Our Promised Land (The Valdirrama's Series #1)

Chapter 29.

Star

When I woke this morning I found myself lying on my bed, alone. The last thing I remember about last night is that, we're both lying on the couch inside my walk-in-closet, kaya paanong narito na ako ngayon sa aking kama? Uh-huh! Siguro'y nang makatulog ako kagabi'y binuhat niya ako patungo rito at nilinisan. I smiled on my own thoughts. We made love, again, that doesn't happen for a long years because I'm gone and we're not in good terms. That was one hot and passionate making love. Ramdam na ramdam ang pagmamahal sa kaniyang bawat ginawang galaw.

Habang ako'y ginugulo ng mga nangyari kagabi, biglang may kumatok sa pintuan. Nabaling roon ang atensyon ko at nawala ang iniisip ko. I looked at myself, okay naman ako. I'm wearing my one spaghetti strap and a shorts. Inayos ko muna saglit ang aking buhok gamit ang aking mga daliri.

"Come in." I responed to whoever is knocking on my door.

Sumungaw ang ulo rito ng aking anak. He's smiling widely at tsaka nya nilakihan pa ang pagkakabukas ng pintuan. Nabaling ang atensyon ko sa lalaking nasa likuran niya. May bitbit itong tray ng mga pagkain habang malapad din ang pagkakangiti. I smiled at them sweetly.

"We decided to bring your breakfast here, mommy. Tagal mo po kasi gumising." nakangising sambit ng aking anak habang naglalakad patungo sa akin.

I kissed his cheeks before he sit beside me. Si Lucien naman, nakangisi lamang habang inaayos ang mga pagkain sa lamesa malapit sa may terasa.

"Who cooked those foods, baby, huh?" I asked my son sweetly while smiling.

"Daddy."

I looked at his dad and I saw him smiling. I mouthed him a thank you and he nodded.

I eat my foods while the two boys were just watching me. Honestly, I can't really eat well, but knowing and seeing them here, inside my room, who brought me foods makes me feel so happy.

Sana ganito na lang palagi. Sana palagi na lang na masaya kasama sila.

Matapos kumain ay nagkulitan lamang kaming tatlo sa aking silid.

"Son, saan mo ba gustong mag-aral? Malapit na ang pasukan, I can enroll to a prestigious school here in Manila." si Lucien, nagtanong sa kaniyang anak.

Oo nga pala, malapit na ang pasukan. Ilang linggo na lamang. Marami namang magaganda at prestihiyosong schools dito sa Manila, pero mas maganda parin kung saan gusto ni Clor.

"Anywhere, daddy. Basta makakapag-aral ako. I want to be like you and mommy, someday. I want to be a good businessman." he said, seriously.

Thinking and imagining about him, being like us, someday, excites me, pero paano kaya s'ya paglaki nya? I mean, ano kayang laro ng buhay ang nakahanda para sa kaniya? I'm worried about him.

"They're really excited to see you, again. Their loving president is finally back." panimula ni Lucien, habang nagmamaneho.

We're on our way to my company. Ang kompanyang ilang taon kong iniwan. Ang kompanyang pinakaiingatan ko, para sa pamilya ko.

"P-paano kung marami nang nagbago? Siguradong marami ngang nagbago." I said worriedly.

"Such as?"

"New employees, new management, a-at siguradong nasanay na sila na si tito ang namamahala sa k-kompanya."

Tumango-tango siya habang kalmante sa pagmamaneho. I hissed because of that. Bakit parang kalmanteng kalmante siya, habang namomroblema ako ngayon. Hayst!

"Wala naman masyadong nagbago, bukod sa, mas gumanda na ang kanilang boss kahit na may anak na." he said and smirked.

Aba't nambola pa talaga ang isang 'to. Kinakabahan na nga ako e.