Deniz: beni rahatsız ettiğini söylemiştim. Bana birdaha yazma. Korkak! Zavallısın sen! Şimdi hadi sana eywallah!
Anonim: Hayır Mavi hayır.
Anonim: engelledin mi gerçekten?
Anonim: seni seviyorum Mavi.
Anonim: sadece beni ilk önce kalbim için sevme...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tüm ders boyunca Denizin yanına hiç gitmemiştim. Aslında biliyormusunuz galiba en başından dediğim olmuştu. Deniz kalbimi görememişti. Belki denemişti evet. Beni sevmek için denemişti. Ama yapamamıştı. Bunun için onu suçlayamazdım. Biliyordumki. Sevmeyeceğini bekliyordum. Üzülmemiştim. Sadece içimde büyük bir yumru vardı. Göz diplerim kanıyordu. Ve nefesim daralıyordu.
Denizle konuşmaya ihtiyacım vardı. Ona ihtiyacım vardı. En azından yüzüme söylemesi daha az yakardı canımı. Arkadaştık ya sonuçta.
Tenefüs zilini duyunca sınıftan çıktım ve Denizin sınıfına doğru yürümeye başladım. içeri girdiğimde herkes kendi işindeydi. Ama beni görünce yüzlerinde şaşkınlık belirmişti. Evet soğuk nevale başka bir sınıftaydı! ŞOK! ŞOK! ŞOK!
"Arkadaşlar herkes bi çıka bilir mi?" dedim seslice. Herkes yine şoktaydı. Hiç kimse haraket etmeyince biraz daha yüksek sesle dedim.
"Arkadaşlar! Lütfen bi çıkarmısınız!" Bir kaç kişi sınıftan çıkarken Denizde çıkmak için yeltendi. Kolumu uzatarak karşısını kestim. "Sen hariç Deniz." Ona adıyla seslenmemi sevmiyordu. Biliyorum. Ama ona Mavi demem için bir sebep yoktu. Demesemde olurdu değil mi?
Sınıfta yine arka sırada bir kaç çocuk daha vardı. Yüzümü onlara döndüm. "Pardın bir çıkarmısınız? Bir şey konuşmamız lazım." dedim. Çocuklar ters ters bana bakarlarken ayağa kalktılar ve ağır adımlarlada olsa sonunda sınıftan çıkmışlardı. Kapının tok sesini duyduğumda derin nefes aldım. Buraya kadar gelmem büyük başarıydı. Çok vaktim yoktu.
"Ben neden böyle davranıyorsun diye saatlerce düşündüm. Dün gece hafif bi kızdın sandım. Engelleri görünce şaka sandım. Ama bu sabah söylediklerin. Deniz sen şaka yapmıyorsun." dedim. Karşısına dikilirken. O kurban olduğum mavilerini bana dikti.
"Yapmıyorum Ferit."
"En başından beri dediğim oldu değil mi? Yapamadın. Bana uyamadın. Ama ben.. MAvi ben kalbimi kırmazsın sanıyordum. Sen parçaladın. Sen mi zalimsin? Ben mi aptalım?" dedim.
"Hayır hayır! Sen yanlış anladın. Sorun sende değil.." acıyla güldüm.
"Sorun bende değil değil mi? Ben daha iyilerine layığım. Deniz. Kabul et. Beni sevemedin. Arkadaş deme. Biz.. Deniz biz sevgiliydik. Bunu sen söyledin. yarım saat ya. Yarım saat! Sadece yarım saat! Ne değişti o sürede. Ne oldu ya! Ne oldu?" diye sesimin tonunu azacık artırdım.
