Reborn: Love of a Vampire

Honger

Het wordt steeds erger, de honger voor bloed. Op school ruik ik het overal en ik wordt er gek van. Tijdens de lessen moet ik de hele tijd naar het toilet, omdat ik de hele tijd weer verander. Want doordat ik overal bloed ruik, kan ik de verandering niet meer onder controle houden. Nu zit ik weer eens op het toilet en wacht tot het voorbij is. Deze keer duurt het erg lang. De hele tijd hoor ik meisjes in en uit het toilet lopen en ik zit hier maar.

Lars en ik zijn op school nu een echt stel. Hand in hand lopen we door de gangen en jaloerse blikken volgen ons.

Ik ben er blij mee, dat we samen zijn, maar de hele tijd dat ik bij hem ben moet ik veel moeite doen om hem niks aan te doen.

Hij lijkt er niks van te merken en doet alsof alles heel normaal is. Maar dat is het niet. Volgens mij ziet hij niet de gevaren hiervan en vindt hij het alleen maar leuk.

Geloof me, dat is het niet. Aangezien ik nu zoveel verander, zie ik er ook anders uit. En nee, het is niet zoals toen ik te weinig at. Toen bloedde ik overal. Ik heb nu wel klauwen...

Voor het eerst zag ik ze weer toen ik tijdens engels naar de wc ging. Ik verstopte me in een hokje en keek toe hoe er tien klauwen uit mijn vingers begonnen te groeien. Toen schrok ik zo dat ik mijn hoofd stootte tegen de deur... Dat was niet zo slim. En de nagels waren zo scherp dat ik mezelf per ongeluk sneed.

Het genezen bij vampiers gaat even snel als bij mensen, dus we moeten gewoon pleisters gebruiken.

Kate merkt de laatste tijd wel dat er iets met me aan de hand is, want ze vraagt de hele tijd of het goed met me gaat. Dan antwoord ik iets vaags, zoals 'ik heb migraine'. Het is niet leuk om te moeten liegen tegen mijn vrienden.

Meestal lijkt het alsof ze tevreden zijn met zo'n antwoord, maar soms zie ik hun bezorgde gezichten...

Nu zit ik met Kate in de schoolbibliotheek en we maken huiswerk. Ze kijkt steeds naar me, dus uiteindelijk vraag ik: 'Wat is er?' Ze zucht. 'Je bent gewoon zo anders de laatste tijd. Je lijkt zenuwachtig ofzo.' Ik weet niet zo goed wat ik daar op moet zeggen. Ik ben inderdaad anders, maar dat kan ik niet vertellen. Maar ze verdient toch wel iets van een waarheid. Dus, wanhopig als ik ben, floep ik eruit: 'Lars wil verder met me gaan!' Geschokt kijkt ze me aan.