SEKİZ(DAĞILIŞ)

8. Bölüm

Kafamdaki bu sorulara cevap aramaya çalışıyordum ama nasıl yapacağımı bilmiyordum. Onlara yaşadıklarımı, nasıl bu çöplüğe atıldığımı en başından beri bir bir anlatmalıydım ama onların beni anlamamasından korkuyordum. Ya bize daha önce anlatmalıydın Sarp. Artık çok geç kaldın diye bir cümle kurarlarsa ozaman ben ne yapacaktım?Dostlarım ilk tanıştığımız gün bana ne yaşadıklarını dürüst bir şekilde anlatmışlardı ama ben ne yapmıştım sadece susmuştum.İkinci kez ne yaşadığımı sorduklarında ailemi hiçbir zaman görmediğimi, yanlız bir hayat sürdürdüğümü söyleyip durmuştum. Sırf içimdeki yaşadığım sıkıntıyla, yaşadığım o kötü anılarla onları kendimden soğutmamak için onlara YALAN atmıştım. Acılarımla neden beni seven  masum insanlarıda boğayım ki?. Telefonumun çalmasıyla bu düşüncelerimden uzaklaşıp, telefonun ekranına baktım. Arayan Barkındı.

Hemen kulağıma telefonu götürüp"Alo Barkın "dedim.

Sinirli bir ses tonuyla" Lan sen nerdesin? Şuan meraktan öldük lan! Bir insan bu kadar salak olabilir. Hem kaç kez aradım la bir insan açar da bakar dimi! "dedi. Aramış mıydı? Sanırım düşüncelerimden kurtulamadığımdan duyamamıştım.

" Özür dilerim Barkın. Sadece kafamı dinlemek istemiştim. Telefonuda duymamışım herhalde "diye birşeyler söylemeye çalıştım.

Barkın" Ne özürü lan! Kabul etmiyorum tamam mı?! En azından insan nereye gittiğini söyler! Ama bizim Sarp beyfendi neden söylesin ki. Zaten biz burada eşekçi başıyız.! "dedi. Fena sinirlenmişti. Ama haklıydı.

" Barkın tamam haklısın kardeşim. Ama ben kızlara gittiğimi söylemiştim. "dedim. Şuan kendimi çok kötü hissediyordum.

Barkın derin bir nefes alarak" Evet ama SADECE GİTTİĞİNİ demişsin!"dedi kelimeleri bastırarak. Sonra ben bir şey diyemeyince  konuşmasına devam etti."Küçükken yaşadığımız olay gibi bir şey oldu sandım.O kadar korktum ki Sarp. Neredesin şuan? Bari şimdi de." dedi. Biraz siniri geçmişti galiba.

O olay... 14 yaşındaydım. Henüz annemlerin beni bırakıp gitmesinin ardından 3 sene geçmişti ve ben hala kendimde değildim. Bir gün" Neden yaşıyorum ki ben! Şuan, şu dakikadan itibaren ölmeliyim "deyip masada duran çakımı alıp, kızı götürdüğümüz o uçuruma gittim ve ucuna oturdum. Biraz öylece etrafı seyrettim ve sonra" Evet Sarp. Artık ölmek için zamanın geldi deyip, bileklerimi kesmiştim.Sonra kendimi hastanede yatarken bulmuştum. Tabii benim yokluğumu farkeden arkadaşlarım. Hemen yanıma gelip, hemen beni kurtarmışlar.

Barkın "Alo Sarp! Kime diyorum lan ben!" dedi.

Gözlerimi kapatıp"Barkın bak yanlız kalmak istiyorum. Hem ben asla bir daha  öyle bir şey yapmam. Bu arada benim için endişelenmenize gerek yok. "dedim.

Barkın" Söyle lan çabuk yerini! Deli etme adamı. Eğer söylemessen eve gelince olacaklardan sorumlu değilim. Ona göre Sarp bey! "dedi.

"İyi be! 3 sokak ötede kaldırımda oturuyorum. Hadi bulun "dememle Barkın telefonu yüzüme kapattı. 20 dakika sonra Barkın ve Rüzgar yanıma gelmişlerdi.

Beni gören Barkın yanıma gelip iki yakamdan tuttu ve yere doğru ittirdi" Sen! Sen varya "dedi.

Yakamı bırakması için iki elinden tutup çektim." Lan! Ne yapıyorsun. Söyledik işte yerimizi "deyip gözlerimi devirdim.

Barkın kafasını iki tarafa sallayıp" Sarp sen gerçekten salaksın be! "deyip ittirdi. Bu sefer bende ayağa kalkıp ona karşılık verdim. Acayip kaşınmıştı.

Kavga çıkıcağını anlayan Rüzgar" Durun çoçuklar! İki dost sinirlerine yenik düşüp dövüşecek mi gerçekten!? "dedi ve ikimizi birbirimizden uzaklaştırdı.