laat haar op de grond vallen. Ik voel me zò goed dat ik vergeet om haar lichaam te verbergen en meteen vrolijk naar huis ren.

En wat ik nu niet zie, is dat de vrouw voorzichtig en met veel moeite over de grond kruipt en iemand belt op haar telefoon...

De volgende dag ga ik naar school, naar huis en naar de les. Deze keer hebben we het over controle hebben over de verandering. Want je moet kunnen veranderen wanneer je dat zelf wil. Eerst probeert Luke het. Hij is echt een perfecte leerling, want het lukt hem gelijk. 'En nu jij Megan!', zegt mijn moeder. Ik loop naar haar toe. 'Oké, concentreer je. Je wil je laten gaan en al het vampier wat in je zit loslaten.' Ik doe mijn ogen dicht. Ik concentreer me op mijn verandering, in gedachten laat ik m'n tanden groeien en m'n ogen rood worden. Het zwarte randje om mijn ogen groeit en mijn huid verbleekt. 'Goed gedaan!', zegt ze trots. Maar dan gaat de verandering door! Mijn neus en oren doen weer pijn en ze beginnen te bloeden. M'n lippen kleuren knalrood. 'Megan, wat is er aan de hand?', vraagt ze geschrokken. Ik val op de grond en schreeuw van de pijn. Bemoedigend roept mijn moeder: 'Stop de verandering! Alleen jij kan dat doen. Laat de verandering stoppen!' En het lukt. Mijn gezicht wordt weer normaal. 'Hoe kan dat nou?', vraag ik hardop af. 'Ik heb geen idee lieverd.' Troostend knuffelt ze me. Luke staat met open ogen te kijken en is erg verbaasd. Hij stamelt wat, maar het is niet te verstaan. 'Kom mee jongens, we gaan even uitrusten.', zegt mijn moeder. Samen lopen we de bibliotheek uit.

'Triing!' De deurbel gaat. Ik zit op mijn kamer kleding uit te kiezen voor morgen. 'Ik ga wel!', roep ik.

Als ik de deur openmaak zie ik twee politieagenten staan. 'Megan Rose?', vraagt de kleinste van de twee. 'Ja.' 'Wij willen u vragen om mee te komen naar het politiebureau. We hebben wat vragen voor u.' 'Ehh, ja hoor. Ik pak even mijn jas.' Terwijl ik naar binnen loop, stuur ik een berichtje naar m'n ouders om te zeggen dat ik weg ben. Ik heb nog steeds huisarrest, maar voor de politie mag ik vast wel het huis uit.

Met mijn jas aan loop ik de deur uit, naar het politiebureau.