Reborn: Love of a Vampire

Ja!

Er zijn alweer een paar dagen voorbij sinds die avond; de avond dat Lars mee is gegaan op "jacht". Ik ben eigenlijk best tevreden over hoe hij reageerde. Maar dat is dus al een paar dagen geleden, en hij heeft me nog niet gebeld. Misschien heeft hij wel gewoon huisarrest, maar ik vermoed iets anders...

Ik twijfel nog steeds of ik het wel of niet moet doen. En de persoon komt al steeds dichterbij! Maar uiteindelijk maak ik toch een besluit: Lars krijgt het te zien. Ik wacht zenuwachtig af, tot de persoon de hoek komt omgelopen. Nu kan ik niet meer terug, nu moet ik het echt doen. En dat is wat ik doe. Ik werp nog een laatste blik op Lars en glimlach. Hij heeft geen idee wat er zo gaat gebeuren, niet precies. En vooral niet, omdat hij nog geen idee heeft dat er iemand aankomt. Dat kan alleen ik horen met mijn bovennatuurlijke gehoor. Maar het gaat wel gebeuren. Lars glimlacht terug. Misschien is het de laatste keer dat ik hem ooit zie glimlachen! Niet aan denken Megan, niet aan denken...
En dan komt er iemand de hoek omgelopen...

Het duurt lang voordat ik besluit dat ik Lars zelf maar ga bellen. Misschien heeft hij wel een hele goede reden dat hij me nog niet heeft gebeld! Dus op dit moment bel ik hem. De telefoon gaat een keer over en gaat dan over op voicemail. Is er iets mis met hem? Misschien zit hij wel in de problemen! Ja, ik probeer optimistisch te zijn. Ook al zit hij waarschijnlijk niet in de problemen, en heb ik hem afgeschrikt. Het was ook wel een ... aparte  avond.

Na een laatste keer ademhalen, ren ik op de persoon af. Maar eerst duw ik Lars hard aan de kant, in de hoop dat hij omvalt en alles zal missen. Alleen gebeurt dat niet. Er komt een vrouw de hoek omgelopen. Ze lijkt begin twintig en heeft felrood haar. Als er iets is wat ik niet heb wanneer ik aan het jagen ben, is het wel medelijden. Hoe oud mensen ook zijn, of als het een man of vrouw is, het kan me allemaal niks schelen. Ik moet ook eten!
En dus ook deze keer let ik nauwelijks op hoe zielig of hoe schattig mijn prooi is. Ik wil en zal vanavond drinken. 

Tijdens de les van mijn moeder na school, leren Luke en ik weer over onze magie. Eigenlijk let ik niet zo op. Ik zit in een grote stoel en staar naar het plafond. In het hout zijn allerlei tekeningen gekerfd. Het is best mooi. 'Megan?', hoor ik ineens. 'Ja?' Ik ga snel overeind zitten. 'Wat is er toch met je de laatste tijd? Je wil nooit meer met ons praten en bent zo afwezig.' 'Niks hoor.' 'Dat bedoel ik nou. Je zegt nooit wat meer.' 'Ik ben een puber, mam. Is dat niet wat ik hoor te doen?' 'Ja, maar je bent geen normale puber.' Zucht. Dat weet ik nu best wel hoor, je begrijpt me ook nooit! Dat is wat ik dacht, maar ik zei iets anders: 'Ja, je hebt gelijk. Ik ga nu naar mijn kamer en proberen om een normale puber te zijn.' En zo, ineens, is de les voorbij.

Snel spring ik op haar rug. Ze gilt en raakt bijna uit balans, maar ik hou haar nog net overeind. En na enige aarzeling zet ik mijn tanden in haar nek. Na een paar tellen onspant haar lichaam zich en voelt ze geen pijn meer. Dat gebeurt altijd. Ik denk dat het komt door het bloedverlies, dat de mensen altijd niks meer voelen. Maar zo sterf je in ieder geval zonder pijn. Want controle, dat heb ik nog niet. Ik drink mijn slachtoffers  altijd helemaal leeg. En deze keer ook. Nadat ik haar heb leeggedronken, gooi ik haar lichaam naast een vuilcontainer en loop met een onrustig gevoel naar Lars toe. Ondertussen blijf ik mezelf de hele tijd dezelfde vraag stellen: wat vindt hij nu van mij?