KARA MAVİ

"Hep Gülsene sen"

Afra'dan

Annemin ölümün üstünden günler,haftalar,aylar geçmişti ama bizden hiç geçmemişti.
Zaman çok hızlı akıp geçmiş neler olduğunu anlayamadan,anlatamadan büyümüştük.
Farkında olmadan büyümüştük.
Acılara rağmen dayanmıştım içindeki acı dinmiyordu.
Sadece büyümeyi bekliyorduk büyüyüp kimseye muhtaç olmamayı.
Büyüyüp kimsenin bizi ezmesine izin vermeyeceğim.
Annemi kurtaramadım ama Kardeşim vardı onun umutları vardı ben onu kurtaracaktım.
Tek sahip olduğum Kişiyi yani Feyza'yı.
Ona kimsenin zarar vermesine izin vermeyeceğim.
Konuşamaması onun isterse yenebileceği bir ruhsal hastalıktı ve onun eskiye dönebilmeyi çok istediğini biliyordum uğraşıyorum Ramiz Amcanın kibirli tavırlarını küçümseyici bakışlarını onun için çekiyordum bunu Oda biliyordu ve bana yardım ediyordu.
Bakkal köyün kahvehanesinin Yanındaydı ve getir götür işlerini hep ben yapıyordum ,servis yaptıktan sonra arkamdan dedikodu yapan kadınlar yüzüme pişkin pişkin bakan Adamlar beni Hayattan nefret ettirmeyi çok iyi beceriyordu.
Her gün Kahvehanenin yanındaki büyük Çınarın arkasından Emre bana bakıyordu arada gelip bakkaldan bir şey alacakmış gibi gelip benle konuşuyordu ve arada kaçamak yardımlar ediyordu.
Ramiz amca şehre indiğinde Yanlız kalmıştım ve Emre yanıma gelmişti onu görünce mutlu olmuştum
Bana baktı ve
"Seni ilk gördüğüm gün gibi ağaçların arkasından seni izliyorum ve biliyormusun neden yaptığımı bilmiyorum"dedi
"Senin orada olduğunu biliyordum ve her zaman yanımda olduğun için her gün dua ediyorum"dedim
"Gerçekten mi ?"
"Evet" dedim ve Güldüm
"Hep Gülsene sen böyle"
Şaşırmıştım onun kahverengi gözlerine baktım neydi bu böyle onun gözlerinde kendimi gördüm.
Emre bana her şeyi unutturuyordu.
Özelliklede Babamı...
O kadar Saf ve Temiz biriydiki
Onun gözünde kendimi görmeyi seviyordum.
Onun Beni Bırakmayacağını biliyordum.
Onu hiç unutmayacağımıda.
Gözlerimi kırptım
"Gülerim Mavilii eğer her şey eskisi gibi güzel olacaksa"dedim.
Sonra O bir güldü eridim...
"Veee tabi Ramiz amca seni kovalamassa"dedim.
Bian arkasına baktı Ramiz Amcayı görünce Aşağı sokağa doğru koştu bana da el sallıyor bian danda
"Akşam çıkışta gelirim"diye bağırıyordu.
Bende içeri geçip işe koyuldum Feyza yanlızdı Kalbimin yarısı ondaydı.
Güzel gidiyordu Hayatım şükürler olsun Feyza'ya Okul eşyaları alabilecektim artık Bugün paramı alacaktım bütün hafta canım çıktı. Ramiz amca ondan korkuyordum çünkü çok tekin bir adam değildi ve sorunları vardı olabildiğince uzak duruyordum ondan.
Böyle geçiyordu Hayat sessiz sedasız
İşin bitmesine az bir zaman kala dükkanı kapattık
Ramiz Amca paramı ilk defa eksiksiz vermişti.
O gittikten sonra Emreyi gördüm gelmişti...
Yokuşu beraber çıktık Güle Güle konuşa konuşa yürüyorduk.
Bazı sözcükleri telaffuz ederken takılıyordu ve ben gülüyordum
Sadece O vardı...
Onun ailesinden Nefret ediyordum
Ama bu konuyu hiç açmamıştım açmayacaktım.
Onun bir suçu yoktu biliyordum.
Elimden geldiği kadar Ailelerimiz hakkında konuşmuyordum.
Artık Hayatın benden alacağı bir şey kalmadı diye mutluyduk
Ama vereceği şeyleri bilmiyordum.

Hep Gülelim Mavilii
İnan ağlamaktan yoruldum...