The White Curse (Gazellian Series #2)

Chapter 27

SPG

Chapter 27

Buong akala ko ay mabilis lamang matatapos ang kakaibang uri ng pagsagwan ng isang salamangkerong biglang naging bangkero.

But I was wrong.

Kung saan na kami nakarating dahil lamang sa pagsagwan sa isa't-isa. Literal man o hindi.

Hindi lang alon sa dagat ang siyang tumatangay sa bawat usad ng balsa kundi pati na rin ang bawat galaw ng aming maiinit na katawan.

And yes, Finn isn't done rowing his paddle.

Hindi pa napapagod ang aking bangkero.

"F-Finn.." ilang beses na kalmot sa kanyang likuran ang iginawad ko nang muling magsalubong ang aming katawan.

As he pushed my body pinning me against the wooden boat the sea water is slowly embracing my whole body.

I'm torn between excitement, pleasure and nervousness. Na baka sa susunod na pagsagwan sa akin ni Finn ay tuluyan nang mawasak ang balsang hinihigaan ko.

But my whole body is doing the other way around, instead of reminding Finn's movement, here I am arching my whole body meeting him again and again.

I even encircled my legs around his waist to completely feel his fullness inside me.

"K-Kalla, inuubos mo ang lakas ng isang hamak na bangkerong katulad ko." Humihingal na sabi nito.

When our lips met again, I can feel the sweat all over his face. O tama ba na pawis lamang?

Naghahalo na ang pawis, tubig alat at ang ilang patak ng aming dugo sa isa't-isa.

Habang sinasagot ko ang mga halik ni Finn ay nagawa kong kapain ang balsa na siyang hinihigaan ko, paliit na ito nang paliit.

Humiwalay ako nang halik kay Finn at kumuha muna ako ng hangin nang makahinga ako nang maayos.

"Tatlong kawayan na ang nasisira, Finn. Lumalakas na ang alon."

"What? What K-Kalla, I can't hear you babe." My fangs drop down as he asked me questions together with his heavy rhythm inside my body. Sinasadya niya!

I'm actually giving him fact, mauubos na ang kawayan.

"F-Finn.."

"Yes, K-Kalla..babe.."

"Lumalakas na ang a-alon.."

"Ano ang lumalakas? Ano ang lumalakas?" he asked again.

"F-Finn!" I shouted his name when he withdraws his hugely strong torch from me in a small distance but pushed it again in an instant.

I can't name the feeling anymore. Gusto ko siyang tumigil para malaman kung nasaang lupalop na kami ng karagatan, pero ang parte ng bawat himay ng katawan ko ay sumisigaw na paulit-ulitin ito ni Finn.

"Should I stop now, Kalla?" I can also hear Finn's heavy breathing.

"N-No..no Finn, continue please. Continue, let this damn boat get wrecked." Nabalot muli ng tawa ang buong karagatan.

Finn never left my body and he chose to use the previous rowing stunts he made. Ang paraang kung saan lumalakas ang bawat pagtawag ko sa pangalan niya. Withdrawing his fullness but diving in an instant.

Nang maramdaman niyang naubos ang lakas ko sa pagkalmot sa likuran niya ay nakarinig ako ng bulong sa kanya.

"Ride me, Kalla." He whispered.