Revelation

Hoofdstuk 18

Een bekend gezicht kwam tevoorschijn vanonder de kap, het ingevallen gezicht van Shay staarde emotieloos naar de menigte, die allerlei scheldwoorden naar hem toe gooide. Hij werd weggetrokken en de volgende persoon werd aangekondigd door de omroeper. Blijkbaar was de schok op Rubi's gezicht af te lezen want Ezio schudde Rubi heen en weer aan haar schouder, waardoor Rubi uit de waas kwam waar ze in terecht was gekomen.
"Ik moet naar hem toe," was het eerste dat Rubi zei, terwijl ze terugdacht aan de laatste keer dat ze Shay had gezien. Ze wurmde zich door de mensenmenigte, wat haar een aantal verontwaardigde blikken opleverde. Ezio was net op tijd met het grijpen van Rubi's hand, waardoor hij kon voorkomen dat Rubi teveel aandacht trok. Even was hij bang dat de wachten de commotie hadden opgemerkt, maar die waren al snel druk met iets anders. Een knal klonk over het plein, waarna er rook opsteeg vanuit het platform. Het verspreidde zich langzaam en paniek brak uit, mensen renden alle kanten in en duwden elkaar om zo snel mogelijk weg te komen. Rubi maakte van deze verwarring gebruik om zich los te trekken en zich een weg naar het platform toe te banen. Ze had weinig zicht door de rook, maar al snel vond ze de trap die naar het platform leidde. Al snel was ze boven en probeerde ze Shay's gezicht te vinden in de rook. De derde persoon die ze vond was Shay, achter hem stond een andere man, zijn kap was ver over zijn gezicht getrokken. Een paar ogen waren echter te onderscheiden, ogen die de hare vonden. De man hief zijn mes en Rubi dook ineen, dat zorgde ervoor dat hij besloot om zijn mes weer te laten zakken. Hij knikte met zijn hoofd naar Shay, die tussen hen in stond. Rubi knikte als reactie, en de man gebruikte zijn mes om de touwen om Shay's polsen door te snijden. Hij wierp nog een blik op Rubi, voordat hij met iemand anders het podium af liep. Rubi nam een voorbeeld aan de man en greep Shay's arm, waarna ook zij van het podium af liepen. De rook begon te zakken en Rubi wist dat de tijd begon te dringen. Ze greep Shay's arm strakker vast en begon te rennen terwijl ze Shay mee trok, hij stribbelde niet eens tegen en liet zich door de panikerende menigte voeren. De wachten die tussen de mensen hadden gestaan liepen radeloos rond en probeerden de mensenmenigte tevergeefs te kalmeren. Rubi hoorde Ezio haar naam schreeuwen en liep op het geluid af, toen hij in zicht was knikte ze naar de dichtstbijzijnde steeg, als teken dat ze daar naartoe zou lopen. Het geluid van de menigte was minimaal aanwezig toen ze aan het einde van de steeg aankwamen. Toen pas leek Shay zich te realiseren dat hij niet meer op het podium stond. Hij trok zijn hand uit Rubi's greep en stapte achteruit terwijl hij verward naar Ezio keek.
"Wie ben jij?" kwam er vertwijfeld uit Shay's mond. Hij bleef achteruit lopen totdat hij zijn blik op Rubi richtte. Zijn ogen werden groot van verbazing en Rubi dacht even dat hij een beroerte zou krijgen voordat hij op haar af stormde.
"Rubi!" riep hij terwijl hij haar in een knuffel trok. Rubi worstelde even om los te komen, maar Shay's greep was te sterk en ze liet het maar over zich heen komen. Shay wou haar vanalles vertellen en struikelde over zijn eigen woorden uit enthousiasme, Rubi liet hem dan ook even bedaren toen hij haar losgelaten had voordat ze hem onderbrak.
"We moeten van de straat, ze gaan straks vast op zoek naar je."
Shay knikte en wierp een blik op de mantel, die hij met een soepele beweging van zijn schouders liet vallen. Ezio, die zich tot nu op de achtergrond had gehouden ging voorop.
"Volg mij, ik weet wel iets." Rubi en Shay volgden zonder een woord te wisselen.

