Tuhaf insan ilişkilerine girdiğime her zaman pişman olmuşumdur. Ve o an yapmayıp da ardından keşke şöyle yapsaydım keşke böyle yapsaydım dediğim şeyleri kafama takıp takıntı haline getirmenin de önüne geçemiyordum. Özellikle en sonuncusunda eğer son anda bir faciayi önlemeyi seçmeseydim, çok kötü bir tanesini yaşayacaktım.
Mahallede başlarında biri olmadan 3 çocuğu oynarken gördüğümde günlük sabah koşumu yapıyordum. Bir bakıcı çocuklardan 15 metre uzaklıkta telefonla konuşuyordu, dikkati başka yerdeydi. Çocuklardan bir tanesi yaklaşık olarak 7-8 yaşındaydı. Ondan biraz daha küçük duran kız topu ona attı ve o da kendilerinden oldukça küçük gözüken öbür çocuğa attı.
En ufakları topu yakalayamadı ve sekerek çocuğun arkasına düştü. Bir şekilde oradan da yakındaki bir evin arka tarafındaki klima ünitesinin bağlı olduğu çitalara sıkıştı. Klima sessizdi ve pervaneleri de çalışmıyordu. Fakat aynı zamanda sıcak da bir gündü. Endişemden ve merakımdan yavaşlayarak durdum.
Genç olan çocuk klimaya tırmandı ve tepesine çıktı. Kolunu aşağı doğru topa uzattı.
"Hey" diye bağırdım çocuğa. "Bu yaptığın tehlikeli birşey. O pervane her an çalışabilir."
Evet. Geriye dönüp baktığımda yapmam gereken buydu. Çocuklar benim tehlikeli bir yabancı olduğumu düşünüp korkup kaçarlardı ama sonuç olarak çocuk kolunu pervanelerin arasından çıkarmış olurdu.
Bakıcının yanından geçerken "Pardon ama bu çocuklara gözkulak olmanız gerekmiyor mu?" diye sordum.
Evet. Yapmam gereken buydu. Gözlerini devirip kendi işimle ilgilenmemi burnumu onun işine sokmamamı söylerdi fakat o çocuğu oradan indirirdi.
Yerimde durdum, gözlüklerimi indirip çocuğa doğru bakmaya başladım. Bakıcı o tarafa doğru baktığımı görüp, çocukları dikizleyen bir sapık olduğumu düşündü. Fakat o anda çocukların içinde bulunduğu tehlikeyi farkedip o tarafa doğru hızlıca koştu.
Evet. Yapmam gereken buydu.
Sonuç olarak, hiçbirşey dememeye karar verdim. Tanımadığım insanlarla konuşmam ki ben. O utancı, gerginliği göze alamam. Kafamda bitmeyen senaryolardan, olayın tekrarlarında şunu yapsaydım, bunu yapsaydım diye düşünmekle uğraşamam.
O çalışan pervanelerin sesini bastıran bitmeyen çığlıkları yükselirken, kan bulutundan sıçrayan damlalar güneş gözlüğüme çarparken büyük bir rahatlıkla iç çektim. Bu durum çok daha tuhaf olabilirdi benim için...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kısa Korku Hikayeleri
HororBiliyorsunuz değil mi? Bu koskocaman dünyada tek insanlar,hayvanlar,bitkiler yaşamıyor.Bizim görmememiz istenen bazı canlılar var ve bu canlılar bizi istiyorlar ve onlar bizi izliyor.Bizde onları göremiyoruz ve ne iyiki görmüyoruz çünkü biz onları f...
