Revelation

Hoofdstuk 15

Toen ook het laatste sprankje licht van de zon achter de horizon was verdwenen viel er een angstaanjagende duisternis over het bos. Rubi hoorde geluiden die ze niet kon plaatsen en maakte haar paard zenuwachtig met haar eigen angst. Ezio kreeg dit in de gaten en bracht zijn paard tot stilstand.
"Hier kunnen we wel overnachten," zei Ezio terwijl hij naar een open plek tussen de bomen keek. Een flauw licht van de maan kwam op die plaats door de bomen, waardoor Rubi nog iets kon onderscheiden van de schaduwen. Ze was te moe om er tegenin te gaan en knikte als antwoord terwijl ze van haar paard af klom. Rubi's spanning begon op Ezio's zenuwen te werken en hij wierp haar dan ook een geïrriteerde blik toe toen ze weer eens opzij sprong voor een geluid. Zonder iets te zeggen trok hij een deken uit een van de zadeltassen en sloeg die over een laaghangende tak heen zodat ze wat beschutting zouden hebben tegen de wind. Rubi bond de paarden vast aan een boom en liep naar het geïmproviseerde kamp. Takjes braken onder het gewicht van haar voeten en maakten Rubi iets geruster, als er iets op hen af kwam vannacht konden ze het horen. Ezio liep nogmaals terug en toverde nog meer dekens uit Rubi's zadeltas. Dankbaar nam Rubi een deken van hem aan en kroop ze onder het laaghangende doek. Er werd geen woord gewisseld terwijl Rubi zich in de deken nestelde en een comfortabele houding zocht op de koude grond. Ezio kwam naast haar liggen, zijn gezicht in de andere richting gedraaid. Rubi zuchtte en sloot haar ogen. Ze kon de slaap niet vatten en veranderde een aantal keer van houding voordat de duisternis haar eindelijk omarmde. Na wat een paar uren leek, schrok Rubi wakker, haar ademhaling was snel en paniekerig keek ze rond. Toen haar ogen aan de duisternis wenden zag ze dat ze nog altijd onder de deken was, en ze kon Ezio's rustige ademhaling horen. Dat kalmeerde haar en ze ging weer liggen, de roep van een uil naast de tent zorgde er echter voor dat haar hart weer in haar keel zat. Ze zuchtte en sloot haar ogen weer, waarna ze haar hoofd neerlegde op de grond. Haar gedachten vervaagden en langzaam zakte ze weer weg, totdat ze een tak hoorde breken. Ze bleef stil liggen en luisterde aandachtig. Het geluid was er nog eens, en haar gedachten sloegen op hol over wat het was dat geluid kon produceren. Het kwam dichterbij en plotseling had Rubi door dat het geen dier was dat de geluiden maakte. Ze greep Ezio's hand en hij kneep even zachtjes in de hare, om haar te laten weten dat ook hij wakker was en het gehoord had. Rubi bleef doodstil liggen en even was de ademhaling van hen beide het enige dat ze hoorde. Het was te donker om iets te zien, het maanlicht kwam niet door de deken heen en verlichtte niet genoeg om dieper het bos in te kunnen kijken. Rubi kon alleen vage silhouetten van elkaar onderscheiden. Ze draaide haar hoofd echter met een ruk bij toen er een takje knapte vlak naast de deken waar zij en Ezio onder sliepen. Ze kneep van angst in Ezio's hand, waarna hij erop tikte. Dat zorgde ervoor dat Rubi haar hoofd bijdraaide, ze kon nog net zien dat Ezio zijn vinger op zijn lippen legde. Ze knikte een keer en legde haar hoofd voorzichtig terug op de grond, haar ogen kneep ze angstvallig dicht. Geritsel was te horen aan de onderkant van de deken en Ezio bevrijdde zijn hand van Rubi's hand en draaide op zijn zij. Zijn blik was gericht naar de bron van de geluiden, waarna hij met een kreet op sprong en de duisternis in rende. Rubi kon nog net iets zien glinsteren in het maanlicht voordat Ezio verder het bos in verdween, samen met de bron van de geluiden. Rubi bleef alleen achter, haar adem ingehouden bij het kleinste beetje geluid.

Nadat Rubi een tijdje stil had liggen luisteren kwam er een paar voetstappen terug. Snel krabbelde Rubi overeind, waarna ze op haar hurken ging zitten. Voorzichtig probeerde ze zich zo te verplaatsen dat de bron van het geluid recht voor haar bleef.
"Rubi!" hoorde ze Ezio van een afstandje roepen. Als reactie kroop ze onder de deken vandaan en ze kon vaag zijn silhouet onderscheiden in de duisternis.
"We moeten gaan, er is een heel kamp daar," zei hij met een verontruste blik op zijn gezicht. Ezio trok de deken van de tak en hing deze over zijn schouder.
"En de paarden?" vroeg Rubi. Ezio haalde zijn schouders op.
"Geen idee, we zullen moeten gaan kijken," was wat ze als antwoord kreeg. Rubi begon te lopen, net als Ezio. Voorzichtig baanden ze zich een weg door het donkere bos, terwijl ze zo stil mogelijk probeerden te zijn. Rubi bleef van tijd tot tijd over haar schouder kijken, maar in het donkere bos kon ze niets ongewoons ontdekken. Ze gingen in stilte verder, pas toen ze bij de paarden, die er gelukkig nog stonden, aan kwamen sprak Ezio opnieuw.
"Stijg op, we rijden door tot het dorp."