Revelation

Hoofdstuk 13

Die nacht sliep Rubi slecht. Ze bleef met de magie in haar hoofd zitten. Toen ze de slaap niet meer kon vatten nadat ze voor de zoveelste keer wakker was geworden, besloot ze naar buiten te gaan. Ze sloot de deur zachtjes achter haar en liep naar het plein, waar ze op een trap ging zitten. Ze keek omhoog naar de maan en de wolken die voorbij dreven. De maan verlichtte het stadje waardoor er een witte gloed over de gebouwen heen lag. Rubi genoot van de rust die er hing en legde haar hoofd tegen de leuning van de trap. Rubi schrok op uit een droom toen ze besefte dat ze in slaap gevallen was. Ze sprong op en begon aan haar weg terug naar Keelin's huis. De schemering had inmiddels ingezet en het stadje ontwaakte langzaam. De geluiden van de smid waren al weer hoorbaar in de straten die zich langzaam vulden met mensen. De zon keek langzaam boven de huizen uit en dreef de witte gloed van de maan weg. Ezio stond voor het huis van Keelin te wachten, hij had een kleine witte zak losjes over zijn schouder hangen. Keelin kwam naar haar toegelopen en wachtte tot Rubi binnen gehoorafstand was.
"Let goed op en vertrouw niemand," was het eerste dat ze zei terwijl ze haar armen spreidde. Rubi glimlachte en beantwoordde haar knuffel. Keelin keek haar nog even aan met haar heldergroene ogen en liet Rubi daarna los.
"Dankjewel voor alles dat je gedaan hebt voor ons."
"Vanzelfsprekend," was wat Keelin antwoordde terwijl er een droevige glimlach op haar gezicht doorbrak.
"Kom nog eens terug als je in de buurt bent."
Met die laatste woorden begonnen Rubi en Ezio aan hun reis naar Arcton, Ezio's geboortestad. De plaats lag verder uit de kust, dus via water reizen was geen mogelijkheid.
"Hoe wil je in Arcton komen?" vroeg Rubi dan ook aan Ezio. Ezio keek opzij met een grijns op zijn gezicht, een grijns die Rubi niet beviel.
"We gaan paarden huren," was wat Ezio vervolgens zei.
"Wat?!"
Rubi vond paarden leuk van een afstandje of als ze voor de wagen stonden. Zodra ze dichterbij moest komen voelde ze zich erg onprettg, laat staan dat ze erop moest gaan zitten. De grijns op Ezio's gezicht werd alleen maar groter toen hij de paniek op Rubi's gezicht zag en verraadde dat hij hiervan genoot. 

