Revelation

Hoofdstuk 7

Die avond was Rubi blij dat de zon eindelijk verdwenen was. Haar hoofd bonkte door de warmte en haar handen zaten vol met blaren door het schrobben van het dek. Ze had een paar keer op haar donder gehad doordat ze niet snel genoeg werkte. Toen Rubi en de bemanning het hele dek geboend hadden stonden ze langzaam op. Rubi kreunde even en rekte zich uit. De zee glinsterde in het maanlicht en Rubi genoot even van het uitzicht, totdat de pijn in haar spieren weer terugkwam. Voorzichtig stapte ze naar het luik dat naar de ruimte benedendenks leidde. Ze stapte op de eerste traptrede en trok haar neus op. De stank die er hing was nu al niet te harden. Toch ging ze naar beneden en baande ze zich een weg tussen de hangmatten van de bemanning. Een hand greep haar schouder en bracht haar even uit balans, maar ze herstelde zich snel. Zonder om te kijken baande ze zich sneller en sneller een weg tussen de hangmatten en bemanning door. Opeens werd haar pad geblokkeerd en Rubi knalde tegen de persoon aan. Ze strompelde achteruit, haar ogen waren vastgenageld aan de vuile grijns op het gezicht van de man. Pas toen ze rondkeek had ze door dat ze omsingeld was. In paniek begon Rubi te zoeken naar een uitweg. Ze nam een aanloop om tussen de mannen door te kunnen glippen maar werd terug geduwd zodra ze ook maar in de buurt kwam. Voordat ze het wist voelde ze een hand op haar kont en werd ze tegen iemand aan getrokken. Ze begon te krijsen en sloeg wild om zich heen. Haar hand raakte iets hards en ze hoorde een kreun. Vlak daarna verloor ze haar evenwicht toen ze tussen de mannen doorgetrokken werd. Degene die haar vasthad wist haar overeind te houden en trok haar mee totdat ze bij Rubi's slaapplaats kwamen, welke was afgebakend met lederen zeilen. Ze zag het doek opzij zwaaien en niet veel later zat ze op een hangmat.

Rubi's hele lichaam trilde en ze voelde de plaatsen waar ze was aangeraakt branden. In haar ooghoek zag ze het doek bewegen en haar ogen schoten ernaartoe. Daar keek ze tegen de rug van een man aan. Hij was smal gebouwd en gekleed in donkere kleding. Hij leek geconcentreerd op de omgeving die zich aan de andere kant van het scherm bevond. Kort daarna draaide hij zich om en Rubi sloeg haar ogen neer.
"Gaat het een beetje?" vroeg de man. Toen hij haar handen zag trillen hurkte hij voor haar neer terwijl hij haar handen vastpakte. Op die manier moest Rubi hem wel aankijken en voordat ze het wist rolden de tranen over haar wangen. De man zijn gezicht werd vaag en Rubi's schouders begonnen te schokken. De man wachtte geduldig tot Rubi's ademhaling langzamer werd en liet haar handen los zodat ze haar tranen weg kon vegen.
"Voel je je nu wat beter?" vroeg de man nadat Rubi haar ademhaling weer onder controle had. Rubi knikte als antwoord omdat ze bang was dat ze weer in huilen uit zou barsten als ze haar mond opende. Rubi frunnikte aan de broek die ze aanhad om zo de blik van de man te kunnen ontwijken. Hij zat nog steeds op zijn hurken voor haar.
"Bedankt" zei ze zachtjes. Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van de man en hij stond langzaam op.
"Ik ben zo terug" zei de man terwijl hij achterwaarts tussen de doeken door liep. Rubi liet haar ogen door de ruimte dwalen, de kreten van de bemanning waren gedempt te horen. Rubi's ogen dwaalden naar haar pijnlijke handen en zag grote blaren zitten. Rubi's ogen vlogen echter naar de plaats waar het doek bewoog en hield haar adem in. Alle spieren in haar lijf stonden gespannen. Toen ze zag dat het dezelfde man als net was slaakte ze een zucht en ontspande. Hij hurkte weer voor haar neer en pakte voorzichtig haar hand. Voorzichtig plaatste hij de doek op haar hand, om hem er daarna omheen te wikkelen en er een knoop in te maken. Hetzelfde deed hij met haar andere hand. De verkoeling die de doek bracht was aangenaam.
"Mijn naam is Ezio trouwens," zei de man zonder zijn focus af te halen van hetgeen waar hij mee bezig was. Een kleine glimlach brak door op Rubi's gezicht.
"Ik ben Rubi," antwoordde ze terug. Even ontmoette ze de heldergroene ogen van Ezio, die snel weer wegkeek. Een ongemakkelijke stilte bleef tussen hen hangen.

