Revelation

Hoofdstuk 23

Het eiland was al snel niet meer dan een stipje aan de horizon en de zee strekte zich aan alle kanten uit. Er stond bijna geen wind, wat ervoor zorgde dat het schip rustig door het water ging. De bemanning had weinig te doen en degene die niet aan het werk waren, waren spellen aan het spelen op het dek. Het varieerde van vechten met houten stokken tot tekenen met houtskool. Nieuwsgierig ging Rubi bij de groep staan, die aan het kijken was naar de mannen met de stokken. De mannen bewogen vloeiend over het dek en pareerden elkaars slagen. Ze leken hun omgeving goed te kennen aangezien ze obstakels moeiteloos wisten te ontwijken. Toen de een een gat in de verdediging van de ander zag, greep hij zijn kans en zette hij de stok tegen de keel van de andere man aan. De toeschouwers begonnen te juichen en de verliezer liet zijn schouders verslagen hangen, waarna zijn blik op Rubi viel en een grijns verscheen op zijn gezicht. Hij liep op Rubi af en hield de stok uit.
"Jouw beurt."
Rubi zette een stap achteruit, "nee dankjewel."
"Ahh, kom op," klonk er achter haar. Ze kreeg een duw in haar rug waardoor ze weer naar voren moest stappen. Rubi speurde met haar ogen naar Ezio en vond hem aan de rand van het dek. Hij leunde tegen de reling aan en had een geamuseerde lach op zijn gezicht. Dit zorgde ervoor dat Rubi de stok van de man aanpakte. Twijfelend stapte ze naar voren, de stok klemde ze in haar hand. De winnaar van het vorige gevecht, haar tegenstander, hield haar nauwlettend in de gaten. Ze draaiden een tijd om elkaar heen voorddat Rubi de moed had verzameld om aan te vallen. Ze stapte naar voren en haalde uit, maar haar tegenstander pareerde haar slag. Rubi verloor haar balans door de plotselinge tegendruk en liet haar stok los om haar balans terug te vinden. Het geluik van de stok die terechtkwam om de planken van het dek was oorverdovend. Rubi kromp ineen toen ze het koude hout van haar tegenstanders stok tegen haar hals voelde. Gelach klonk vanuit de richting van de toeschouwers. Schaamte kroop omhoog en Rubi bloosde.
"Geen ervaring?" vroeg haar tegenstander terwijl hij zijn stok liet zakken.
Rubi schudde haar hoofd.
"Ah geen probleem, ik kan het je wel leren? Gaat alleen maar in je voordeel zijn als er wat actie in deze reis komt," zei hij terwijl hij naar Rubi knipoogde.
"Lijkt me leuk," knikte Rubi terwijl er een glimlach op haar gezicht verscheen. Ze raapte haar stok op en gaf deze aan iemand uit de toeschouwers groep, waarna ze naar Ezio toe liep. Hij stond met zijn rug naar haar toe, over de zee uit te kijken.
"Waar denk je aan?" vroeg Rubi toen ze vlakbij was.
Ezio schrok zichtbaar en draaide zich om. Toen hij Rubi zag verzachtte zijn houding.
"Wat zei je?" vroeg hij voorzichtig, terwijl hij zichzelf geen houding wist te geven.
"Ik vroeg waar je aan dacht," lachte Rubi.
"Oh nergens aan, ik was aan het genieten van het uitzicht," een lach verscheen op zijn gezicht. Een lach die zijn ogen niet haalde. Rubi deed alsof ze het niet doorhad en kletste vrolijk verder, terwijl Ezio steeds verder in zijn gedachten leek te verzinken.

In de dagen die volgden leerde Rubi veel over het zwaardvechten.
"Let op je voetenwerk!" schreeuwde Kyron terwijl hij uithaalde met zijn stok.
Rubi wist hem ternauwernood te ontwijken waarna ze zelf uithaalde. Ze raakte zijn been en trok haar stok terug om zijn volgende aanval te pareren.
"Beter!" riep Kyron terwijl hij zijn volgende aanval voorbereidde. Hij bestudeerde Rubi's positie en een grijns verscheen op zijn gezicht. Rubi zag haar kans terwijl Kyron afgeleid was en maakte zich klaar om aan te vallen. Kyron was echter sneller en deed iets onverwachts. Hij sprong opzij en greep een van de touwen die aan de zeilen bevestigd waren, waarmee hij rond een paal zwaaide en achter Rubi terecht kwam. Rubi draaide zich snel om, maar Kyron had zijn stok al op haar keel staan.
"Blijf je tegenstander altijd verasssen."
Kyron begon te lachen en Rubi deed mee. Ezio liep naar het tweetal toe en bleef op een afstandje staan. Rubi merkte hem op.
"Ezio! Wil je ook meedoen?" vroeg Rubi vrolijk.
Ezio knikte en nam de stok aan die hem aangereken werd door Kyron. Rubi plaatste haar gewicht op de bal van haar voet, zoals ze geleerd had. Ze was dan ook behendig genoeg om Ezio's aanval te ontwijken. Hij stapte naar voren en in haar ontwijk manouvre sloeg Rubi met haar stok in zijn rug. Ezio zette hierdoor een aantal extra stappen naar voren, in een poging zijn balans terug te vinden, maar faalde. Hij belandde met zijn buik op het dek en Rubi zag haar kans, waarna ze de stok tegen zijn keel zette terwijl hij overeind probeerde te komen. Ezio bevroor in zijn beweging en Kyron's lag bulderde over het dek.
"Volgens mij heb ik een snelle leerling."
Rubi haalde haar schouders op, "gelukje."
Ze stak haar hand uit naar Ezio, die deze maar al te graag aannam. Voorzichtig hielp ze hem overeind en gaf ze hem een klopje op zijn schouder met haar andere hand. Hij gaf zijn stok terug aan Kyron, die hem minachtend aankeek. Ezio trok zich er echter niets van aan en liep weg. Kyron en Rubi staarden hem na.
"Ik weet niet wat er met hem is."
"Soms is dat maar beter ook," mompelde Kyron terwijl hij Rubi's stok overnam. Hij draaide zich om om de stokken op te bergen en liet Rubi alleen achter. Ze dwaalde even rond op het dek, maar kon geen taak vinden die zij nu uit kon voeren en bedacht zich dat ze spreuken kon gaan oefenen. Ze was dan ook al snel onderweg naar haar hut om het boek op te halen. Toen ze de deur naar de hut opende zag ze Ezio op het bed zitten. Hij schrok op en keek verschrikt naar de deur, dit zorgde ervoor dat Rubi zijn betraande gezicht kon zien. Zonder een woord tegen haar te zeggen stond hij op en liep hij langs haar heen.
"Ezio!" riep ze hem na, hij reageerde echter niet.
Ze zuchtte en stapte de hut in, waar ze neerzakte op het bed. Haar gedachten gingen alle kanten in. Ze plofte op haar rug en liet haar hoofd op de dekens zakken terwijl ze haar handen over haar gezicht haalde.