BAL

12.BÖLÜM: "BALE"

Skylar Grey- Words.

🍂

Sonsuzluğun içinde ki cennet; Cehennem de olabilirdi. Diri olan düşünceler kendini kötürüm de bırakabilirdi. Kısacası hayattı işte ne olacağını kestiremiyorduk. Duman Alezhisar hayatımın ortasına gök taşı gibi çakılmıştı. İtiraz etmek, kaçmak, kenara çekilmek gibi bir hakkım olmamıştı gerçi olsada pek bir şey değişmezdi.

Kebek vadisinin duvarları bir çocuğun yeşeren duygularına ev sahipliği yapıyordu. Kalbimin keskin duvarları ise içinde heyecan, adrenalin ve daha bilemeyeceğiniz bir çok duyguyu saklıyordu. Alacaya boyanmış zihinimin her zerresi aynı adam için atıyordu, keskinliğe bulaşan ak renkli boyalar suyun üzerinde kendini bilmez şekiller çıkartıyordu. Duman'nın arabasında sessiz ve sakince oturuyordum, Duman bir kaç işinin daha olduğunu onu bir süre arabada beklememi söylemişti.

Kapının açılmasıyla cam yasladığım başımı çekerek Duman'a göz gezdirdim. Arabayı çalıştırarak sürmeye başladığında gözlerimiz kesişti.

"Dans okuluna mı?"

Sorduğum soruya sadece başını sallamakla yetindi. Geri kalan yolculuğumuz sessizce devam etti, ne konuşacağımı ne yapacağımı bilmiyordum. Okulun otoparkında arabayı park ettiğinde vakit kaybetmeden aşağıya indim. Yatahanelerin bulunduğu kısıma geçerek kendi odamın kapısına geldiğimde Duman'da arkamdan geliyordu. Kapıyı açarak odaya süzüldüğümde hızlı bir şekilde banyoya geçerek kapıyı kapattım. Üzerimde ki elbiseyi çıkararak şort ve tişörtü giyerek tekrar odaya döndüm.

Duman'da üzerini değiştirmişti. Yatağında oturuyordu, benim geldiğimi fark ettiğinde bakışları bana döndü. Yatağında sırt üstü uzanarak kenera çekildi.

"Gelsene."

"Ben mi?"

Kaşlarını çattı ve dudakları kıvrıldı. "Senden başka kimse olmadığına göre sen."

Adımlarımı onun yatağına doğru konum atarak, hemen yanına benim için açtığı yere uzandım. Şimdi ikimizde bir birimizde dönük bir şekilde uzanıyorduk.

"Bir şeyler saklamanı hiç sevmiyorum."

"Ben de. Ama zorunluluklar."

Kirpiklerin de bir cenneti taşıdığını düşündüm. O kadar güzeldiler ki anlatmak kelimelere sığmıyordu.

"Peki, anlatmayacak mısın?"

Cevabı netti; "Hayır."

Yutkunarak gözlerine baktım. "Belki daha sonra anlatırım. Ama anlattığımda yanımda olacağını zannetmiyorum."

"Neden?" Kaşlarımı çatarak sorduğum soruya cevap vermesini bekledim.

"Bilmem. Henüz bir birimizi tanımıyoruz bile, yanımda kalmazsın diye düşündüm."

"Kalırım."

Tek cümle tüm evreni yok edebilirdi. Kimsesizliğe mahkum bırakabilirdi.

Kirpiklerini sevdiğim adam; Çok güzelsin.

"Bir kez daha doğru karar verdim o zaman."