Buiten de ruimte was gedempt gejoel te horen en Rubi kromp ineen.
"Geen zorgen, ze hebben wat drank op en zijn niet helemaal helder meer," zei Ezio terwijl hij een knoop legde in de doek die hij net om haar hand gewikkeld had.
"Vertel eens, hoe komt een jonge vrouw op een handelsschip terecht?" vroeg hij deze keer terwijl hij haar recht aankeek. Rubi had deze vraag niet verwacht en begon te stotteren.
"Mijn vader," was het enige dat ze uit wist te brengen. Ezio knikte langzaam en stond op. Hij maakte aanstalten om weg te lopen en voordat Rubi het wist had ze zijn pols vastgegrepen. Ezio versteende eerst onder haar aanraking, maar draaide zich daarna om. Een vragende blik stond in zijn ogen.
"Wil je vannacht hier blijven?" vroeg Rubi bijna smekend. Ezio's ogen vielen op de hangmat die boven haar hing. Hij leek even na te denken maar knikte daarna. Rubi liet zijn pols los en begon daarna verlegen aan haar broek te plukken.
"Sorry, ik wil er liever niet over praten," zei Rubi, waarmee ze doelde op de reden waarom ze hier was. Ezio leek te begrijpen waarover ze het had want Rubi kreeg een kneepje in haar arm als reacie. Hij zakte naast haar in de hangmat, waardoor Rubi iets op moest schuiven en tegen hem aan kwam te zitten.
"Zal ik je dan vertellen hoe ik hier terecht ben gekomen?" vroeg Ezio haar. Verbaasd keek Rubi opzij, maar toen ze zag dat Ezio het meende knikte ze.
"Mijn zusje was ziek en mijn moeder zat aan de alcohol. Mijn vader is er vandoor gegaan toen ik geboren werd. Er was geen geld voor medicijnen of voedsel, dus ik ging iedere avond op pad om voedsel en medicijnen voor mijn zusje te stelen," even viel er een stilte. Ezio slikte en vervolgde zijn verhaal.
"Dat ging heel lang goed en mijn zusje knapte zichtbaar op. Totdat.." zijn stem haperde en hij schraapte zijn keel.
"Totdat ik opgepakt werd voor diefstal. Toen men erachter kwam dat ik veel gestolen had, werd ik als scheepshulp ingezet. En nu zit ik hier, terwijl mijn zusje misschien niet meer leeft." Terwijl hij dit vertelde had hij naar zijn handen gestaard, nu keek hij Rubi echter recht aan.
"Jij doet me aan haar denken, ze was net als jij een vechter," sloot Ezio zijn verhaal af. Rubi voelde bloed naar haar wangen trekken en hoopte dat het niet te zien was dat ze bloosde.

Nog even bleven ze zo zitten, daarna stond Ezio op en landde hij door middel van een soepele sprong in de hangmat boven Rubi. Ook Rubi ging languit in haar hangmat liggen en sloot haar ogen. Toen ze een comfortabele positie had gevonden dacht ze aan haar familie. Ze dacht terug aan de laatste keer dat ze haar vader zag en verontschuldigde zich in gedachten aan haar moeder. Daarna werden alle achtergrondgeluiden wazig en zakte ze langzaam weg.

__ 

Ik wil alle lezers even bedanken voor het stemmen en reageren, dit motiveert erg!