Toen de avond viel zaten ze in een kleine maar drukke kroeg, buiten het centrum van de stad. De wijn vloeide rijkelijk om hen heen, iets wat voor Rubi een welkome afleiding was. Shay had haar herinneringen aan thuis weer naar boven gehaald, hij had haar verteld over haar moeder. Ze was kapot geweest van Rubi's vertrek, in haar achterhoofd had ze het geweten, maar toen Shay het vertelde was het werkelijkheid geworden. Ze voelde zich schuldig, tegenover iedereen die ze zonder iets te zeggen had achtergelaten. Shay leek echter niet te merken dat Rubi steeds stiller werd en vertelde vrolijk door. Ezio had het echter wel in de gaten.
"En hoe ben jij hier terecht gekomen?" vroeg hij dan ook, terwijl hij een bezorgde blik naar Rubi wierp. Die vraag zorgde ervoor dat Shay zich verslikte in zijn woorden.
"Dat is een lang verhaal," begon hij twijfelend toen hij weer op adem was. Rubi was weer geïnteresseerd rechtop gaan zitten en Ezio knikte.
"Dat is geen probleem, we hebben de tijd." Shay knikte naar Ezio slikte zichtbaar voordat hij begon te vertellen.
"Nou, nadat Rubi weg was gegaan vond mijn moeder het tijd voor mij om ook aan het werk te gaan. De baan die ik had was ik op dat moment kwijt door een domme fout en in de stad wilde niemand me aannemen. Toen heb ik besloten dat ik, net als Rubi, op een van de schepen ging werken." Ezio wierp een blik op Rubi, bij wie een ongelovig lachje om haar mond speelde, maar ze onderbrak Shay niet.
"Ik heb dus een tijdje op de schepen gewerkt als matroos en kwam hier terecht. Ik dronk veel en heb het vertrek van het schip waar ik op werkte gemist. Daardoor kwam ik in geldnood en begon ik met stelen, op een nacht liep dat alleen uit de hand." Het geluid op de achtergrond werd oorverdovend en Rubi werd bijna omver gelopen door een matroos, die iets onverstaanbaars naar haar schreeuwde. Rubi haalde haar schouders op en ging weer recht zitten, Shay keek de matroos echter glazig na. Ezio en Rubi wisselden een blik toen er stadswachten de kroeg binnenstapten. Ze probeerden de wachten onopvallend in de gaten te houden terwijl Shay, die de wachten nu ook in de gaten had, het spaans benauwd kreeg. Ze stopten met lopen en stonden nu vlak achter Rubi.
"Die criminelen zijn al lang weg of ondergedoken, waarom we de orders hebben gekregen om te gaan zoeken is me een raadsel." De andere wacht knikte instemmend.
"We weten überhaupt niet hoe ze eruit zien, met die vage beschrijving kunnen we niets." De voetstappen van de wachten klonken luid in de kroeg, die inmiddels stilgevallen was. Toen duidelijk was dat de wachten niet gevonden hadden wie ze zochten werden ze tot hun grote ergernis joelend naar de deur begeleid. Toen de rust wedergekeerd was richtten Rubi en Ezio hun blik weer op Shay, die een zucht slaakte en verder praatte waar hij gebleven was.
"Die nacht ging er iets mis, ik was met een ander mee en we probeerden bij een rijke koopman binnen te komen. We hadden gehoord dat hij zijn geld thuis op sloeg. Toen we binnen waren werd de koopman echter wakker, waarna we in een gevecht belandden. Om hem van mijn kameraad af te krijgen heb ik hem geslagen met een pook, die naast de kachel stond." Even was het stil.
"Iets te hard. Ik heb nog geprobeerd te vluchten, maar de wachten waren al gealarmeerd door het geluid van het gevecht. Zo kwam ik dus in de gevangenis en op dat podium terecht."
Rubi knikte langzaam, dit was totaal niet wat ze van Shay gewend was. Hij was altijd een goedzak geweest die iedereen had willen helpen, zelfs als het tegen hun zin was. De opgeluchte sfeer van zonet was naar beneden gedropt en Rubi besloot dan ook dat het genoeg was geweest voor die avond.

