Revelation

Hoofdstuk 21

De storm en hevige golven zorgden ervoor dat het Ezio en Rubi veel moeite kostte om in de boot te blijven zitten. Rubi was al meerdere keren bijna uit de sloep geworpen terwijl ze peddelde, en Ezio lag op de grond van de boot, waar het water inmiddels in stond dankzij de regen. Ze waren beide verkleumd en Rubi begon de kracht in haar armen te verliezen door het roeien. Ze begon te puffen en Ezio kreeg in de gaten dat Rubi moeite had met het roeien. Hij ging dan ook naast haar zitten en nam met zijn goede arm een peddel over. Het doek dat om zijn andere arm zat was rood gekleurd van het bloed dat uit de wond sijpelde. Rillingen trokken over hun rug terwijl ze de roeispanen moeizaam op hun plaats probeerden te houden. Rubi zag dat Ezio begon te knikkebollen en porde hem in zijn zij, om hem wakker te houden. Dit had echter weinig effect aangezien Ezio een aantal seconden later zijn peddel losliet en het bewustzijn verloor. Rubi vloekte en miste de peddel, waarna die in de ruige zee verdween. Haar eigen peddel haalde ze daarna binnenboord, die was nu toch nutteloos. Rubi besloot om op een zitting te gaan liggen en ook zij was snel weg, zo uitgeput dat ze niets anders kon dan in slaap vallen. Ze werd echter al snel opgeschrokken door een luide plons. Ze kon zichzelf nog net op tijd vast klampen aan de zitting, een hoge golf sloeg bijna over de sloep heen, waardoor Rubi bijna gelanceerd werd. Ze draaide haar hoofd bij in Ezio's richting en zag dat hij niet zoveel geluk had gehad. Hij werd meegenomen door de golf en verdween in het kolkende water.
"Ezio!" schreeuwde Rubi terwijl ze overeind krabbelde. Haar stem faalde om boven het gedonder van de storm uit te komen. Ze liet haar ogen dwalen over het oppervlak van de zee en ging over de rand van de sloep hangen om meer te kunnen zien. Haar handen dwaalden door het water, in de hoop dat ze Ezio voelde. Tranen begonnen haar zicht nog meer te vertroebelen en werden meegenomen door de regen die op haar neerdaalde. Ze had haar ademhaling niet meer onder controle en begon te snikken terwijl de tranen bleven komen. Paniekerig keek ze over het water terwijl ze Ezio's naam bleef schreeuwen. Plots zag ze een stuk kleding drijven op het water. Ze graaide met haar handen naar het kledingstuk en Rubi moest moeite doen om zelf in de sloep te blijven zitten. Met alle kracht die ze nog had trok ze het omhoog, het bleek dat ze Ezio's shirt vast had. Ezio zelf reageerde echter niet en hing als een pop in zijn shirt terwijl Rubi hem de boot in werkte. Zijn ogen waren gesloten en uit pure wanhoop begon Rubi op zijn borstkas te slaan. Dat bleek beter te werken dan ze dacht aangezien er water uit Ezio's mond kwam. Hij begon te hoesten en Rubi draaide zijn hoofd opzij zodat het water uit zijn mond kon lopen. Doordat de spanning opeens van Rubi afviel nadat Ezio reageerde zakte zij ineen op de bodem van de boot, haar ademhaling was snel maar ze was gestopt met huilen. Ze kon Ezio naast haar zien ademen en legde haar hoofd tegen de zijkant van de sloep, in de hoop dat de storm snel zou gaan liggen. De peddel prikte in haar rug, maar het kon haar niet deren.

