KARA MAVİ

Özledim

Emre'den

Hayat her zaman sürprizlerle doludur hiç beklemediğiniz bir anda size çok kıymetli şeyler verebilir.
Ben hep buna inandım.
Daha doğrusu kendimi bununla avuttum.
Yurtdışında kendimi çok yanlız hissederdim.
Yurttayken bir gün Babamın aradığını söylemişlerdi hemen koşup inmiştim açıkçası babamın sesini hatırlamıyordum telefona hemen
"BABA" demiştim
Karşıdan gelen ses adımı söylemişti
O an babamın sesini hatırlamadığım için O adamla Babam sanarak konuşmuştum ancak Adam bana
"Ben KARAHAN Holding'in baş yardımcılarındanım babanız çok meşgul benim sizi arayıp sormamı istedi"demişti.
O gün anladım beni kimsenin gerçekten sevmediğini.
Her doğum günümde özel bir hediye alırdım Babamdan
Yurtta ki çocuklar beni çok kıskanırdılar.
Ama O hiç gelmezdi yani Babam nede Annem...
Böyle büyüdüm sonra tatiller olduğunda ya onlar buraya tatile gelirlerdi yada ben Türkiye'ye gelirdim.
En lüks tatil yerlerinde geçerdi Tatillerim ama
Hep bir köşede mutsuzca gökyüzüne bakardım.
Ne güzel bir Çocukluğum var değilmi ?
Babamdan yurttayken tüm umudumu kesmişken bir gün Babam geldi..
Yine yüzünü sesini tanımadığım O adam beni aldı ve bu köye getirdi
Sonrasını zaten biliyorsunuz...
Afra ile ilk karşılaştığım an hayallerimin gerçek olabileceğini sanmıştım
Ama onun hayal kurmaya bile gücü kalmamıştı.
Kimseyi sevmiyordu
Özelliklerde Ailemi...
Ailemin ona oynadığı oyunu söyleyemiyordum.
Korkuyordum.
Onu kaybetmekten...
Bunu duyunca Hayata tamamen küsmesinden inanın çok korkuyordum.
O benim için çok değerliydi böylesine gülerken ona nasıl söyleyebilirim ?
Bunu bilmek hakkıydı onunla bir başkasının mezarında ağlamak içimi çok yakıyordu.
Neden ya Neden böyle bir şey yaptı Ailem sonra aklıma geldi O gün gördüğüm yeşil montlu adam büyük ihtimalle Afra'nın Babasıydı.
Bu yaptığı Suçtu ve üstünü örtmüşlerdi.
Nasıl söylemem gerektiğini bilmeyen ben biraz bekleyeceğim
Onun toparlanmasına yardım edecek sonra söyleyecektim.
Bana çok kızacağını bilsemde...
Afra'yı evine bırakmıştım
Kapıdan geçerken bana
"İyiki varsın Emre " demişti
İlk defa ismimle hitap etmişti bende ona "Sende iyiki varsın ama bana Mavilii demen daha çok hoşuma gidiyor" demiştim
Gülümsemişti içimden
"Gülme öyle Gülme bana korkuyorum seni kaybetmekten" geçirmiştim

sokakta yürüyordum
Artık gitmek istemiyordum.
Bu köyden O ruhsuz yurda dönmek istemiyordum.
Zaman çok hızlı geçiyordu ve ben Bu iki kızla kendimi keşfetmiştim
Kendimi bulmuştum...
O içimdeki mutsuz çocuğun yerini bulmuştum.
Kalbimdeki O boşlukta