Reborn: Love of a Vampire

Dood

Heel soms zijn een paar vampiers speciaal. Zij ondergaan een andere verandering dan gewone vampiers. Uit hun vingers groeien nagels zo scherp dat ze zichzelf ermee snijden. Deze vampiers worden 'ware vampiers' genoemd. Ze stammen af van het originele vampierras, de echte moordenaars. De originele drang om te moorden zit in hun bloed. En ze doen er alles aan om te moorden. Naarmate ze ouder worden wordt de drang sterker en moeilijker te weerstaan. Hun nagels zijn ervoor om hun slachtoffers aan stukken te scheuren en ze leven van hun angst.

Dat was wat ik las in het boek. Dat is mijn toekomst.

Dagen erna zit ik nog te peinzen over wat ik heb gelezen. Ik heb het nog aan niemand verteld, maar weet niet of dat een goede keus is.

Het is dinsdagavond en ik zit op mijn kamer. Geklop op de deur. 'Kom binnen!', roep ik. De deur gaat open en Raven verschijnt in de deuropening. 'Hoi Megan. Ik moest vragen of je mee wilde met mij om te eten.' Even is het stil. Het liefst wil ik nu heel zielig en alleen op mijn kamer zitten... Maar wat heeft dat voor zin? Dus na een tijdje zeg ik ja.

Buiten is het stil. Het enige geluid komt van onze schoenen knarsend in de sneeuw. Als ik eerlijk moet zijn heb ik heel erg honger! Ik heb een paar dagen niet durven eten. Ik ben bang dat ik mensen ga verscheuren. Dat ik ze met mijn klauwen krab tot hun adem stopt... 'dus dat was een beetje raar.' Et duurt even totdat ik me besef dat Raven aan het praten is. 'Sorry, wat?', vraag ik. 'Laat maar, je bent er echt niet bij met je hoofd hè? Is er iets mis met Lars?' Dat ook, dacht ik. We hebben niet meer gepraat sinds onze ruzie. En waarom? Om niks! Raven kijkt me vragend aan. O ja, ik was met haar aan het praten. Omdat het gemakkelijk is zeg ik maar dat het inderdaad om Lars gaat.

Opeens ruik ik iets. Het kan kloppen, we zijn nu toch al ver genoeg de stad in gelopen. Het is het bloed van een vrouw, eigenlijk nog een meisje. Een tiener. En voordat ik het weet ren ik op de geur af en laat Raven verbaasd achter.

Zoals gewoonlijk verstop ik me in een steegje en wacht tot het slachtoffer langs komt lopen. Nog twintig seconden, denk ik... Nu nog tien. Ik tel af tot het geweldige moment. Ik ben ongelooflijk hongerig en kan me nog net inhouden om er niet nu al opaf te rennen. Mijn tanden beginnen te groeien en ik voel de verschrikkelijke pijn van mijn klauwen. Maar dat maakt niks uit, het enige waar ik nog aan kan denken is: eten. Ik voel dat het meisje bijna langsloopt. Dus ik ga klaar staan. Drie, twee, een. En ik trek haar de steeg in. Mijn hand drukt haar hoofd hard tegen de muur en mijn tanden zoeken haar slagader. Ik zet m'n tanden in haar nek. Gulzig drink ik lang. Totdat ik opeens controle verlies. Ik weet niet wat ik aan het doen ben, maar het is niet goed. Overal laten m'n klauwen krassen achter en ik scheur haar rug open terwijl ik drink.

Als ik klaar ben, ben ik tevreden. Het was heerlijk om weer te voeden en ik heb me gewoon kunnen beheersen! Tenminste, dat dacht ik. Ik laat haar lichaam op de grond vallen en wil me omdraaien. Maar iets klopt niet. Het voelt alsof er iets mis is.

Dus ik draai me langzaam om en kijk naar het meisje. En daar, op de grond ligt iemand die ik zo goed ken. Een vriendin. Ik kijk recht in de starende, doffe blik van Kate.