Toen Rubi weer opschrok besefte ze dat ze in slaap was gevallen, ze draaide haar hoofd dan ook naar Ezio, die ook vredig lag te slapen in de ongemakkelijke houding waar Rubi hem in achtergelaten had. Het regende niet meer en de zee was rustiger geworden, de sloep deinde nu rustig mee op de golven die ontstonden. Rubi was haar oriëntatie compleet kwijt en ging rechtop zitten om boven de randen van de sloep uit te kunnen kijken. Toen pas besefte ze waar ze waren, een zandbank had de sloep tegengehouden, waardoor ze niet verder waren afgedreven met de stroming.
"Ezio, Ezio!" Rubi kon haar enthousiasme niet in toom houden terwijl ze hem wakker probeerde te schudden. Hij reageerde met een kreun terwijl hij langzaam begon te bewegen. Rubi hielp hem om overeind te komen en hij had even tijd nodig om stabiel te gaan zitten.
"Wij hebben gek veel geluk," zei hij met een schorre stem toen hij besefte waar ze terecht waren gekomen.
"Misschien moeten we die gekke kapitein dan maar bedanken," lachte Rubi, waarna Ezio zachtjes met haar meedeed. Rubi stond op en trok Ezio ook overeind. Ze stapte voorzichtig uit de boot, op de zandbank. Dat zorgde ervoor dat haar voeten onder water stonden. Ze hielp Ezio uit de boot en keek naar het eiland dat voor hen lag. Rubi kon nog steeds niet geloven dat ze er echt waren, na alles dat er was gebeurd. Ze bedacht zich nog net op tijd dat ze de tas nog uit de sloep moest halen.
"Op hoop van zegen dan maar," zei Rubi terwijl ze Ezio aankeek, waarna ze in het diepere gedeelte van de zee sprong, in de hoop dat de stroming haar niet mee zou nemen. De tas probeerde ze boven water te houden. Achter haar hoorde ze een plons, wat betekende dat Ezio haar was gevolgd. Ze keek even achterom om te kijken of Ezio het zou redden, maar hij leek weinig moeite te hebben met het zwemmen. Rubi's arm werd lam van het ophouden van de tas en ze moest op haar tanden bijten om hem niet in het water te laten vallen. Ze was dan ook blij toen haar voeten de zandgrond aan de overkant raakten, en liep het strand op, waar ze uitgeput neerviel. Ezio kwam niet veel later naast haar liggen, zijn gezicht rood van de inspanning. Hij hoestte een aantal keer en schraapte zijn keel.
"Je was dood," zei Rubi terwijl ze naar de lucht bleef staren. Ze hoorde Ezio hummen.
"Ik weet alleen nog dat er overal water was." Zo bleven ze even liggen, het geluid van de golven die op het strand sloegen was rustgevend. De vogels die op het eiland leefden zongen hun liederen en Rubi was blij dat ze dit nog mee mocht maken. Haar natte kleding kon haar niet deren en ook het zand dat bleef plakken was bijzaak. De schemering zette langzaam in en Rubi was het besef van tijd compleet kwijt.
"We moeten hout en wat te eten zoeken," Ezio zette zich overeind terwijl hij dit zei. Rubi humde een keer en volgde Ezio's voorbeeld. Rubi sprokkelde hout bij elkaar terwijl Ezio op zoek ging naar wat te eten in het wat meer begroeide gedeelte naast het strand. Toen Rubi een stapeltje hout had verzameld greep Ezio een takje, waarmee hij probeerde het vuur aan te krijgen.

Niet veel later zaten ze samen bij het knetterende vuur. Ze aten de bessen die Ezio gevonden had naast een meertje en genoten van de warmte. Rubi voelde zichzelf slaperig worden van de warmte en wierp een blik op Ezio, die verdacht stil naast haar zat.
"Ezio, wil je eens een verhaal vertellen?" Ezio keek Rubi verward aan, maar ging daarna akkoord.
"Goed dan, wat wil je horen?"
"Jouw favoriete verhaal," antwoordde Rubi voordat ze in het zand ging liggen. Ezio nam even de tijd om na te denken, maar begon daarna met vertellen.
"Er was eens een jonge reiziger, hij wilde zoveel mogelijk van de wereld zien. Dat bracht hem op vele gevaarlijke plaatsen. Tijdens zijn reis vond hij een bijzondere steen, die hij bij zich hield. Die steen beschermde hem, tegen iedereen die hem kwaad wilde doen. De legende gaat dat die steen eeuwen geleden verloren is gegaan in een schipbreuk nadat de steen van de reiziger gestolen was. Men is nu nog steeds op zoek naar de steen uit de legende, wat zorgt voor vele verhalen. Een van die verhalen verteld dat de geest van de reiziger de steen beschermd, tegen mensen die er kwaad mee willen."
Een grimas verscheen op Ezio's gezicht.
"Dat was wat ik mijn zusje altijd vertelde, ze vroeg me altijd of ik op zoek zou gaan naar de steen. Ik beloofde haar dat ik hem voor haar zou vinden."
Toen pas besefte Rubi wat Ezio bedoelde, "Oh sorry, ik had het niet moeten vragen."
"Het is oke," zei Ezio, zijn gezicht zei echter wat anders. Rubi wist echter dat het verre van dat was en haar schuldgevoel kwam de kop weer op zetten. Ze besloot dan ook haar mond te houden en draaide zich om, zodat ze met haar rug naar Ezio toe lag. Ze hoorde Ezio zuchten en in het vuur porren, waarna het nog harder begon te knetteren. Rubi's schuldgevoel bleef aan haar knagen en ze masseerde haar slapen om de opkomende hoofdpijn te verlichten. Ezio leek haar in de gaten te hebben gehouden.
"Gaat het wel?" vroeg hij al snel bezorgd. Rubi knikte alleen maar.
"Beetje hoofdpijn, niks ernstigs," mompelde ze. Ezio leek haar echter niet te geloven en legde een hand op haar voorhoofd.
"Je gloeit helemaal."
"Dat gaat wel over," Rubi probeerde Ezio's bezorgdheid te minderen, maar juist het omgekeerde gebeurde. Hij tilde Rubi op en begon te lopen, in de richting van het begroeide gebied. Rubi dwaalde op de grens van bewusteloosheid en dommelde af en toe weg, om weer wakker te worden van Ezio's bewegingen.
"Ezio," Rubi moest moeite doen om wakker te blijven, "h-het gaat echt wel." Ezio keek naar beneden, Rubi kon de uitdrukking op zijn gezicht niet peilen en angst kroop naar haar keel.
"I-is het iets ernstigs?" kreeg ze nog net uit haar mond. Ezio's grip verstrakte en Rubi kroop ineen. Dat was niet de reactie waarop ze gehoopt had. Hoe hard ze ook wakker probeerde te blijven, ze bleef in en uit de bewusteloosheid dwalen. In vlagen zag ze haar omgeving veranderen, maar ze kon niet plaatsen waar ze waren. Ze was nu dan ook drukker met het proberen wakker te blijven. Ze hoorde wat gefluister maar kon niet plaatsen waar het vandaan kwam. Niet veel later voelde ze warmte van een vuur en de dons van dekens, daarna werden alle geluiden vaag en werd het langzaam zwart.