Ezio had Rubi opgedragen om buiten te wachten terwijl hij de paarden klaarmaakte. Het had voor Rubi eeuwig kunnen duren voordat hij klaar was, maar hij kwam helaas al snel weer naar buiten.
"De bruine is voor jou," zei hij terwijl hij naar het paard wees dat rechts van hem liep. Terwijl Ezio de paarden stilzette haalde Rubi diep adem en langzaam liep ze er naartoe. Ezio had de teugels van zijn paard vast en zette die zo neer dat hij Rubi op haar paard kon helpen. Rubi haar handen trilden terwijl ze naar Ezio's instructies luisterde en het zadel vastpakte. Ze schoof haar voet in de beugel en kreeg een zetje omhoog van Ezio, waardoor ze zich moest vastklampen om niet uit balans te raken. Een gil ontsnapte uit haar mond. Ezio schoot in de lach en hierdoor viel de ondersteuning voor Rubi weg, waardoor ze iets sneller dan verwacht de grond raakte. Haar voet zat nog vast in de beugel en met haar rug lag ze op de klinkers van de straat. Dit zorgde ervoor dat Ezio nog harder begon te lachen, terwijl Rubi hulpeloos spartelend op de grond lag. Haar voet schoot gelukkig snel los en ze krabbelde overeind. Boos keek ze naar Ezio, die bijna op de grond lag van het lachen. Rubi zette haar voet nogmaals in de beugel en trok zich omhoog aan het zadel. Wiebelend sloeg ze haar andere been over de kont van het paard heen zodat ze in het zadel terechtkwam. Triomfantelijk keek ze naar Ezio en de toeschouwers die ze inmiddels hadden gekregen. Ezio knoopte een touw vast aan het hoofd van Rubi's paard nadat hij uitgelachen was en steeg ook op. Ze zetten de paarden in beweging en gingen op weg naar Arcton. Terwijl ze het stadje uit reden veranderde de omgeving langzaam in bebost gebied. Rubi en Ezio hielden de bekende handelsroutes aan om rovers uit de weg te gaan. Rubi moest even wennen aan het wiebelen van haar paard maar kon al snel genieten van de rit. Ze duwde haar angst naar achter en concentreerde zich op het zingen van de vogels. Al snel kwamen ze aan in Arcton. Ezio leek herinneringen op te halen, aangezien hij nog niets had gezegd sinds ze Arcton binnen waren gereden. Het duo kwam langs de paardenstal, waar ze de paarden achterlieten en gingen te voet verder.
"Het is niet ver meer," zei Ezio voordat ze weer in stilte verder liepen. Het was rustig in het dorpje, Rubi zag niet veel mensen op straat en keek dan ook verwonderd rond. Ze was de grotere steden gewend, waar het altijd wel leefde. Hier leek het alsof mensen zich verstopten, de luiken voor de ramen van de huizen waren gesloten en gordijnen bewogen als ze langs kwamen. Ezio zag dat Rubi de huizen aan het observeren was.
"Ze hebben het hier niet zo op vreemden," was het enige dat hij zei om het uit te leggen.
Rubi reageerde niet maar bleef nieuwsgierig de huizen in de gaten houden. Ze sloegen af en liepen nu door een smaller straatje waar de huizen er steeds armoediger uit kwamen te zien. Ezio stopte met lopen bij een huis waarvan de gordijnen en luiken wel open waren en keek naar binnen.
"Is het hier?" vroeg Rubi terwijl ze nieuwsgierig naar binnen probeerde te kijken. Haar hart bonkte echter in haar keel. Ezio knikte alleen. Rubi zette een stap naar voren zodat ze binnen handbereik van de grove houten deur was en klopte voorzichtig op de deur. Tot haar verassing zwaaide deze soepel open.
"Kom binnen," zei een zware mannenstem. Rubi stapte over de drempel en Ezio liep zonder iets te zeggen achter haar aan.
"Ah Rubi, ik verwachtte je al," zei de mannenstem. Terwijl Rubi de donkere ruimte scande viel haar de gedaante op die met zijn rug naar haar toe stond. Hij was aan het rommelen tussen zijn spullen in de verste hoek van de kamer.
"Vergezeld door de dief," mompelde hij afkeurend toen Ezio ook over de drempel stapte. Rubi zag in haar ooghoek hoe Ezio ineen kromp. De man draaide zich om en Rubi's blik ging meteen naar de ogen van de man. Ze waren bedekt met een doffe laag, wat betekende dat de man blind was.
"Heeft het mogen baten?" vroeg hij Ezio terwijl hij zijn hoofd bijdraaide in Ezio's richting. Ezio schudde zijn hoofd en liet het hangen. De man zijn mond vertrok tot een streep en hij schudde treurig zijn hoofd. Daarna focuste hij zich weer op Rubi.
"Hoe gaat het jongedame?" zei hij terwijl hij tussen de spullen in zijn la rommelde. "Ben je een beetje bekomen van de schrik?"
Rubi opende haar mond om te antwoorden, maar kon geen woord uitbrengen. In plaats daarvan schraapte ze haar keel, waardoor de man even stopte met wat hij aan het doen was.
"Oh, ik heb me nog niet voorgesteld. Ik ben Speero Donovan," vertelde de man terwijl hij zijn hand uitstak, die Rubi maar al te graag aannam.
"Rubi Kennington," antwoordde ze beleefd. Even dacht ze dat er een spottende lach te zien was op Speero's gezicht, maar die gedachte zette ze al snel weer van zich af. Speero wees naar een stoffige stoel, als teken dat ze daar plaats kon nemen. Rubi klopte op de zitting van de stoel en kuchte door het stof dat opwaaide in haar gezicht. Daarna nam ze plaats. Ezio bleef in de donkere hoek naast de deur staan. Ook Speero nam soepel plaats op de stoel achter zijn bureau. Het bleef even stil en Rubi schuifelde zenuwachtig met haar voeten.
"Dus je hebt Mirana ontmoet?" zeu Speero terwijl hij met zijn hand over zijn bureau schoof. Toen hij hetgeen vond dat hij zocht schoof hij het naar Rubi. Het was een oud uitziend boek, een laagje stof bedekte de kaft.
"Het is lang geleden dat ik een jonge magiër dit heb mogen vertellen," even bleef Speero stil maar hij vervolgde zijn zin al snel, "de wereld van de magiërs viel ineen door een oorlog die jarenlang woedde. Men was verdeeld in twee kampen. Een van deze kampen was jaren aan de macht, zij zorgden ervoor dat de poorten die nog bestonden geheim werden gehouden voor de rest van de wereld. Zij zorgden er op die manier voor dat er geen magiërs buiten hun wereld op zoek gingen naar macht. Door de oorlog werd dit hen echter onmogelijk gemaakt, waardoor er nu magiërs verspreid zijn over meerdere werelden. Zo ook hier."