Revelation

Hoofdstuk 20

Rubi draaide zich om en scande het dek met haar ogen, in een poging om Ezio te vinden. Hij was echter niet te zien op het dek en Rubi bedacht dat hij dan vast vannacht op een post had gestaan, waardoor hij nu lag te slapen. Zelf draaide ze zich ook om en stapte ze van het dek, terug naar haar verblijf. Ze sloot de deur achter zich en haalde haar boek uit de tas. Ze zorgde dat ze comfortabel zat voordat ze het boek opende. Ze opende haar hand en concentreerde zich, waarna er licht door de ruimte scheen. Rubi glimlachte en bestudeerde het lichtje dat boven haar hand zweefde. Ze speelde er even mee voordat ze begon te lezen in het boek. Al snel was ze verschillende spreuken aan het bestuderen, met de bedoeling om deze later uit te proberen. Het geluid op het dek werd plotseling heviger terwijl het schip hevig heen en weer begon te schudden. Dit zorgde ervoor dat Rubi haar boek terug in de tas stopte terwijl ze nieuwsgierig naar het dek liep. Toen ze bij de deur was sloot ze haar hand, waarmee ze het lichtje doofde. Ze trok de deur opnieuw open en werd begroet door geschreeuw van de matrozen. Iedereen stond op zijn post en lichte paniek was te zien op de gezichten van de matrozen. Een vlag werd gehesen, het was een rode vlag waar het logo van de handelscompagnie op stond. Rubi stapte verder het dek op om te kunnen zien wat de reden van de plotselinge paniek was. In de verte zag ze een schip nader en, een schip dat geen vlag voer. Rubi's adem stokte en ze verstijfde, haar handen werden klam en ze zag dat iedereen zich klaar had gemaakt voor een gevecht. Zwaarden hingen aan broekriemen en het kruit voor de pistolen was naar het dek gehaald, om snel te kunnen herladen. Iemand drukte Rubi een mes in haar hand, voordat hij verder rende naar zijn post.
"Beman de kanonnen!" werd er door iemand achter Rubi geschreeuwd. Een aantal bemanningsleden die op het dek hadden gestaan baanden zich snel een weg naar beneden, in de richting van de kanonnen. Ook de kapitein was aan dek gekomen en hij stond met een oog door zijn verrekijker te turen. Hij leek op het eerste oog erg rustig, maar verraadde dat hij ook gespannen was door zijn loopje, hij liep nog erger mank dan de eerste keer dat Rubi hem zag. Hij duwde Rubi ruw aan de kant terwijl hij zich een weg langs haar heen baande, naar de boeg van het schip. Het schip aan de horizon werd goed in de gaten gehouden door de gehele bemanning, de sfeer op het dek werd meteen lichter toen men het schip in de verte zag draaien. De vlag was niet gehesen wat betekende dat het schip hen niet als bedreiging zag. Gejuich steeg op maar werd snel weer afgekapt door de kapitein, die weer terug zijn kajuit in banjerde, zichtbaar teleurgesteld. Een scheut van opluchting ging ook door Rubi heen, waarna ze haar zweterige handen aan haar broek afveegde en het mes achter haar broekriem stak. Ze scande het dek voor Ezio en zag hem bij een van de zeilen staan, haar blik ontmoette de zijne en ze glimlachten beide naar elkaar. Rubi kreeg echter een lege glimlach, waarna ze bezorgd naar hem keek terwijl hij zich weer omdraaide.

Zo telden de dagen voorbij, Rubi werd eenzamer op het schip terwijl Ezio zich een slag in de rondte werkte. Rubi trok zich steeds meer terug in haar verblijf wanneer de mannen op het dek lol aan het maken waren, terwijl de wateren rustig waren. Veel van de reis kreeg ze dan ook niet mee. Toen er echter commotie ontstond op het dek bedacht Rubi dat ze misschien moest kijken wat er aan de hand was. Voordat ze dat kon doen werd haar deur echter al opgengeslagen.