"Ze is vervloekt Ezio, en het is geen onschuldige vloek ben ik bang. Ze is sterk, maar ik weet niet of ze het haalt."
"Shit, het is net als met mijn zusje, dat begon precies hetzelfde," hoorde Rubi een bekende stem zeggen. Het kwam allemaal zo gedempt binnen dat Rubi niet wist of ze het droomde of niet. Ze kreunde hardop en het voelde alsof haar hoofd uit elkaar zou spatten. Al snel voelde ze iets kouds op haar voorhoofd en iemand die haar hand vastpakte, iets dat haar vertelde dat het toch allemaal echt was. Ze probeerde te spreken, maar er kwam geen geluid uit haar keel. Toen ze rechtop probeerde te gaan zitten werd ze teruggeduwd op het bed.
"He, he, rustig. Je moet rust houden," een vrouwenstem klonk bezorgd. Rubi kon echter niet plaatsen waar de stem vandaan was gekomen. Toen ze probeerde haar ogen open te doen werd ze verblind door het licht, wat zorgde voor een steek die de hoofdpijn nog erger maakte. Ze kneep haar ogen dan ook weer stijf dicht en haar hand schoot naar haar hoofd.
"Mijn hoofd spat uit elkaar," Rubi presteerde het om het zinnetje met rasperige stem uit haar keel te krijgen.
"Wacht, drink dit."
Rubi voelde hoe er een kommetje aan haar lippen werd gezet en nam een slok van het drankje dat erin zat. Ze trok een vies gezicht toen ze doorhad hoe het goedje smaakte, wat de vrouwenstem liet lachen.
"Ik had niet gezegd dat het lekker zou zijn, maar als het goed is voel je je zo een stuk beter."
Ze had gelijk, Rubi's hoofdpijn zwakte af en ze kon haar ogen openen zonder dat het pijnlijk was. Er stond een wat oudere vrouw naast het bed waar ze op lag, de vrouw had grijs haar en een gerimpelde huid, maar haar ogen stonden helder. Toen pas zag Rubi het anker in haar nek, waarna ze de vrouw verward aankeek.
"U bent een magiër?" Rubi hapte naar adem nadat ze dit gezegd had.
"Probeer niet te veel te praten, ik zal het uitleggen." Geruststellend legde ze een hand op Rubi's schouder terwijl ze wachtte tot Rubi weer rustig werd. Ezio stond achter haar, zijn blik was op Rubi gericht, op zijn gezicht stond pure wanhoop. Rubi's hart sloeg een slag over en spanning kneep haar keel dicht. Angstvallig wachtte ze totdat de vrouw voor haar begon te praten, aan Ezio's blik te zien was het geen goed nieuws.