Reborn: Love of a Vampire

Shoppen! Want dat doen normale pubers

'Hoi Lars!', roep ik in de gang. Hij staat bij zijn kluisje en verwisselt zijn boeken. 'Oh, hoi Megan' Ik loop naar hem toe en ga naast hem staan. 'Waarom heb je niet gereageerd toen ik je heb gebeld?' 'Had je gebeld dan? Ik heb het niet gezien!' Ik rol met mijn ogen. 'Lars, ik heb je wel 10 keer gebeld! Je maakte me ongerust. Is er iets?' 'Nee hoor.' 'Het is wel heel toevallig dat je niet meer hebt reageerd na die avond', fluister ik. 'Daar heeft het niks mee te maken.' 'O, wat dan?' Hij zucht. 'Het is gewoon... het is gewoon dat mijn moeder m'n telefoon heeft afgepakt.' 'Waarom zou ze dat dan doen?', vraag ik. 'Omdat ik die avond mee ben gegaan, dat mocht niet. Ik mag 's avonds niet met je afspreken.' Dat verbaasde me. Dat Lars ook niet alles mag. Blijkbaar is zijn moeder nogal beschermend. Daarvan moet ik lachen. 'Wat is er grappig?', vraagt Lars. 'Niets hoor.' De bel gaat, en we lopen samen naar de les. Ik ben opgelucht.

Uitgeput kijk ik naar Lars. Ik probeer iets uit zijn gezichtsuitdrukking te halen, boosheid of teleurstelling. Maar dat lukt niet. Zijn gezicht is compleet uitdrukkingsloos. Ik ga voor hem staan, maar hij kijkt me niet aan. Hij staart naar een punt in de verte. 'Lars? Hallo?', vraag ik. Geen reactie. Ik beweeg mijn hand voor zijn gezicht heen en weer. Geen reactie. Zucht, nu word ik toch wel ongeduldig. 'Lars!', roep ik keihard. En nu pas schrikt hij op. Eerst zegt hij niks en kijkt me alleen aan, nog steeds geen emotie. Maar dan roep hij ineens: 'Dat was te gek!' 

'Dat shirt is leuk!', roept Jade. Ashley loopt door de winkel met een shirt dat ze net heeft gepast. Haar lippen zijn getuit en ze kijkt heel serieus. Ze probeert een model na te doen. 'Wat vind jij, Megan?', vraagt Ashley. 'Hij is echt heel mooi!', antwoord ik. We zijn met z'n drieën naar het winkelcentrum gegaan. Dat hebben we al heel lang niet meer gedaan, ik mis het. 'Oké Megan, nu jij!' Lachend loop ik naar het kleedhokje met een zwart blousje. Als ik binnnen ben, hoor ik de andere twee giechelen. Snel schuif ik de blouse over mijn hoofd heen en bekijk mezelf in de spiegel. 
Oké, ik ben een gewoon pubermeisje en doe gewone puberdingen. Dat probeer ik mezelf al een tijdje wijs te maken... Ik hoor de bel van de winkeldeur klingelen en luister naar wie er naar binnen komt lopen. Voor zo ver ik weet, ken ik de persoon niet. Het is een jongen en hij loopt door de winkel naar de kleedhokjes toe. Blijkbaar hebben de mannen en vrouwen die in deze winkel komen, geen aparte kleedhokjes. Want de jongen loopt het kleedhokje naast mij in. Nou ja, wat maakt het uit? Hij kan toch niet in mijn kleedhokje kijken! Ik pak mijn tas en m'n eigen shirt en wil het hokje uitlopen... Totdat ik word overspoeld door een geweldige geur. O nee, niet weer! Ik wil niet weer de controle verliezen, maar het ruikt zo lekker. En ik voel al dat mijn lichaam zich klaarmaakt om te veranderen.
Waar komt die geur vandaan? Voorzichtig probeer ik te ruiken om te weten waar die geur vandaan komt. Maar eigenlijk weet ik het al: het is die jongen. Ineens hoor ik de meiden roepen: 'Megan, wat doe je allemaal daarbinnen? We willen zien hoe je eruitziet.' Shit! Ik probeer mezelf onder controle te houden en te zorgen dat ik niet verander. En na een paar tellen voel ik dat mijn tanden zich weer terugtrekken. 'Ik kom eraan!', roep ik.

Het is al bijna donker buiten en ik heb net afscheid genomen van Ashley en Jade. Het was heel erg gezellig! Dat had ik niet verwacht. En ik had ook niet verwacht dat ik mezelf onder controle zou kunnen houden! Maar het is toch gelukt. Ik vraag me alleen nog steeds af waarom die jongen zo lekker ruikte. Hij rook zo lekker als Lars, maar dan tien keer zo veel beter. (Dus heel erg lekker) 
Het winkelcentrum staat in het centrum van de stad, dus het wekt veel herinneringen in mij op. Maar dat heb ik wel over voor een normale dag met vriendinnen. 
Nu loop ik door een rustige straat. Het is helemaal stil. Zelfs ik hoor alleen maar het geluid van mijn voetstappen. Dat gaat een tijdje zo door. Totdat ik opeens een tweede paar voetstappen hoor. Ik kijk achterom. Niets. Ik kijk naar voor. Ook niets. Maar het geluid moet toch ergens vandaan komen. Dus ik roep: 'Hallo? Wie is daar? Ik kan je horen!' En achter mij hoor ik de voetstappen duidelijker worden. Snel draai ik me om. En ik kijk recht in de ogen van de jongen in de winkel. Hij ruikt nog net zo lekker als hiervoor. 'Hoi', zegt de jongen met een glimlach. 'Ehh, hoi', antwoord ik. 'Waarom volg je me?', vraag ik aan hem. Hij glimlacht en komt dichterbij. Ik stap achteruit. Wie is die vreemde jongen?

Binnenin voel ik mezelf al veranderen. Zelfvertrouwen komt naar boven. Wie denkt hij wel dat hij is? Ik ben een vampier! Hij kan mij niet bangmaken. Waarschijnlijk ben ik veel sterker dan hij is! Waarom hou ik mezelf eigenlijk altijd in? Het maakt helemaal niks uit, ik verdien het om beloond te worden met bloed. Want ik hou me altijd in, maar nu niet! En voor ik het weet zet ik mijn tanden in zijn nek en begin te drinken. De echte vampier in mij komt eindelijk naar boven.