"Blijf hier, maak geen geluid." Ze zag nog net hoe Ezio zich omdraaide en terug naar het dek sprintte, zijn bruine haar zat warrig en zijn kleding werd te wijd. Ze sloot zelf de deur weer en ging terug op het bed zitten, Ezio's order volgend. Het gestommel en geschreeuw op het dek werd luider en Rubi werd tegen de wand aan gegood toen het schip ruw opzij zwaaide. Ze hoorde kanonschoten en kroop ineen, hopend dat er geen kanonskogel door de kajuit zou gaan. Ze hoorde zwaarden tegen elkaar kletteren en hoorde schoten vanaf het dek. Angstig duwde Rubi zichzelf nog verder in de hoek, bang om ontdekt te worden. Haar gedachten gingen naar Ezio, ze hoopte dat hij zijn mannetje zou staan, wat er dan ook gaande was op het dek. Al snel kreeg ze haar antwoord, de deur werd opengezwaaid en een man die ze niet herkende stond in de deuropening. Een sluwe lach verscheen op zijn gezicht terwijl hij verder de ruimte in stapte, dit waren echter niet meer dan 2 stappen voordat hij een geschokte uitdrukking op zijn gezicht kreeg en met een doffe plof naar de grond ging. Het mes was nog zichtbaar in zijn rug en Blythe keek even naar Rubi. Toen hij zag dat Rubi het goed maakte draaide hij zich om en baande hij zich een weg terug naar het dek. Emotieloos staarde Rubi naar het lichaam van de man die net in de deuropening had gestaan. Het gestommel op het dek werd minder en Rubi had eindelijk de moed verzameld om zelf te kijken wat er aan de hand was. Ze stapte over het lichaam heen en kneep haar ogen dicht tegen het felle licht. Toen haar ogen eenmaal gewend waren schrok ze van wat ze zag. Op het dek lagen tientallen lichamen en het schip was zwaar beschadigd aan de romp. Een gedeelte van de lading lag overhoop op het schip en Rubi kon alleen maar gokken waar de rest van de lading was gebleven. Ze zag het schip dat ze eerder hadden gezien een eindje verderop varen, duidelijk minder beschadigd dan het schip waar Rubi op zat. Toen ze besefte dat ze Ezio nog niet gezien had zocht ze paniekerig het dek af met haar ogen. Al snel vond ze degene die ze zocht, Ezio zat tegen een mast aan en was zijn arm aan het verbinden. Toen hij Rubi zag kijken schonk hij haar een klein knikje, als teken dat hij het goed maakte. Ook Blythe maakte het goed en hij schonk Rubi een glimlach toen hij zag dat ze naar hem keek. Een deel van de mannen die op het dek lagen herkende Rubi niet, wat waarschijnlijk betekende dat ze bemanningsleden van het andere schip waren. Waarom men hun lichamen had achtergelaten was Rubi echter een raadsel. De kapitein kwam scheldend uit de kajuit, een man die Rubi alleen van gezicht kende volgde.
"Meer dan de halve lading weg?!" schreeuwde de kapitein naar zijn bemanning. "Wat voor stelletje nutteloze uilskuikens zijn jullie?" Met die boodschap stampte hij terug zijn kajuit in, waarna de deur achter hem dichtsloeg. De man die achter hem aan de kajuit uit was gekomen zuchtte luid.
"Sorry jongens, maar ik denk niet dat dit iets goeds op gaat leveren, hij is woest." Met die boodschap begon men het dek op te ruimen, hopend voor het beste. Al snel na die boodschap werd de zee ruiger en begon het te regenen, een storm was op komst, wat het opruimen nog moeilijker maakte. Ze waren dichter bij de eilanden gekomen en Rubi hoopte dat zij op tijd van het schip af konden, voordat de kapitein zijn represailles uitvoerde.

