BAL

13.BÖLÜM: "GÖKYÜZÜNDE Kİ BALERİN"

Koray Avcı- Yakarım Geceleri.

🍂

Gökyüzünde ki eşsiz yıldızlara senin ismini verdim. Her baktığında beni hatırla zihininde yer kaplayabileyim diye ama bu kadar masum olacağını düşünmemiştim. Bir adam nasıl olurda bu kadar özel olabilirdi?

Siz hiç bir adamın tamamen size ait olduğunu hissettiniz mi?

Ben hissettim. Duman Alezhisar bana aitti, bana özledi. Bunun gerçekliğini defalarca kez yüzüme çarptığında mutluluk hücrelerime uğradı. Kadrajımdan aşağıya süzülen yağmur damlaları bir hiçliği ifade ediyordu fakat Duman yanımdayken tüm hiçler bir özele dönüşüyordu.

Duman özeldi.

Hâlâ şaşkın olan bakışlarım Duman'ın üzerinde gezindi. Duman bana karşı gülümseyerek; "Artık gözlerini üzerimden çeksen?"

Kendime gelerek; "Pardon ben bir an dalmışım."

Cümlemin üzerine tekrar gülümsedi.

"Bu gece güzel planlarım var."

Merakla kaşlarım çatıldı; "Ne planı?"

Ellerinden güç alarak ayağa kalktı.

"Gidince görürsün."

Elini bana uzatarak kalkmama yardımcı oldu. İkimize ayağa kalktığımızda konuştum.

"Nasıl giyinmeliyim?"

"Gösterişli bir yere gitmiyoruz. İstediğin gibi giyin."

Kafamı sallayarak onu onayladıktan sonra giyinmek için soyunma odasına adımladım. Üzerimdekileri çıkararak kendi kıyafetlerimi giyindim, çantamı da koluma asarak soyunma odasından çıktım. Tahmin ettiğim gibi Duman kapının önünde duvara yaklaşmış bir biçimde bekliyordu. Yanına ilerledim.

"Benim biraz işim var. Akşam seni dans okulundan alırım."

Aklıma gelen şeyle birlikte; "Beni evden alsan olur mu?"

Üstelemeden, "Olur."

Ardından dudaklarını hafifçe yanağıma bastırarak yanımdan uzaklaştı.

Kesinlikle sakinim.

Bu adam kazanmak için ne yaptığımı cidden bilmiyordum ama sonu görünmeyen bir yola girdiğimizin gayet farkındaydım.

🍂

Anı yaşa.

Bir hayat felsefesi olarakta aklımızın bir köşesine yazılabilir tabii ki. Ama ben anı yaşadıktan bir müddet sonra pişmanlık duyabilen bir insandım. Bulunduğum kafe de genç garsonun yetişme çabasını izledim, hayat zalimdi. Hayat; Bir oyundu. Bazılarımın şahane bir hayat yaşarken bazılarımız ise savaşmak zorunda kalıyordu. Aslında kimsesin hayatı dört dörtlük değildi istisnalar hariç, tabii istisnalar kaydeyi bozmaz diye de bir söz vardı. Bir yerden bir şekilde patlak veriyordu işte.