Reborn: Love of a Vampire

Ja of nee?

'Megan! Megan, wordt wakker!' Ik open mijn ogen en zie dat Luke over me heen staat gebogen. 'Wat is er?', vraag ik slaperig. 'Je zou me laten meerijden naar school, weet je nog? Je moet nu opstaan, want anders komen we te laat!' Snel kijk ik op de klok. Het is kwart voor acht. Shit! 'Oké', zeg ik terwijl ik opsta, 'je moet wel mijn kamer uit. Ik ben klaar over een kwartier!' En voordat hij ook maar iets kan zeggen, gooi ik de deur dicht in zijn gezicht.
'Hoi mam!', roep ik als ik de keuken binnenkom. Ik pak een appel uit de fruitschaal en neem er een hap van. Luke staat ook al in de keuken en gebaart dat ik op moet schieten. 'Jaja', zeg ik. 'Mam, ik kom later thuis. Want ik heb met Lars afgesproken na school.' 'Oké lieverd. Probeer wel op tijd te komen voor onze les!' 'Ja, is goed. Kom je Luke?' Hij pakt zijn rugtas en rent achter mij aan de deur uit.

Het is stil. Lars en ik zitten huiswerk te maken en het is stil. Alleen het geluid van twee pennen die over papier gaan is te horen. Ik zucht. 'Wat is er?', vraagt hij. 'Niets.', zeg ik alleen. Dan zucht hij. 'Wat is er?', vraag ik. 'Niets.' Ik moet lachen. En na een paar tellen lacht hij mee. Ja, dat is wat ik doe in mijn leven; lachen om domme dingen. Maar ik heb er tenminste lol in. Ik kijk op de klok. 'Ik moet naar huis. Mijn les begint zo.' 'Wacht even.', zegt hij. 'Ga je vanavond... je-weet-wel?' 'Nee, ik weet het niet. Wat bedoel je?' 'Ga je vanavond eten? Of drinken? Hoe je het ook wil noemen.' 'Ja, dat is nogal logisch hè. Ik moet ook eten om te overleven.' Hij knikt. 'Ik wilde iets vragen.' 'Ja?' 'Kan ik mee?'
Op die vraag wist ik niet zo snel een antwoord. Als ik Lars mee zou laten gaan, zou hij me misschien voor altijd haten. Maar als ik dat niet deed, zou hij me nooit kunnen accepteren voor wie ik echt ben. En uiteindelijk heb ik toch ja gezegd. Dus op dit moment lopen we samen door de stad...

We weten allebei niet zo goed wat we moeten zeggen, want het is al tien minuten stil. En ik ruik al de hele tijd mensen, maar ik probeer het zo lang mogelijk uit te stellen. Maar Lars lijkt steeds ongeduldiger te worden. Alsof het leuk is om iemand dood te zien gaan! En al helemaal als jij de moordenaar kent... (In het geval je het nog niet door had, ik ben die moordenaar) Om te voorkomen dat Lars nog ongeduldiger gaat worden, heb ik besloten dat ik niet langer ga wachten. De eerste persoon die ik tegenkom, daar zal ik van drinken. Denk ik... Maar, ironisch genoeg, blijft het een hele tijd akelig stil. Wil net universum me misschien iets vertellen? Is het verkeerd dat ik Lars heb meegenomen? En terwijl ik dat denk, komt er iemand de hoek omgelopen. Zal ik het nou wel doen of niet, terwijl Lars erbij is? Dat is een moeilijke vraag...

(Hoi, laat in een reactie achter of Megan het wel of niet moet doen!)