Nadat het dek deels was opgeruimd had de kapitein blijkbaar genoeg gebroed op zijn idee, aangezien hij weer naar buiten kwam. Dit keer was hij zichtbaar rustiger dan daarvoor. Hij commandeerde een aantal matrozen om een sloep het water in te laten zakken. Een dik touw werd over de reling gegooid, waaraan de gene die de sloep in zou gaan zou moeten afdalen. De bemanning wachtte gespannen op het volgende commando van de kapitein nadat zijn eerste commando was uitgevoerd.
"Jij, de sloep in," de kapitein wees naar Rubi, die niets anders kon doen dan geschokt terug kijken.
"Ik zeg het niet nog eens!" riep hij terwijl hij zijn zwaard uit zijn schede trok en deze in Rubi's richting hield. Rubi strompelde achteruit terwijl de kapitein haar in de richting van het touw forceerde. Toen ze klem stond tegen de reling kreeg ze pas haar stem terug.
"Dit kunt u niet maken, u bent betaald om ons naar de eilanden te brengen."
De kapitein antwoordde met een smerige grijns, "ik ben van gedachten veranderd, ik ga niet meer richting die verdomde eilanden. Het stikt er van de piraten en ik ga niet nog meer van mijn lading verliezen, behalve dit extra deel dan." Een aantal bemanningsleden grijnsden, blij dat het Rubi was en niet een van hen. De kapitein keek terug, in de richting van Ezio.
"En jij? Ga jij met d'r mee? Of blijf je hier?" Zijn zwaard bleef echter op Rubi gericht. Ook Rubi's blik ging in Ezio's richting en ze zag de twijfel in zijn ogen. Twijfel die ze begreep, in de sloep zouden ze voor dood opgeschreven zijn door de storm, hier op het schip had hij nog een kans. Rubi werd nog verder naar achter gedwongen door het zwaard van de kapitein en pakte met een zucht het touw beet, waarna ze afdaalde naar de sloep. Het water was onstuimig en het hout was natgeregend, wat het glibberig maakte. Rubi gleed bijna uit toen er een golf tegen de sloep sloeg, maar wist haar evenwicht te bewaren met hulp van het touw.
"Rubi!" Ezio's schreeuw klonk wanhopig boven de wind en het water uit. Vastberaden klom Rubi via het touw een stukje omhoog, zodat ze over de reling heen kon kijken. Daar zag ze hoe Ezio haar tas vast had en vastgehouden werd door twee matrozen. Hij stribbelde hevig tegen maar de matrozen gaven niet mee.
"Dat is muiterij, daar krijg je een passende straf voor," klonk er over het dek. De kapitein had een serieuze blik op zijn gezicht. Rubi wierp een wanhopige blik op Blythe, die hulpeloos tussen de juichende matrozen stond. Net voordat Rubi haar grip op het touw verloor zag ze dat Ezio zichzelf vrij wist te breken en de kapitein tegen zijn rechterbeen schopte. Een kreet gevuld met pijn en haat klonk over het dek, waarna Ezio zichzelf over de reling gooide en het touw bijna miste.
"Ga!" riep hij tegen Rubi toen hij bijna beneden was. Rubi greep de peddels en zette deze tegen de rand van de boot, waarna ze begon te roeien. Ezio was net op tijd beneden, waarna hij meteen in de sloep ging liggen om de voorwerpen die naar hen toe gegooid werden te ontwijken. De tas mikte hij in het midden van de boot, onder een zitting.
"Gaat het?" schreeuwde Rubi over het geluid van de storm heen. Ezio knikte alleen maar terwijl hij zich stevig vasthield aan de zijkant van de sloep. De zee was onrustig en de golven zorgden ervoor dat Rubi de peddels meer dan eens verloor en net op tijd opnieuw op wist te vangen. Ze werden hevig heen en weer geschud en waren doorweekt tot op het bot. Meerdere keren had Rubi geprobeerd het eiland te zien, maar door het dichte gordijn van regen was er niets te zien. Rubi wist dan ook niet of ze de goede kant op gingen, maar hoopte op het beste.