De volgende dag had Rubi Shay gevraagd of hij iets wist over de kapitein. Hij had haar als reactie laconiek aangekeken en gezegd dat het een legende was waar Rubi niet naar op zoek moest gaan. Rubi was teleurgesteld, ze wist niet wat ze wel had verwacht, maar het was zeker niet dit. Ze had nu al een hekel gekregen aan het wachten en dat iedereen haar vertelde dat ze dingen moest laten gaan. Ze was dan ook al vroeg op pad gegaan, de tas met het boek over haar schouder geslagen. Ze had een afgelegen plek in de haven opgezocht en was daar gaan zitten. Het geklots van het water tegen de kade zorgde ervoor dat haar gedachten weer wat kalmeerden. De schreeuwende matrozen werden naar de achtergrond geduwd toen ze zich op haar boek focuste. Ze was zo afwezig dat ze de voetstappen die zich naar haar toe bewogen niet eens hoorde.
"Een oud sprookjesboek? Wat moet je daar dan weer mee?" Rubi schrok op van de plotselinge stem achter haar en draaide zich om. Twee nieuwsgierige bruine ogen keken haar aan. Een jongen, niet ouder dan twaalf stond achter haar. Zijn kleren waren vies en zijn zwarte haar zat warrig op zijn hoofd.
"Ik.. ik," stamelde ze terwijl ze het boek dicht sloeg, "Ik... zocht wat afleiding." De jongen achter haar knikte, en keek nieuwsgierig naar het boek.
"Hoe kom je daaraan?"
Rubi haalde haar schouders op, "gekregen" mompelde ze.
"Wat een raar cadeau."
Rubi sloeg haar boek weer open in de hoop dat de jongen weg zou gaan. Hij deed echter het tegenovergestelde en kwam naast haar zitten.
"Wat doe je hier?" vroeg hij geïnteresseerd.
Rubi keek de jongen aan, "ik ben op zoek naar iemand."
"Naar wie dan?"
De jongen begon op Rubi's zenuwen te werken en ze sloeg haar boek dicht, terwijl ze opstond mompelde ze "Kapitein Edward." Ze sloeg haar boek dicht en stopte het terug in haar tas.
"Ooh, maar die ken ik wel!" riep de jongen uit terwijl hij haar achterna liep. Rubi's pas stokte.
"Die ken je wel?"
De jongen knikte hevig terwijl hij met haar meeliep, "hij is nu op een van de eilanden heb ik gehoord." Hij vertelde enthousiast verder over de stad en hoe hij erachter was gekomen, Rubi luisterde echter maar met een half oor. Ze bedankte de jongen toen hij zei dat hij terug moest en liep zelf terug naar de herberg, waar ze deze informatie deelde met Ezio en Shay. Ezio kreeg meteen een twinkeling in zijn ogen, Shay leek echter niet zo blij met het nieuws. Zijn blik sprak boekdelen toen Rubi vertelde dat ze een manier wilde zoeken om bij de eilanden te komen.

Toen ze beneden in de herberg zaten sprak Shay zich pas uit.
"Maar je bent pas net hier, wil je nu al weer door reizen?" Dat bedaarde Rubi's enthausiasme, maar ze bleef vastbesloten.
"Ja, ik wil verder reizen. Hoe langer het duurt, hoe kleiner de kans dat ik hem vindt, of mijn vader vind." Ze wierp een blik op Ezio, het was ook een goede plek om met haar magie te oefenen. Dat kon hier in de stad niet, de kans was te groot dat ze gezien werd. Hij knikte naar haar, als teken dat hij het met haar eens was. Rubi keek even naar Shay.
"Je kan met ons mee komen?"
Shay schudde zijn hoofd, "je weet niet waar je je in stort, het is gevaarlijk daar."
Rubi fronsde haar wenkbrauwen, "hoe bedoel je dat?"
"Ik ben er geweest, het gaat er ruig aan toe..." hij viel even stil. "Je kan er niemand vertrouwen, er is daar iets gaande."
Rubi knikte langzaam, "ik wil toch gaan. Het is misschien de enige kans die ik krijg." Shay knikte begrijpend, "ik ga niet mee, ik krijg een naar gevoel van die plek."
Rubi knikte en wierp haar blik op Ezio, "ga jij mee?" Hij leek niet eens te hoeven nadenken en knikte vervolgens.
"Dan hoop ik dat we je binnenkort weer zien, Shay," Rubi glimlachte naar hem.
Shay's gezicht werd serieus, "wees voorzichtig en vertrouw niemand Rubi, ik meen het." Rubi knikte en maakte aanstalten om weg te lopen, Ezio volgde.
"Succes Rubi, en bedankt!" werd haar nageroepen en ze zwaaide nog eens voordat ze de herberg uit liep, met Ezio achter haar aan. Een glimlach op haar gezicht, dankzij haar goede daad, maar ook doordat ze nu weer een doel had. Ze was klaar om verder te reizen.

________

Bedankt voor het lezen en stemmen! Als je dit leuk vind, vergeet dan niet een stem of comment achter te laten, op die manier zorg je ervoor dat nog meer mensen dit boek kunnen lezen! 

#2 in Fantasy dankzij jullie!