BAL

4.BÖLÜM: "YABAN GÜLÜ"

Saybia- In spite of.

🍂

Ellerimin üzerinde ki damarların hepsi yeşilin ve mavinin en garip tonlarına ev sahipliği yapıyordu. Mayıs ayının sonlarına doğru yaklaşırken sabahın ilk saatlerinde kuş cıvıltılarıyla uyanmak isterdiniz. Ya da ben öyle isterdim fakat asla bu şekilde uyanmamıştım. Alarm denilen o lanet şeyin sesiyle uyanmak elbette ki istemeyeceğim şeydi ama o alarmı ben kuruyordum. Bunu ben istemiştim. Aklıma gelen şeyle beraber Duman'nın yatağına döndüm. Bir an için onun varlığını unutmuştum. Kaşlarımı çatarak etrafa baktım.

Yoktu.

Nereye gitmiş olabilirdi ki? Umarım giderdi fakat o adam da o göz yoktu. Yatağımdan kalkarak onun yatağına doğru ilerledim, gözüme çarpan sarı küçük kağıdı elime alarak düzgün el yazısını okudum.

"Artık oda arkadaşı olduğumuz için haber verme gereği duydum Bal göz. Ben biraz etrafı keşfedeceğim, uyanınca beni bul."

"Bide emir veriyor!"

Elimde ki kağıdı yan taraftaki çöp kutusuna atarak üzerimde ki eşorfmanı çıkarıp kot pantolonumu ve siyah tişörtümü giyindim. Saçlarımı tarayıp biraz şekil verdikten sonra çantamı tek omuzuma takarak odadan çıktım. Yatakhaneden çıkana kadar birçok iğneleyici bakışa maruz kalmıştım.

Umrumda mıydı? Kesinlikle hayır.

İnsanlar kendi hayatlarına bakmadan diğer insanların hayatlarına karışmayı ne çok seviyorlardı. Bahçeye vardığımda ufak tefek insanların hâlâ dışarıda olduğunu fark ettim. Birde kaybettiğimiz Duman vardı, ben şimdi onu nerden bulacaktım? Bahçeye göz gezdirdiğimde etrafta olmadığını anlamam zor olmadı.

"Farah!"

Nazar'ın bağırarak bana koşuşunu görene kadar hayatımda ne kadar da sakin insanlar var diyordum.

"Kızım bütün dans okulu seni konuşuyor. Ama ben dedim Farah bir erkekle değil oda da kalmak doğru düzgün konuşmaz bile."

Nefes nefes kaldığı için biraz soluklanarak, "Ne çok seviyorlar iftira atmayı."

"Aslında pek iftira sayılmaz. Söylenenlerin hepsi doğru."

Gözlerini belerterek,"Oha! Cidden Duman Alezhisar'la aynı oda da mı kalıyorsun?"

"Maalesef."

Heyecandan yerinde zıplayarak, "Maalesef mi? Allah'ım Duman'la aynı oda da kalıyorsun."

Sanki gerçeklere inanmakta zorlanıyormuş gibiydi.

"Evet, Duman Alezhisar'la aynı oda da kalıyor fakat bunun değerini bilmiyor."

Duman'nın kendinden emin ve ukala sesiyle beraber bakışlarımız ona döndü.

"Değerini bileceğim son insansın Duman."

Gülümsedi.

Sadece gülümseyerek baktı.

Nazar yerinde kıpırdanarak, "Neyse ben gideyim sonra gelirim."