Deniz: beni rahatsız ettiğini söylemiştim. Bana birdaha yazma. Korkak! Zavallısın sen! Şimdi hadi sana eywallah!
Anonim: Hayır Mavi hayır.
Anonim: engelledin mi gerçekten?
Anonim: seni seviyorum Mavi.
Anonim: sadece beni ilk önce kalbim için sevme...
Hayatımdaki hiç bir kararı ben verememiştim. Hadi hepsini geçtim, sadece beni ilgilendiren kararları bile ben vermemiştim. Tıpkı Rüzgarı hayatımdan uzaklaştırma kararınında. Ailem vermişti ve bende uygulamıştım. Tamam onun için doğru olan buydu. Ama yanımda olması gereken tek kişiydi o. Beni anlayan. Beni duya bilen. Ben konuşunca değil. Sessizken bile beni duya bilen tek kişiydi. Gözlerimi bakınca içimden geçeni bilen tek varlığım.
Kaybetmiştim. Hayır, hayır şimdi seslesem rüzgar gelirdi. Rüzgarı kaybetmemiştim. Biliyordum beni seviyordu. Ben Rüzgarla yaşanacaklarımı, yaşama şansımı kaybetmiştim. Ben umutsuz bir vaka olmuştum.
Şimdi size bir sır vereceğim tamam mı? Tüm olanı biteni. Ama önce söz verin. Rüzgara hiç bir şey söylemeyeceksiniz. Hiçbir şey..
Söz mü?
Tamam.. O gün. Rüzgarla konuştuğumuz gün. Hani ben onu engellemiştim. Ha bak o gün..
Annemler beni çağırmıştı. Gittim. Salondaydılar. Sinirli bir halde. Her zmanaki gibi soğuk.. "Ne?" diye sordum. Aldığım cevap tokattı. Babamdan yediğim ilk değil, ama son olmasını dilediğim bir tokat.
Rüzgarla ben okula yürürken bizim mahalledeki esnaflardan biri görmüş, tüm herşeyiyle gelmiş babama yetiştirmişti. Kim o diye sordular. Bende... Arkadaşım dedim. tabii inanmamışlardı. Çokta önemli değildi. Çünkü yalan söylemiştim. Bu yüzden ikinci tokat gecikmemişti. Ve üçüncü. Ve dördüncü. Ve devamı...
O gün benim adıma yeni bir karar alınmıştı. Eğer o çocuk (Rüzgar) yanımda bir daha görünülürse... burdan gidecektim. Bu benim için kurtuluş olurdu. Yıllardır büyüdüğüm bu kafesten bir adım uzaklaşmak.. Benim için mükemmeldi.
Ama gidersem belkide Rüzgarı bir daha asla göremeyecektim. Belkide daha beteri..
Bende tamam dedim kendi kendime. VArsın uzak dursun benden. Vazgeçsin. AMa her yıkıldığımda ona gide bileceğimi bileyim en azından. Ben şanssız doğmuştum. Ailemle cezalandırılacak kadar şanssız. Rüzgar şansım olsun uzak durmasın benden dedim.
Şimdi nerdemiyim? Bir kuaför koltuğunda başımdaki. Başımdaki kadınsa benim kararımı bekliyordu. Hani demin demiştim ya.. ben şimdiye kadar hiç karar almamıştım. Kendimle ilgili en ufak bir karar bile. Ama şimdi bir karar alıyordum. Bu evdekileri memnun etmeyecekti. Ama ben artık hazırdım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Denizin saçı)
"Kesin" dedim. Ve saçıma vurulan ilk makas darbesi yıllardır kimsenin dokunmadığı saçımı soğuk zeminle buluşturdu. Gözlerimi kapattım. Çocukluğum, ilk lise anılarım, ilk hoşlantım, ilk aşkım, ilk yıkılışım, ilk yediğim tokat, ilk darbem...
Hepsi tek tek kopmuştu benden. BAşımda yılllardır ağırlık yapan tüm anılar yeri boyluyordu.
Bittiğinde kadın bir kaç işlem daha yapıp durdu. Gözlerimi usulca açtım. Karşımda yabancı biri duruyordu. Sarı saçları omuzlarında olan mavi gözlü bir kız. Bu kız kesinlikle yabancıydı. Kesinlike..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Denizin Yeni saçı)
Ayağa kalkıp kadına parasını verdikten sonra kuaförden çıktım. Eve doğru adımladım. Bazen tek ihtiyacınız olan deli bir cesarettir. Emin olun aldığınız kararlardan asla pişman olamaycaksınız. Emin olun.. ASLA!
